• Home

Langs de Europese kust en oversteek naar Martinique

Deze pagina was oorspronkelijk ons blog van de lang geplande reis met de Despues vanuit Nederland langs de Noord-westelijke Europese kust, de oversteek over de Golf van Biskaje naar Noord Spanje, lang de kust van Portugal en uiteindelijk de overtocht vanuit Lissabon via La Gomera naar de Caribische eilanden en verder.
Inmiddels is onze boot verkocht en hebben onze reisplannen per boot plaats gemaakt voor plannen met andere vervoermiddelen, maar onze ervaringen worden nog steeds opgeschreven op de verschillende pagina's.

Hieronder is het zeilavontuur te lezen wat we hebben meegemaakt vanaf april 2015 t/m juni 2017.
Omdat het verhaal als een blog geschreven is moet u onderaan de pagina beginnen met lezen.

Veel leesplezier!

Laatste tochtje, zomer 2017

Ons laatste tochtje met de Despues gaat van Vlissingen via Middelburg naar Ouddorp. Op zondagochtend 6 augustus is onze schoonzoon Lorenzo zo lief geweest om ons naar Vlissingen te brengen. We zijn met twee auto's naar Ouddorp gereden vanwaar we na een paar dagen weer terug gaan rijden naar Dronten. Onze huurauto bij de jachthaven geparkeerd en doorgereden naar Vlissingen. Wat spullen uitgeladen die we de komende nachten nodig hebben aan boord en 's middags na afgerekend te hebben met de havenmeester door het kleine sluisje de Westerschelde op. het was maar een klein stukje varen, hooguit een half uurtje, naar de grote zeesluizen. We hadden onze zinnen gezet op de route door het kanaal van Walcheren. Achter de sluis moesten we een uurtje wachten voor de Sloebrug. We konden er wel door, maar dan moesten we wachten bij de volgende brug. Als we op een bepaald tijdstip de eerste brug zouden pakken dan konden we gebruik maken van de zogenaamde 'blauwe golf'. Leuk gevonden en heel praktisch. Na anderhalf uur varen kwamen we aan in Middelburg waar we de Despues tegen een ander jacht aan geplakt hebben. De havenmeester had ons liever aan de andere kant van de brug in het haventje gezien, maar wij voorzagen wat gedoe de volgende dag om tijdig - voor de rest van de meute - de haven te kunnen verlaten en het kanaal op te gaan. De volgende morgen hebben we wat verse broodjes gehaald bij de plaatselijke bakker, wat bilgewater bij het havenkantoor geloosd en op weg gegaan richting Veere. Na het pitoreske sluisje van Veere zijn we het Veerse meer opgevaren. Van zeilen is het - zoals de foto al toont - niet gekomen, dan waren we er nu nog niet geweest :). We moeten zeggen dat het wel een heel mooie tocht was. Het uitgestrekte gebied van het Zeeuwse landschap en natuurlijk het mooie weer. We hebben het wel getroffen. Na enkele bruggen en een sluis zijn we de Oosterschelde opgevaren. Een stukje stroming mee, een stukje tegen en dan het laatste grote stuk naar Bruinisse. Het is niet de Cariben, zeilen was geen optie, maar toch hebben we genoten van dit laatste tochtje. We moesten nog een verplichte tussenstop maken in Bruinisse omdat de sluis was gestremd en 's avonds in het donker varen op onbekend water met onverlichte betonning is geen hobby. We hebben na de drukte rondom de zorg en het overlijden van onze (schoon)moeder het water gebruikt om enigszins de rust in ons hoofd terug te krijgen.
Het is maar deels gelukt en daarom hebben we besloten om ons rustmoment te pakken in Colombia. De stad Medellin, voormalig hometown van Pablo Escobar, is een prachtige stad geworden. We hebben een hotel geboekt en gaan een weekje slenteren door de stad, gaan met een paar excursies mee, maar gaan vooral genieten van de rust, het lekkere eten en natuurlijk de onovertroffen Colombiaanse koffie. In Nederland laten we een makelaar onze boot aan de man of vrouw brengen.

Azoren - Vlissingen

Weer een trip die niet zonder slag of stoot verliep. Bij vertrek uit Horta leek het prachtig en rustig zeilweer zoals de foto laat zien. Dat was het ook tot de eerste depressie zijn kop opstak. 30 a 35 Kts wind, maar nog wel uit de juiste richting. Harde wind is tot daar aan toe, maar in combinatie met regen is het lolletje er snel af. Alles aan boord wordt vochtig en het wordt steeds moeilijker om je warm te houden. Soms krijgt moeder natuur een beetje medelijden en geeft iets om van de genieten en je zorgen te vergeten. Wanneer dolfijnen met je boot meezwemmen is zo'n moment. Hoe vaak je ze ook gezien hebt, het blijft een prachtig gezicht. Als ze dan na een paar uur weer weg zijn kom je terug in de realiteit. O ja, we zitten op de oceaan en we hebben het nat en koud. Na regen komt zonneschijn en het wordt altijd weer beter. Toch? Ook op windstiltes werd de Despues en haar bemanning getracteerd. Het wordt doorgaans maar kort als een tractatie ervaren, want geen wind betekent geen voortgang en als je dan wat meer in de buurt van het Engelse kanaal komt dan gaat het ook stromen. Zes uur mee en zes uur tegen, en als er dan geen wind staat ga je net zo hard achteruit als je zes uur daarvoor vooruit bent gegaan. Een oplossing voor dit ongemak is de motor starten en rustig doorvaren, ware het niet dat de brandstofvoorraad inmiddels aardig geslonken was en met de overgebleven voorraad de Franse kust niet te bereiken was. De redder in de nood was een Spaanse visser die Ingrid en Rinus wel uit de brand wilde helpen. Eerst kwam de visser langszij om de brandstof in jerrycans over te geven, maar dit bleek achteraf niet de beste keus. Na het klappen van de grootste fender kwam het schip onder de stootrand van de Despues en ontzette deze voor de lengte van ongeveer een meter. Schade varen is heel vervelend en zeker als het je eigen schip niet is. Het risico werd te groot voor herhaling en Rinus besloot om achter de visser te gaan varen en door middel van een lange lijn de jerrycans stuk voor stuk binnen te halen. Een intensieve exercitie die van de bemanning drie uur trekkracht vergde. Na een tweedaagse tussenstop in het Franse L'aberwrach, vanwege weer een zware depressie, zagen Rinus en Ingrid een weergaatje om in een dag of vijf naar Vlissingen te zeilen. Laten we het maar niet hebben over de 52 kts wind die ze toen nog voor hun kiezen hebben gekregen. Na ruim twee weken kwam de Despues aan in Vlissingen. Iedereen gelukkig veilig en wel weer thuis. Omdat al onze aandacht uitging naar familieomstandigheden in Deventer, is ons scheepje een week of drie blijven liggen in Vlissingen voordat we in de laatste week voor ons vertrek naar Curacao wat tijd vrij konden maken om haar naar de verkoopmakelaar in port Zelande te varen :(
Mathieu en Leon, Rinus en Ingrid, wij zijn jullie zeer dankbaar voor wat jullie voor ons gedaan hebben. Masha Masha Danki, zoals ze dat op Curacao zeggen.

Dominicaanse Republiek - Azoren

een tocht om nooit te vergeten voor Mathieu en Leon die de Despues voor ons naar de Azoren hebben gezeild. Soms was het zeilen, dan weer drijven, maar ook overleven tijdens woeste stormen. De mannen hebben alles voor hun kiezen gehad. Mathieu heeft het allemaal verwoord in het blog op de website www.mathroos.nl De gebruikelijke drie weken voor deze trip werd ruim overschreden. Na aankomst in Horta is Leon naar Nederland gevlogen en is Mathieu nog even blijven hangen om te relaxen, de vertrekkerssfeer - er liggen veel jachten, wachtende op het juiste weergaatje om de sprong naar Europa te maken - te proeven en de muurschildering die hij met zijn gezin in een eerder bezoek met hun zeiljacht Walzing Mathilda had gemaakt, te restaureren. Het stokje werd overgenomen door Ingrid en Rinus van de Thorang-la voor het stuk Azoren - Nederland.

Dominicaanse Republiek

Zoals al te lezen was op het blog van de Walzing Mathilda is het een enigszins ruige tocht geworden naar de haven Capcana aan de Noord Oost kust van het groene land dat vroeger bekend stond als Hispaniola. Het is het grootste (ei)land van de Antillen en bestaat uit twee staten te weten Haiti in het westen en de Doninicaande republiek in het midden en oostelijk deel. Als je, zoals wij voornemens bent om naar het oosten van de DR te zeilen krijg je ook uitzicht op de kust van Puerto Rico. Het stuk water waar wij doorheen moesten heet de Mona Passage. Het is een stuk water waar het behoorlijk tekeer kan gaan en bekend staat als een van de moeilijkste en meest gevaarlijke passages in de wereld. Hier ontstaat het zgn. "cape effect" vanwege de hoge golven die vanaf de atlantische oceaan door deze passage moeten en de zee en stroming van de Caribsiche zee ontmoet. Tezamen met een grote variatie in dieptes, de ideale combinatie voor een ruige tocht, maar niets was minder waar. De wind draaide weliswaar naar de verkeerde hoek waardoor de motor bij moest, maar een ruige zee bleef uit. Vanaf het moment dat we in de passage zaten draaide de wind en zeilden we aan de wind richting Cap Cana. In de buurt van de haven werd het nog even spannend want in de pilot staat dat er maar twee meter water in de haveningang staat. We berekende dat het inmiddels half tij moest zijn, wat voor wat extra waterdiepte zou moeten zorgen. Ten hoogte van de haven hebben we de dockmaster opgeroepen en die bevestigde ons vermoeden. Met nog een halve meter onder de kiel en het dwingende advies om in het midden van de geul te blijven, voeren we de luxe uitziende haven in en werden we begeleid door de havenmeester in zijn golfkarretje. De Dominicaande republiek is overgeorganiseerd als het om overheidsdiensten gaat wat zich uitbetaald in een doorgaans lastige immigratie en customsprocedure. We mochten niet van boord zei de havenmeester voordat een ploeg van zeven officials ons had bezocht. De Walzing Mathilda heeft hier ook over geschreven, maar ik moet toch even melden, voor lezers die voornemens zijn om Cap Cana te bezoeken, dat de havenmeester een positieve invloed heeft op dit proces en een afspraak heeft gemaakt dat zijn klanten niet aan het lijntje worden gehouden, een vaste - niet door corruptie beinvloede - prijs en een snelle procedure. Het klopt allemaal. 7 man sterk bestaande uit Immigratie, Customs, agriculture, naval intelligence en overheidstoezicht liepen snel door de procedure, zijn wel aan boord geweest maar hebben niets overhoop gehaald en na betaling van een zeer redelijke fee waren we vrij om te gaan en staan waar we wilden. Een prachtig onderhouden haven nabij een luxe resort voltrok zich voor onze ogen. Er is in het bijzonder rekening geouden met motorschepen in de haven die we daar in groten getale aantroffen. De haven is netjes en schoon en de mensen aardig en hulpvaardig. Er zijn weinig mensen die Engels spreken. De reden is dat men hiervoor apart moet betalen op de school en de doorgaans arme Dominicanen dit zich niet kunnen veroorloven. Met een paar woorden Spaans en wat armen- en benenwerk komt je toch wel heel ver zolang je niet bang bent fouten te maken. We hebben genoten van de mooie infrastructuur, maar na een paar dagen werd het weer tijd om verder te gaan. Nog even wat boodschappen doen zodat de Despues voor minimaal 6 weken voldoende proviand heeft en dan weer op pad richtig de Azoren. Nog even een avondje uit en lekker eten. Morgenochtend vertrekt Ben met de taxi naar de luchthaven om terug te gaan naar Curacao. Mathieu en Leon varen de Despues naar Europese wateren. Schipper Mathieu doet zijn laatste bezinningswandeling voor het grote avontuur gaat beginnen.

Curacao - Dominicaanse Republiek

Omstandigheden in het leven veranderen, inzichten vragen om een rationele wijziging waardoor de verwachte toekomst er anders uit komt te zien. Tijdens een zeiltocht zijn de spieren in je lichaam constant bezig met aanspannen en ontspannen - zelfs als er weinig wind staat - en dit geld in het bijzonder voor je rugspieren. Na ruim twintig jaar samen gezeild te hebben, veel van de wereld gezien te hebben en lieve mensen te hebben ontmoet is de tijd gekomen om het roer om te gooien. Als het lichamelijk niet meer mogelijk is om je droom te verwezenlijken moet je anders gaan dromen. Onze aardbol heeft zoveel mooie plekken en die zijn ook met andere vervoersmiddelen te bereiken. Kortom ons zeilavontuur is gestopt en met nieuwe avonturen wordt gestart en ook hiervan houden we de lezers van ons blog graag op de hoogte. Petra overhandigde de bootsleutels op Curacao aan een van onze zeilvrienden Mathieu van de Walzing Mathilda die samen met Leon, die een vinkje achter een van zijn bucketlistitems gaat zetten, de Despues terug zal zeilen naar Europese wateren. Alhoewel Mathieu met zijn gezin Roos, Fien en Max al eens eerder een rondje Atlantic hebben gezeild met het zusterschip van de Despues (check hun weblog op www.mathroos.nl)leek het eenieder een goed idee dat Ben een stuk mee zou zeilen om het een en ander uit te leggen van het schip (apparatuur en zeilen zijn niet altijd hetzelfde), ervaringen te delen en afscheid te nemen. Het aanvankelijke plan was tot Bermuda, maar uiteindelijk werd gekozen voor de Dominicaanse Republiek. Op zondagochtend 28 mei 2017 rond 06:00 lokale tijd gingen de trossen los. Met gepaste emoties zwaaide Petra ons uit, voeren we over het Spaanse water naar het zeegat bij Barbarabeach en stuurden de Despues in Zuid zuidoostelijke richting de Caribische zee op. Nadat de zeilen zijn gezet nam Leon het roer over, naar achteraf bleek om te voorkomen dat zeeziekte zijn capaciteiten in een vroeg stadium al zou beinvloeden.
Na een uur of drie zeilen ruimde de wind iets meer naar het zuidoosten en gingen we overstag om vervolgens Klein Curacao ten zuidwesten te passeren en af te koersen op het zeegat tussen Curacao en Bonaire. Een forse zee verwelkomde ons en Bonaire zowel als de noordkust van Curacao bleven nog lang in zicht. Tegen de avond werden we vergezeld door een schoolklasje jonge dolfijnen en de Despues vaart met een kleine 7 knopen over een 'choppy sea' in noordelijke richting naar de Dominicaanse Republiek. Een verslag van dit deel van de reis en het vervolgtrajact van de Despues kunt u volgen op www.Mathroos.nl De mannen schrijven dagelijks een blog en op de website wordt aan de hand van een automatische instelling van de sateliettelefoon drie maal per dag de positie ververst zodat gezien kan worden waar de Despues zich bevind.
Over enkele dagen zullen we op deze website (www.despues.nl) enkele foto's plaatsen van de mooie jachthaven waar de Despues tot 2 juni heeft gelegen en schrijven we iets over onze bevindingen ten aanzien van de haven zowel als de reden waarom nog teveel zeiljachten de havens van de Dominicaanse Republiek rechts laten liggen. Onze ervaringen zijn positiever dankzij de inspanningen van de havenmeester van Cap Cana en dat zullen we dan ook delen op een grote internationale website voor zeilers waar ook ter wereld. www.noonsite.com. Zo'n recommondation verdient deze haven wel. Tot dan. <

Go West!

Alle feestdagen zijn weer achter de rug, de ankerlier werkt prima, de Despues is ready to go en dat zijn wij ook. De eerste uren ondervinden we nog veel invloed van het land, maar wanneer de avond invalt wordt de wind wat constanter en liggen we wat rustiger. De koers die we hebben gekozen is iets noord- westelijk om zeker te zijn dat we ver genoeg boven de eerste Venezolaanse eilanden uitkomen. Over Venezuela sprekende, toen we de andere yachties op Grenada vertelden wat ons plan was zagen we veel zorgelijke blikken. Het is gevaarlijk bij Venezuela, jachten worden overvallen, piraten in snelle kleine bootjes maken paserende jachten het leven zuur en nog meer paniekerige verhalen. Het was zelfs bekend dat een zeiljacht eerst naar Martinique is gezeild en vervolgens met een zuid-west koers meer dan honderd mijl van de eilanden is gebleven. Gezond boeren verstand en een telefoontje naar de autoriteiten van de Caribbean Coastguard deden ons besluiten de koers naar het eerste eiland Blanquilla te vervolgen. Het was een rustige eerste nacht. De maan heeft zich maar een paar uurtjes laten zien maar de sterrenhemel was weer ouderwets (deed ons denken aan de Atlantische overtocht) fenominaal. Onze wachtcyclus was dezelfde als op de Oceaan. Startende om 20:00 uur liepen we drie uur op, drie uur af.
Dubbel uitgeboomd varen we de nacht in en de volgende morgen liet het zonnetje zich rond een uur of zeven al weer zien en begon de start van een mooie nieuwe zeildag. De wind was minder sterk dan gehoopt maar toch goed voor een gemiddelde snelheid van 4,5 kts. De windrichting overdag en 's nachts is hetzelfde alleen zodra de zon ondergaat is de wind minder stabiel. De wolken namen toe en met enige regelmaat accelereerde de wind zodra de wolken boven de boot langsdreven. Regelmatig zakte de genua of de fok in en vulde zich weer met wind met een grote klap waarbij je soms de boot voelde schudden. Aan het eind van de tweede dag voeren we op toch wel grote afstand van Isla Blanquilla ten noorden hiervan richting Los Roques. Deze eilandengroep ligt zo'n negentig mijl boven de kust van Venezuela en bestaat uit meer dan driehonderd eilandjes. We hadden als wens om de eilanden te bezoeken maar het is een uitdading met visa en permits om van de Venezulaanse autoriteiten toestemming te krijgen om ten anker te gaan in deze wateren of aan wal te gaan. Doorvaren maar dan. De volgende dag aan het eind van de middag zagen we enkele hoge rotsen en volgens onze zeekaart waren dat de grote eilanden van Los Roques. De volgende groep eilanden die we moeten passeren zijn de Aves eilanden. Een archipel van lage eilanden met een indrukwekkende onderwaterwereld. Dat laatste vertelde een kennis die recent daar (illegaal) is wezen duiken. We hebben er niet veel van gezien want het was inmiddels elf uur 's avonds. Het maanlicht verlichte ons pad ten noorden van deze eilanden die we op 10 mijl afstand paseerden. Vanwege de irritant wordende klappen van de zeilen waren we blij dat we de spiboom weg mochten halen en de genua in konden rollen om de Despues te alaten afvallen naar een zuid-westkoers. Het windje schuin achter (bakstagwind) gaf een aangename rust en met een knoopje of zes zeilden we, enkel op een fok, naar de zuidpunt van Bonaire. Ter bescherming van het Rif is het niet toegestaan om bij Bonaire ten anker te gaan. Volgens de pilot liggen er op Bonaire voor Kralendijk diverse moorings. We moesten dus op zoek gaan naar een mooring maar we waren te vroeg bij het eiland om bij daglicht een geschikte mooring te vinden. Er zat dus niets anders op dan nog even voor de kust heen en weer te laveren tot het licht werd.
Bij dageraad werden de moorings al snel duidelijk. Over een afstand van zo'n twee en halve kilometer lagen een groot aantal boeitjes waarvan er een groot deel vrij waren. We kozen ervoor om in de buurt van de jachthaven een boeitje op te pikken zodat we daar makkelijk onze dinghy aan wal zouden kunnen gaan. We moesten ons hier ook melden en betalen voor de mooring. We hoorden van de buren dat het ook mogelijk moest zijn om bij Karel's de dinghy neer te leggen en van daar naar immigratie en customs te wandelen. We hebben het advies opgevolgd en zijn naar Karel's gevaren om daar eerst een drankje te drinken. Om bij het restaurant je dinghy vast te knopen en er verder niets te gebruiken vonden we niet netjes dus zijn we na eerst een koffie gedronken te hebben, op het mooie terras dat over het water is gebouwd, pas naar de autoriteiten gegaan.
We zijn vier dagen op Bonaire gebleven en hebben genoten van de rust en de vissen die je in het kristal heldere water rond je boot ziet zwemmen. Er wordt op Bonaire zeer veel gedoken, we hebben dan ook veel duikers langs en onder de boot door zien zwemmen.
We hebben ook genoten van de mooie zonondergangen en zijn op dinsdag 10 januari weer "anker op" gegaan om naar klein Curacao te zeilen. Met 10 a 12 knopen wind gaat het niet hard maar we hadden alle tijd. Tegen een uur of zeven kwamen we aan en na vier ankerpogingen leek het anker te houden. We zijn nog de nodige keren ons bed uit gegaan om te controleren of het anker wel hield. Pas toen we wakker werden en aan een ontbijtje zaten begon het anker te krabben. Een stukje verder hebben we het opnieuw geprobeerd en hebben we gewacht tot half twaalf om anker op te gaan. Van Nederland tot klein Curacao zijn we gevrijwaard gebleven van Squalls (heftige regenbuien met zware windstoten) maar in de buurt van oostpunt Curacao waren we toch mooi aan de beurt. Striemende regen en 37 knopen wind joegen ons langs het eiland. Kort erna liet de wind het een beetje afweten en ten hoogte van Fuikbaai besloten we de zeilen te strijken en de motor te starten. Nog een klein stukje naar het Spaanse water. Om de bocht bij Barbarabeach werden we verrast door Egbert en Eline die ons in de stromende regen in een kayak tegemoet peddelden. Wat een kanjers. Ook Gijsbert en Janneke heten ons welkom op Curacao en waren bereid om voor ons uit te varen naar het Spaanse water, laverend langs alle niet betonde ondieptes, naar een aantal potentiele ankerplekken. Bedankt Gijs, zonder jullie hadden we (nog) ergens op een rots gelegen. Gijs en Janneke zijn van het zeiljacht Aluma. Zij bieden opvarenden de gelegenheid om te genieten van de mooie Caribische wateren rondom Curacao, Bonaire en Sint Maarten. De onderneming heet Aluma Sailing en biedt veel mogelijkheden. De Aluma is een ruim 60ft aluminium zeiljacht waarmee dagtochten, meerdaagse tochten en zeilvakanties worden georganiseerd. Geinteresseerden kunnen de website www.alumasailing.com bezoeken.

Op vijf meter waterdiepte vonden we een mooie plek om de Despues neer te leggen. De bodem bestaat uit een dikke laag modder met daaronder een zandbed. Reeds vanaf de eerste ankerpoging ligt de Despues als een huis.
Gezellig bezoek van de familie stoel per kayak. Bouwe vond de boot erg interessant en wil graag een keertje mee zeilen. Het lijkt Gladys ook wel wat, maar dan na het nemen van een handje reispillen. Een bezoekje van Gladys staat altijd garant voor mooie foto's. We hebben haar opgehaald met de dinghy bij Pirates nest en weer terug gebracht. Bedankt Gladys, het was gezellig. Misschien vraagt u zich wel af, hoe ziet het Spaanse water er uit als je 's morgens wakker wordt en naar buiten kijkt?
Ook in de tropen schijnt niet elke dag de zon, altans niet de gehele dag. Van oktober tot en met januari is het op Curacao regentijd. Ook de regen kan soms voor mooie plaatjes zorgen. Zelfs op het romantische Spaanse water van Curacao. Onderstaande foto is in dezelfde richting genomen als de foto hierboven maar dan met een "beetje" regen.
Na een kijkje op het Spaanse water gaan we de 5 meter waterdiepte weer inruilen voor de diepe Caribische zee. Oost naar Bonaire of west naar Aruba.
Voor nu, bedankt voor het lezen en graag tot de volgende keer.

Tot ziens Grenada

Gisteren 3 januari zijn we weer vertrokken vanaf Grenada in westelijke richting. Hartman Bay was een rustige plek zonder deining. Dit komt omdat voor de baai twee koraalriffen liggen
die de deining uit Oost en Zuidoostelijke richting tegen houden. De zee breekt hierop waardoor de kracht verloren gaat. Tussen de riffen moesten we door laveren omdat de koers die we hebben genomen, toen we binnen kwamen nog in de plotter (navigatiecomputer) stond was het niet nodig deze nogmaals te berekenen. Maar wat hebben we dan meegemaakt op de dagen ervoor? Met de kerstdagen hebben we heerlijk gerelaxd, gezwommen in het zwembad van de jachthaven
en 's avonds uit eten in Prickley Bay. Een echte tweede kerstdag zoals wij in Nederland kennen wordt hier op Grenada niet gevierd. Wel kennen ze op deze dag Boxing day. En omdat eerste kerstdag op een zondag viel heeft de overheid besloten dat er dan een extra vrije dag voor in de plaats komt, de dinsdag dus, zeg maar derde kerstdag. De dagen tussen kerst en oud en nieuw vliegen meestal om en zo ook op Grenada, klusjes aan de boot, boodschappen doen, gezellig ergens koffie drinken, een jamsession bijwonen. Op weg naar oudjaarsavond verloopt heel rustig op Grenada omdat vuurwerk niet vrij te kopen is door de particulier. Door de cruisersgemeenschap werden we uitgenodigd om samen met hun bij True blue (een paar havens verderop) oudjaarsavond te vieren. In het prachtige, boven het water gelegen restaurant met diverse barretjes en vriendelijk personeel, voelden we ons al snel thuis. Een zangeres zong een breed scala aan bekende jazz- en bluessongs van niet onverdienstelijke artiesten uit de 50 en 60-er jaren van de vorige eeuw. Het diner was goed gevarieerd en de rode Chiraz wijn bijzonder smakelijk. Tegen middernacht verzamelden de gasten zich bij het podium aan het water alwaar hoedjes, kettingen en toeters werden uitgedeeld wat bovendien ook kenmerkend is voor de Amerikaanse jaarwisseling.
Om twaalf uur was het dan zover, de band zette in met de countdown gevolgd door luid gejuich, klinkende glazen, veel gezoen en een prachtig vuurwerk. De volgende morgen hebben we heerlijk uitgeslapen en daarna moesten we toch echt een aanvang maken met de reisvoorbereidingen voor onze 3 a 4 daagse zeiltocht naar het westen. Ook John onze meteoman stond, pardon zat al gereed om de juiste weersverwachting en te adviseren route te beschrijven en ons te trakteren op de gehoopte weatherwindow. Oftewel een goed weergaatje voor een dag of 4. Vanaf 2 januari tot en met de zesde een windje van 15 a 20 knopen ( 4 a 5 beaufort) uit oostelijke richting was de uitkomst. Dat komt goed uit, dus voortgang maken met de voorbereidingen. De tuigage inspecteren, draaiende delen smeren, de extra voorstag spannen voor het geval we dubbel uitgeboomd willen zeilen, de achtertent alvast verwijderen, maar vooral zorgen dat we gereed zijn om de box uit te varen. Dat klinkt eenvoudig maar de praktijk is iets intensiever en vraagt wat meer tijd dan het lijkt. Omdat de Despues met het achterschip vast ligt aan twee afzonderlijke boeien met dubbele lijnen - na een half jaar onder water gelegen te hebben - die met een paalsteek aan de lijn van de boei waren geknoopt worden losgemaakt en vervangen door een lijn die snel te verwijderen is zodra we willen vertrekken.
Door de vele maanden onder water zijn op de lijnen hele families aan schelpdieren gaan wonen die voorzichtig moesten worden verwijderd omdat ze heel scherp zijn. Omdat ook andere naastgelegen schepen gebruik maken van deze boeien zijn de boeien onder water getrokken en werd het onder water ontwarren van de knopen een onder water belevenis op zich. Hangend vanuit de dinghy kostte het ongeveer drie uur om de lijnen van Caribisch aquatic leven te ontdoen en te verwijderen. Op twee januari 's middags om een uur of twaalf waren we gereed.
De beveiligings- en douane autoriteiten van Grenada willen op de hoogte blijven welke toeristen op het eiland verblijven of het eiland willen verlaten. Zodoende hebben we ze nog met een bezoekje vereerd.De avond van 2 januari stond in het teken van het opmaken van de lokale munteenheid, de East Caribbean dollar. We nodigen de Australische solozeilster Lee uit voor een pizza op Prickley Bay en kruipen om een uur of negen onder de "wol" zodat we de de volgende morgen uitgerust aan onze reis kunnen beginnen. Wordt vervolgd (...) "Go West" de Despues is weer onderweg (...)

Kerst op Grenada

Het is vandaag vrijdag 23 december 2016 en het is 29°C in Hartman bay. De regenkans is volgens de meteorologen 60%, maar de laatste bui is vannacht gevallen en we hopen dat het zo blijft. Vamorgen hebben we boodschappen gedaan. Om 09:30 stond er een taxibusje gereed om voor $5,- per persoon de zeilers die hier met hun boot liggen naar een aantal winkels te brengen. Er wordt altijd eerst gestopt bij de bank en vanaf daar gaat het ritje langs ACE, een hardwarestore, budgetmarine de watersportwinkel en daarna naar een grote supermarkt en een groothandel. Er zaten drie belangrijke stops voor ons tussen: de bank, want Devon de boatboy was wat duurder uitgevallen en wilde betaald worden in de lokale munteenheid, de East Caribbean Dollar (ECD). Daarna de belangrijkste stop, Budget marine waar we onze nieuwe ankerlier konden ophalen. In de supermarkt hebben we onze kerstinkopen gedaan. Eerste kerstdag gaan we in Prickley bay uiteten en op tweede kerstdag eten we gebakken redsnapper (zeebaars) met rode (tomaten) rijst en salade. Klink smakelijk toch?

Gisteren de 22e hebben we de Presbyterian church bezocht in st George waar Christmas Carols werden gezongen. We moeten toch een beetje in de kerststemming komen. De taxichauffeur had moeite om de juiste locatie te vinden. Opmerkelijk voor een taxichauffeur maar toen we er aan kwamen werd het ons duidelijk. De kerk was door de laatste zware orkaan verwoest en de dienst werd in een kleine gebouwtje verzorgd. Het was heel aardig om dit eens mee te maken. Na afloop werd als verfrissing gingerbeer (gemberbier) geschonken. Weer een verrassing, maar wanneer je weet dat de Presbyteriaanse wortels in Engeland en Schotland liggen wordt het al snel duidelijk. We hebben het bij één biertje gehouden hoor, puur uit traditie.


Onze uitdaging met de ankerlier is deels opgelost. Met veel geweld is het uiteindelijk gelukt om de oude ankerlier te verwijderen. Deel twee over het installeren van de nieuwe ankerlier. Het dek moet gelijk worden gemaakt en daarna begint het passen en meten. We doen zelf het installeren van de ankerlier maar het electrische deel laten we waarschijnlijk over aan een electricien. De laatste weken is het erg regenachtig op Grenada. Een bui of vier vijf is het gemiddelde, de ene iets heftiger dan de ander. Met het inbouwen van de nieuwe ankerlier werken we tussen de buien door.
Op dit moment zijn we de gaten aan het opruwen die zichtbaar zijn geworden door het verwijderen van de oude lier. Daarna gaan we ze weer opvullen met epoxy. Sommige gaten kunnen we hergebruiken, maar door het sloopwerk zijn ze te ruim geworden. Opvullen met epoxy is de manier en daarna weer de juiste maat gaten boren voor de nieuwe lier. Laagje voor laagje gaat ook het herstellen van de ankerbak aan de binnenzijde. Omdat iedere laag plamuur minimaal 45 minuten moet drogen drinken we veel koffie en bier tussendoor en is er ook tijd om aan het blog te werken.

De tijd vliegt. Gisteravond was het alweer kerstavond. Er was geen kerstnachtdienst of een andere viering dus hebben we ons in de kerststemming gebracht met een romantische kerstfilm aan boord. Met een goed glas wijn en wat te knabbelen is het al snel een geslaagde avond. Vanmorgen hebben we een beetje uitgeslapen en hebben we cinnamonrolls gemaakt voor het kerstontbijt.
We hebben nog wat voorbereidingen gedaan voor het plaatsen van de ankerlier morgen en zijn daarna naar het zwembad gegaan. De jachthaven heeft een privat pool en daar hebben we dankbaar gebruik van gemaakt. Het eerste half uur waren we de enige en daarna kwamen er nog slechts drie bezoekers, dus het was heerlijk rustig. Op dit moment zitten we op het terras van het gesloten restaurant aan het blog te werken en straks, om een uur of vijf, gaan we naar Prickly bay. Het is daar mooi als de zon onder gaat en het restaurant is daar op eerste kerstdag geopend. We zien benieuwd naar de specialiteit die ze voor deze dag hebben. Grenada wordt ook wel Spice island genoemd en we hebben inmiddels al wat ervaring met de kruidige lokale keuken. Het eten is spicy maar niet pikant. We laten ons graag verrassen. We hopen dat een ieder van jullie fijne kerstdagen hebben gehad en wensen jullie al het goede voor de komende tijd.

Maak van de nood een deugd

Ons verblijf in Secret Harbour duurt nog iets langer dan gehoopt. De accu's lijken weer in hun nopjes te zijn en geven, vandaag dinsdag de 20e, in combinatie met de zonnepanelen inmiddels al twee dagen voldoende energie af. Hoera, maar onze ankerlier zorgt nog steeds voor de nodige hoofdbrekers. Zondag overdag hebben we uren lang geprobeerd om de tandwielkast te demonteren. Door de combinatie staal en aluminium is de boel flink gecorrodeerd en vast gaan zitten.
Om half vier 's middags hebben we een pauze ingelast en zijn we samen met een groep zeilers naar een fundraising gegaan op BBC beach. Het was gezellig en hebben met veel verschillende mensen gesproken.
Het is mooi om te horen wat mensen beweegt om een grote reis te maken. Sommigen zijn de wereld al rond gezeild, andere hebben deze kant (de bovenwindse eilanden) gezien en willen het westelijk deel van de Caribbean bezoeken om hun cultuur en via Curacao naar de San Blaseilanden zeilen nabij Panama en verder naar Costa rica, de Kaaimaneilanden en de Golf van Mexico. Weer anderen zijn blijven plakken bij het mooie Grenada en vliegen soms terug naar hun woonplaats in de VS, Canada of elders. De mensen om ons heen zijn erg relaxed en dat werkt rustgevend. We waren graag gaan zeilen, maar ons verblijf hier is verre van vervelend. We vermaken ons prima. We zitten nu in het restaurant van Secret Harbour om ons blog bij te werken. Vanavond is er een Jam session en er zijn aardig wat goede muzikanten tussen de zeilers te vinden dus dat wordt een gezellige avond. Omdat we met enige regelmaat het stadje in gaan met de taxi maken we ook mee hoe Grenada zich opmaakt voor de kerstdagen. Overal hoor je kerstmuziek, het is druk in de winkels en de mensen zijn in een goed humeur.
Morgen wordt weer een klusdag. Tot het volgende blog. Als u het leuk vindt mag u altijd reageren en ons een e-mail sturen op sydespues@gmail.com

Stay another day at Hartman Bay

En toch vinden we het vervelend dat we bij aankomst werden verrast met de mededeling door Devon dat de electromotor van de ankerlier het doet maar het mechanisch deel niet. We hadden hem toch gevraagd om de ankerlier werkend te maken? We veranderen er niets meer aan, wat is gebeurd is gebeurd.
Na een gedeeltelijke demontage van het bovenste deel van de lier zou de motor (benedendeks) gedemonteerd moeten kunnen worden, maar de realiteit is weerbarstiger. Vier moeren losgedraaid, de draadeinden ingespoten met WD40 en een nacht laten inwerken. Vol goede moed aan de slag de volgende morgen, maar het gaf geen krimp. Hebben we iets over het hoofd gezien? Bovendeks hebben we het belangrijkste gedemonteerd. Zit er soms toch nog een borging waardoor de motor niet wil zakken? De installatie is 29 jaar oud waardoor het lastig is om er een manual/technische tekening van te vinden. Met hulp van onze steun en toeverlaat John in Nederland en het doorzoeken van een Lewmar itemslist hebben we een ankerlier gevonden wat ons type het dichtste benaderd. Met dit gegeven zijn we op zoek gegaan naar een gebruikersmanual. Niet te vinden, maar guess what, John vond een bouwtekening op internet. Technische mensen weten bepaalde wegen soms beter te vinden dan wij gebruikers. Thanks John. Uit de tekening viel te lezen dat er geen borging bovendeks is en Michel van de Miura, "jachtbouwer" en technisch tekenaar, concludeerde dat de as waarschijnlijk bovendeks blijft staan als de motor zakt. Wist u trouwens dat Michel alleraardigste kunstwerkjes maakt. Kijk maar eens op zijn website www.michelpennings.nl Vanmorgen de boel weer ingespoten en vanmiddag en morgen maar weer wrikken en tikken.
Vergeten we niet te genieten? No worries, bij de jachthaven is een restaurant en een zwembad en als we een kwartiertje wandelen zitten we in Prikley bay waar ze ook een restaurant hebben en heerlijke pizza's. Ook hier in secret harbour weten ze de yachties voldoende te entertainen met live muziek, jam sessions, movienights, foodspecials en natuurlijk de onmisbare happy hours. Het is niet nodig medelijden met ons te hebben, we hoeven ons niet te vervelen. Vanavond (18 december) gaan we met de taxi naar een fundraising op een private beach met live muziek en natuurlijk voldoende te eten en drinken.
Oh ja, voor we het vergeten. De afgelopen week hebben we onze accu's met zowel walstroom als zonne-energie trachten op te laden. Herhaaldelijk kwam er via de zonnepanelen voldoende energie binnen, maar meten we dit niet op de accu's. Opeens zagen we vanmorgen de inkomende zonne-energie ook op de accumonitor terug. Zouden de accu's die diep diep diepontladen zijn het dan toch hebben overleefd?

Op weg naar Grenada, naar de boot.

Het is vandaag maandag 12 december. Na twee gecancelde vluchten zijn we toch aangekomen op het mooie groene Grenada. We moeten wel zeggen dat Cancel-air.. oh sorry Insel-air de gecancelde vluchten netjes heeft gecompenseerd. Aanvankelijk zouden we donderdagmiddag om 15:00 naar Trinidad vliegen maar om (onduidelijke) operationele redenen - aldus Insel air - werd de vlucht verzet naar de volgende dag 11:50. We zijn weer terug naar huis gegaan met een door Insel-air vergoede taxi en de volgende morgen ontvingen we een e-mail dat de vlucht wederom niet door zou gaan zoals gepland. De herkansing was om 21:00. De vorige keer dat dit gebeurde kregen we in Trinidad te horen dat we de vlucht die wij hadden geboekt hadden gemist. Om te voorkomen dat we opnieuw een ticket voor de reis Trinidad - Grenada zouden moeten kopen en vanaf 23:30 op de airport te Trinidad moesten blijven hangen tot de volgende morgen voor de aansluiting zijn we op Curacao langs gegaan bij het hoofdkantoor van Insel-air om onze zorg uit te spreken. Het gesprek startte een beetje stroef maar een strenge blik van Petra en de toevalligerwijs binnen komende manager van de afdeling klantenservice deed de wolken verdrijven. Ik kan u niets beloven, zei de dame, maar ik doe mijn uiterste best en ik zal zowel telefonisch contact met u opnemen als u een e-mail sturen. We moeten zeggen, het is prima opgelost. Hulde :) voor Insel-air. Op Piarco international airport Trinidad werden we opgewacht door iemand van klantenservice en in een taxi gezet naar Hotel Regent Star. Na een heerlijke douche gaan slapen en de volgende morgen werden we telefonisch gewekt en weer naar het vliegveld gebracht. Ook het inchecken verliep soepel. De ticket was re-booked en na een kop koffie zaten we op de vlucht Grenada.
Onze Despues lag er netjes bij en er was geen overdreven aangroei waar te nemen. Daar had Devon onze "boatboy" voor gezorgd. Niet te snel juichen, want er is altijd wel iets wat de aandacht behoeft aan boord van een boot. Een lichtje aan doen aan boord was er niet bij en ook onze accubewaker gaf geen enkel signaal. Na een snelle controle van het energie systeem kwamen we tot de ontdekking dat in de accu's geen procentje stroom meer zat. Het zijn vrij nieuwe gelaccu's dus we hopen dat met een aantal dagen - langzaam - laden ze weer tot leven komen. We laten de vakantie niet meteen vergriepen en zijn na de koffer uitgepakt te hebben gaan zwemmen en 's avonds zijn we met een paar Amerikaanse yachties naar de Grenada Brewery gegaan voor een biertje en een snack.
De volgende morgen meldde Devon zich op de steiger met de mededeling dat de herstelde ankerlier - dat hadden we hem gevraagd - tijdens een testfase met een draaiende hoofdmotor niet draaide. Laten we hopen dat dit in verband staat met de lege accu's. Vandaag staan ze nog onder lading en vanavond laten we de stroomvoorziening over aan de accubank. Nu maar hopen dat de hoeveelheid energie niet te snel terugloopt, wat op defecte accu's kan duiden. Ook de ankerlier zullen we aan een test onderwerpen. Fingers crossed.

Cruisen ...

Tot december wachten om weer naar zee te gaan duurde ons wat te lang. Wat is een goed alternatief om via het water (ei)landen te bezoeken terwijl je eigen boot in de haven blijft. Met de dagjesboot "de Mermaid" naar het eiland klein Curacao is een optie, maar dat hadden we al gezien en we wilden verder. Welke schepen varen hier nog meer rond die ons naar een aantal nieuwe bestemmingen zouden willen brengen? U raadt het al, een cruiseschip. We hebben besloten om met de Monarch van de rederij Pullmantur, een rondreisje van zeven dagen te maken langs verschillende plekken waar we nog niet eerder zijn geweest. Toen we in de brochure lazen dat hij ook Panama aan zou doen en we een excursie konden maken naar de Gatun-sluizen waren we al snel overgehaald. Op 17 oktober vertrokken we van Curacao en zetten koers naar la Guaira, Venezuela. De volgende morgen om zeven uur kwamen we aan.
Het viel ons direct op dat het economisch leven in Venezuela vrijwel stil ligt. La Guaira is een middel grote havenplaats en een belangrijke doorvoerhaven naar het achtergebied van importgoederen. Geen vrachtschepen voor het grootste gedeelte van de dag. Pas tegen de avond toen wij weer naar zee vertrokken werd een schip gelost. Er gingen enkele mensen op excursie, maar het werd niet aangeraden en al zeker niet wanneer deze door Venezulaanse bedrijven werden aangeboden. De bewaking die met de bus meegaat zou onderweg een ieder "vriendelijk" verzoeken om een extra vergoeding te betalen. Of het allemaal waar is weten we niet, maar we besloten het zekere voor het onzekere te nemen. Na een avond lekker eten en vol entertainment zijn we heerlijk gaan slapen in onze hut met eigen douche en toilet en een prachtig uitzicht over zee terwijl de kapitein en zijn bemanning ons met een snelheid van een kleine 20 knopen over het gladde oppervlak van de Caribische zee naar Aruba vaart. Het was voor Petra de eerste keer op het eiland en voor Ben inmiddels 20 jaar geleden.
Met een gids zijn we in drie en een half uur over het eiland gereden. Aruba is volledig gericht op het toerisme en heeft al bijna meer hotels dan Arubanen. Op dit moment kan Aruba drie cruiseschepen per keer aan maar gaat uitbreiden naar een ontvangstcapaciteit van acht schepen. Op een enkel schip zitten zo'n vierduizend opvarenden en bemanningsleden en de grootste kunnen zelfs achtduizend gasten vervoeren en entertainen. De bedoeling is dat acht schepen per keer het eiland kunnen bezoeken. Wat een drukte op zo'n klein eiland. Om 15:00 moest een ieder aan boord zijn en om 15:30 vertrokken we weer naar zee.
De volgende route is 728 NM lang en brengt ons naar de bestemming waarvan we veel verwachten. Panama! Een dag en twee nachten varen. Op het moment waarop we dit schrijven is het vijf uur 's middags en het is al de gehele dag windstil. Maar goed dat we niet met onze eigen boot zijn want dan kwamen we geen meter verder. Misschien vraagt u zich af wat zo'n cruiseschip te bieden heeft. Je zit tenslotte 39 uur op zee met 2700 mede-opvarenden en niemand wil zich vervelen.
Op dit in 1991 gebouwde schip van 268 meter lang en 32 meter breed, zijn 800 bemanningsleden,van meer dan 30 nationaliteiten, de gehele dag in de weer om de ruim 2700 passagiers naar het zin te maken en veilig van A naar B te brengen. Hofmeesters en koks van doorgaans Philipijnse, Indonesische en Indiase komaf, zijn verantwoordelik voor de inwendige mens terwijl een animatieteam de entertainment voor haar rekening neemt. Vermaak in de ruimste zin van het woord. Meerdere keren per dag is moderne muziek de motor achter aerobics, danslessen en wedstrijden, missverkiezingen en wat iets meer zij. In de avonduren is in elk van de 5 bars en discotheken live muziek tot in de kleine uurtjes. In de grote theaterzaal, vergelijkbaar met een kleine schouwburg, is iedere avond een theaterprogramma. Varierend van toneel, musical en cabaret van een zeer hoog niveau. We hebben ons er echt over verbaasd. De kwaliteit doet niet onder voor concerten en theaterproducties in de Nederlandse schouwburgen inclusief Carre. Ook de jeugd wordt niet overgeslagen. Er is zelfs een guppy club voor de leeftijd van 3 tot 11 jaar oud. De tieners hebben hun eigen dancing en vanaf 23:30 gaat de nachtclub open voor 18 jaar en ouder. Wie denkt dat het 7 dagen luieren is en je volstoppen met veel, heel veel lekker eten en cocktails heeft deels gelijk. Een sportschool, basketbalveld en klimmuur helpen de nodige kilo's te verliezen en aan de conditie te werken en daar hebben we ook dankbaar gebruik van gemaakt. Een rondje hardlopen over het open dek bestaat natuurlijk ook tot de mogelijkheden. De Monarch heeft 14 dekken die door 6 liften worden verbonden. Sportief als we zijn hebben we hier in het geheel geen gebruik van gemaakt.
In het restaurant is een verplichte tafelschikking en vanaf dag 1 hebben we gedineerd met twee gezellige Hindoestaanse familiies uit Suriname, maar nu woonachtig in Nederland. We hebben veel leuke en interressante gesprekken gevoerd over alle daagse dingen, maar ook over het oude en hedendaagse Suriname en India.


Na een heerlijke dag op zee kwamen in de vroege ochtend aan op de rede van Colon, de tweede stad van Panama vernoemd naar de ontdekkingsreiziger Columbus en is de belangrijkste belastingvrije zone van Zuid Amerika. Wij wachten op de sleepboten om ons naar de bestemde ligplaats te begeleiden terwijl vele schepen liggen te wachten voor de sluispassage naar de Stille Oceaan. Het is niet zo dat direct na de sluizen de mooie Pacific opdoemt, maar eerst zal het 80 kilometer lange kanaal, wat de twee oceanen met elkaar verbind, moeten worden bevaren.
Tijdens onze excursie naar een van de grote sluiscomplexen, de oude amerikaanse militaire basis Ft Sherman en het nabijgelegen oerwoud, moesten we eerst door het chaotische Colon. In Colon zijn geen stoplichten of rotondes wat garant staat voor een heksenketel in het verkeer. Het is echt een ware chaos. Het recht van de sterkste geldt en men is niet coulant naar elkaar. Colon stond lange tijd bekend om zijn hoge graad van criminaliteit en de gele koorts die daar heerste vanwege het grote aantal moerassen in de omgeving. De gele koorts werd uitgebannen in de 20e eeuw door het dempen van de meeste moerassen en het aanleggen van riolering. De criminaliteit is pas de laatste jaren onderdrukt. Inmiddels is Colon - zoals ik schreef - de tweede stad van Panama naast de metropool Panama en is het relatief veilig om er overdag te wandelen. Het duurde even voor we door de drukte de stad hadden verlaten en kwamen nabij de eerste doorvaart van de Gatunsluis. Juist kwam er een groot containerschip aan die bezig was de eerste bak in te varen, een imposant gezicht. We mochten helaas niet op de sluis kijken. Later hebben we wel de nieuwe sluizen bekeken, maar deze hebben, buiten het feit dat ze zeer imposant groot zijn, niet die aantrekkingskracht op ons dan deze oude sluizen met z'n treintjes die de schepen naar binnen trekken en in het midden houden. Kijk maar eens op www.pancanal.com

We vervolgenden onze weg en reden het eerste stuk jungle in nabij de voormalig Amerikaanse basis. De begroeiing was hier nog niet zo dicht en de luchtvochtigheid viel voor junglebegrippen erg mee. Grote katachtige roofdieren die hier rondlopen hebben we niet gezien maar wel een enkele wasbeer, miereneters en wat brulapen. Toen we in de jungle van Grenada waren hebben we ze niet gezien maar hier waren ze prominent aanwezig. We zijn doorgereden naar de Caribische kust waar we aankwamen bij de ruines van fort San Lorenzo. Om te voorkomen dat piraten Panama zouden aanvallen vanwege de door Spaanse overheersing in Panama stad opgeslagen goud (overigens geroofd uit o.a. Peru)werd dit fort gebouwd.Een batterij aan kanonnen beschermde zowel de kust van Panama als de rivier waarvan de piraten gebruik wilde maken. Deze rivier kreeg de naam Rio Chagres en is de enige rivier in de wereld die uitmond in twee oceanen en was dus zeer aantrekkelijk. De rivier dankt haar naam aan het grote aantal krokodillen dat daar leeft. De rivier staat tevens bekend om haar heftige stroomversnellingen en verradelijke ondieptes waardoor zij geen beste reputatie had. Evengoed werd de rivier door de Spanjaarden gebruikt om goud, edelstenen en wat iets meer zij te transporteren naar Panama stad. Deze 193 Km lange rivier is getuige geweest van vele drama's. Een reden waarom slaven een pad hebben gemaakt naast de rivier. Locals geloven dat het pad, wat vandaag de dag door fanatieke en onverschrokken hikers wordt gebruikt om aan de pacific zijde te komen, is behekst. Vele roofdieren wonen in deze jungle wat een wandeltocht niet ongevaarlijk maakt.
's middags om 14:00 verlieten we Panama en zetten koers naar Colombia. We voeren langs de San Blas eilandengroep maar vanwege de afstand waren zij helaas niet goed te zien. Dan moeten we er zelf maar eens naar toe zeilen.
De volgende morgen kwamen we rond 07:30 uur aan in de baai van Cartagena. Het was al licht en we konden goed zien waar we zouden komen te liggen. We hadden geen haast om te ontbijten want de tour waarvoor we hadden ingeschreven ving pas aan rond 11:00. Na een uitgebreid ontbijtbuffet lopen we van boord en wandelen naar de cruiseterminal van al z'n winkeltjes met snuisterijen voor veel te hoge toeristenprijzen. Zelfs een klein flesje water kost drie dollar. Het lijkt Amsterdam wel :)
Cartagene de Indias is vernoemd naar de Spaanse stad Cartagena en werd in de achtiende en negentiende eeuw voor de Spanjaarden de toegangspoort tot Zuid Amerika.Als één van de belangrijkste havens van de zilvervloot, uw weet wel die vloot die Piet Hein tijdens de tachtigjarige oorlog tegen de Spanjaarden veroverde.
In die tijd was Cartagena een gewild doelwit voor boekaniers. Vandaag de dag is de stad nog steeds een gewilde bestemming maar nu om andere redenen. Ondanks de groeiende toerismeindustrie is Colombia de georganiseerde criminaliteit nog steeds niet vreemd. De skyline van cartagena is voor 90% gefinancierd met drugsgeld. Cartagena wil af van haar slechte imago maar de lokale politie werkt daar niet echt aan mee. De gids die ons de oude binnenstad van Cartagena liet zien vertelde ons dat toeristen regelmatig het slachtoffer zijn van corruptie. Met enige regelmaat worden toeristen gearresteerd op verdenking van de aanwezigheid van drugs. Na betaling van een zeker bedrag wordt het slachtoffer weer vrijgelaten. Niet alle toeristen zijn braaf maar de cijfers bevestigen de verhalen.
Achter de negatieve reclame rond Colombia gaat een mooie stad schuil met een kleurrijke binnenstad (foto van Ovation) die een plaats heeft gekregen op de werelderfgoedlijst van Unesco. Een diversiteit aan stijlen laat goed zien uit welke klassen de inwoners van de stad kwamen. De oude stadmuur is voor het grootste deel in takt gebleven en onttrekt het oog aan het moderne Boca Grande. Op het hoogste punt van Cartagena ligt op 150 meter hoogte Convento de la Popa.Het nog steeds in gebruik zijnde klooster werd door Fray Alonso de La Cruz Paredes ontworpen en gebouwd nadat hij in een visioen de opdracht had gekregen om op het hoogste punt van Cartagena een klooster te bouwen voor de opvang van indianen en Afrikaanse slaven. Het biedt een mooi uitzicht over de stad, het was jammer genoeg alleen niet zo'n mooi weer.
Vlak na het invallen van de duisternis gingen de trossen los en vertrok de Monarch weer richting Curacao. We hebben genoten van de luxe aan boord en de mooie uitstapjes, maar na zeven dagen is het wel mooi geweest. Nog twee nachten en een dag relaxen en dan gaan we weer aan de slag.

Onze volgende vakantie is weer een zeilende vakantie. We vliegen op 8 december via Trinidad naar Grenada waarna we wat werkzaamheden aan de boot zullen uitvoeren. Als het goed is heeft Devon - die op ons scheepje past - de inmiddels gerepareerde ankerlier weer gemonteerd en hoeven wij alleen nog wat proviand in te slaan en Despues zeilklaar te maken. Wat we niet mogen vergeten is het kopen van een meter of 30 extra ankerketting. In Nederland stond dit al op ons lijstje maar onze maat ketting was niet te verkrijgen. We hebben een Engelse maat en dat leverde het probleem op. Daar Grenada Engelse roots heeft is de ketting hier wel voorhanden. Zo kunnen we onze bestaande 50 meter verlengen en moeten we genoeg hebben om te ankeren in de Caribische wateren die we gaan verkennen tussen Grenada en Sint Maarten. Ons volgende blog zullen we medio december weer uploaden. Bedankt voor het lezen en graag tot het volgende blog.

Dag Grenada, tot december

Er zitten alweer een kleine veertien dagen vakantie op. Morgen 22 augustus vliegen we via Trinidad terug naar Curacao. Alle klusjes aan de boot zijn gedaan en we hebben onze vertrouwde boatwatcher Devon gevraagd om een oogje in het zeil te houden. Ondanks dat Grenada een relatief veilig eiland is onderin de hurricanebelt valt het nog steeds in het gebied waar de orkanen voor kunnen komen. Ook als een orkaan vlak boven het eiland langs gaat kan het veel wind brengen en is het belangrijk dat gecontroleerd wordt of de boot na de passage er nog goed bij ligt of dat de trossen opnieuw moeten worden gepositioneerd. De grootste angst van de jachteigenaars in het zuiden van Grenada - waar ook onze boot ligt in Hartman Bay - is een orkaanpassage over het eiland of anders wel tussen Trinidad en Grenada omdat dit veel hoge golven tot resultaat zal hebben die de verschillende baaien in rollen. Wat de gemoederen bezig hield was de orkaan genaamd Gaston of beter gezegd invest L99, want een tropical wave - zoals dat heet - krijgt pas een naam zodra deze is uitgegroeid tot een orkaan. De modellen werden goed in de gaten gehouden en vanavond werd duidelijk dat Gaston boven de eilanden langs zal trekken.
Van een geheel andere orde was de volgende tegenvaller. Na het onderhoud geven aan de ankerlier kwamen we bij de testfase tot de ontdekking dat de schakelaar slechts een klikkend geluid maakte en er verder niets gebeurde. Een defecte schakelaar hoopten we, maar het doormeten leverde geen weerstand op. Vervolgens de kabels losgehaald en geprobeerd de motor direct aan te sturen. Aangezien de motor niet ging draaien moet geconcludeerd worden dat of de electromotor of de mechanische aandrijving defect is. We hebben Devon gevraagd de motor los te halen en te laten doormeten.
Vandaag werd aan de poolsite een bbq georganiseerd. Een mooie afsluiter van de vakantie vonden wij. Het is bijna half zeven, het zonnetje gaat onder en wij gaan in de kuip nog een biertje drinken en een serie kijken. Morgen weer terug naar dushi Korsou.

Met de bus naar Belmont Estate

De wekker ging vroeg, tenminste voor vakantiegangers. Vanaf de jachthaven was het niet mogelijk een lokale bus te pakken en een taxi nemen vonden we overdreven, we wilden tenslotte met hetzelfde vervoer als de locals naar onze bestemming Belmont Estate in het noord oosten van Grenada. Tussen 07:00 en 07:30 worden de dagarbeiders naar verschillende plekken op het eiland gebracht met lokale busjes. Als we nu langs de weg gaan staan waar deze busjes langs komen als ze weer op hun terugweg zijn naar de stad kunnen we misschien een lift krijgen. We zijn naar de hoofdweg gewandeld en zagen een tegemoetkomend busje vol met werkers. Zoals verwacht kwam deze na 10 minuten weer terug. We staken onze hand op, de chauffeur stopte en we vroegen of hij onderweg naar St. George was. wilt u meerijden, geen probleem. U kunt meerijden tot de eerste grote rotonde, vandaar vertrekken lokale bussen naar het grote busstation in St. George. We gaven de man vijf east caribbean dollars en nog geen minuut later kwam lijn 1 er aan. Bij een bus moet je niet denken aan een bus zoals we deze kennen in Nederland, maar meer een taxibusje waar gemiddeld vijftien personen in kunnen. De bus bracht ons naar het busstation in St. George. Een georganiseerde puinhoop van tientallen busjes. Er werd verteld dat we bus 6 moesten hebben. Op het voorraam van de busjes staat in de hoek een cijfer en de plaatsen waar de bus langs komt. Er zijn dan wel busstops maar voor een ieder die onderweg zijn hand opsteekt stopt de bus en wil je uit de bus dan geef je een paar klappen tegen een deel van de bus en de chauffeur stopt. We vonden bus 6. Stap maar in zei de chauffeur. Prima, maar na 15 minuten was de bus nog niet weg. Soms wachten chauffeurs tot dat er voldoende passagiers zijn. Dat kon nog wel even duren ... Na een half uur is Ben koffie gaan halen en bleef Petra moederziel alleen achter in een vreemd land met vreemde mannen hahaha. Er kwamen maar geen klanten bij en uiteindelijk bood de chauffeur aan om ons dan maar direct naar Belmont te brengen. We waren dan niet gehouden om over te stappen in Grenville en we gunde de chauffeur wel wat extra's - de prijs werd aangepast - dus besloten we akkoord te gaan. Je moet weten dat Grenada maar enkele hoofwegen kent en één daarvan loopt dwars door het regenwoud.Vanwege het heuvelachtige gebied bestond de weg uit veel haakse- en haarspeldbochten. Door het hevige geschommel in de bus - de kwaliteit van de wegen is ook niet bijzonder - was het vrijwel niet mogelijk om goede foto's te maken. Onderstaande foto kwam het beste uit de verf.

Onderweg stapten nog passagiers in waardoor we toch nog via Grenville moesten reizen. Onderweg door het regenwoud zagen we veel mensen langs de weg werken met machete's en scheppen. Van jong tot oud zagen we mensen die groen wat over de weg dreigde te groeien weg haalden en werden de rooien (geulen langs de weg om het regenwater af te voeren) leeggehaald zodat het regenwater of beter gezegd de regenstroom niet over de weg naar beneden loopt waardoor het verkeer onmogelijk word. Uit de bergen komt niet alleen water, maar neemt de regen ook veel modder en losse begroeing zoals mos mee. Uit navraag bleek dat de bevolking drie keer per jaar een contract van 10 dagen door de overheid krijgt aangeboden om deze werkzaamheden uit te voeren. Op deze manier verdient de bevolking een extra centje en wordt het eiland deels onderhouden.
Tegen een uur of negen kwamen we aan op Belmont Estate.

Zelfs de "fatman" zoals de bijnaam van de bus- annex taxichauffer is , was nog nooit op Belmont Estate geweest en liep nieuwsgierig in het rond totdat hij zijn busje moest verwijderen omdat deze in de weg stond.




Het estate is al in gebruik sinds de 17e eeuw waar slaven zware werkzaamheden moesten uitvoeren in de produktie van koffie en specerijen.
Na de destructieve invloed van orkaan Ivan in 2005 wordt het terrein alleen nog gebruikt t.b.v. de produktie van chocolade. Slaven zijn er allang niet meer, maar de boeren in de buurt en op de nabijgelegen plantage werken nog steeds hard om tijdens de oogsttijd de gele of oranje cacoavruchten - anders zijn ze nog niet rijp - van de bomen te halen en naar Belmont Estate te brengen. Op het terrein worden de dan nog witte zaden uit de cacaovrucht gehaald en onder bananenbladeren gedroogd en behandelt totdat de bonen bestaande uit 100% pure chocolade, geschikt zijn om naar de chocoladefabriek te worden getransporteerd om in repen en bonbons te worden verwerkt of voor de export. Uiteraard was er ook nog een proeflokaal op het terrein en werden we in de gelegenheid gesteld om alle chocolade die wordt geproduceerd ook daadwerkelijk te proeven. We hebben er nog pijn in onze buik van.
Grenada wordt ook wel spice-island genoemd omdat hier ook vele specerijen worden gemaakt/verwerkt waaronder kaneel, kruidnagel, gember, foelie en de nationale trots nootmuskaat. Deze laatste is ook zichtbaar in de nationale vlag van het eiland.

Voordat orkaan Ivan de productie van nootmuskaat met 75% reduceerde was Grenada de grootste exporteur van dit specerij in de wereld. De afgelopen jaren is door het uitblijven van zware orkanen het export weer uit te breiden en inmiddels staat Grenada op de tweede plaats onder Indonesie. We hebben ons bezoek afgesloten met een uitgebreide lunch in het restaurant en zijn toen weer langs de weg gaan staan om het eerstvolgende busje aan te houden wat ons naar Grenville kon brengen. Het duurde niet lang. We zaten in de bus met een bond gezelschap waaronder een rastaman van wie ik vergeten ben een foto te maken. We hebben een gezellig gesprek gehad met de nadruk op "don't worry be happy". Na een kleine twintig minuten rijden kwamen we aan in Grenville. We liepen door een klein kleurijk straatje naar de busstop waar vandaan lijn 9 zou vertrekken naar St. George. Door de chaos van het verkeer zijn we weer veilig in secret harbour terug gekomen. Het was een heerlijke dag.

Eindelijk weer bij de boot (11-8-16)

Het is innmiddels ruim drie maanden geleden dat we de laatste keer bij de boot waren. We hebben toen de overtocht gemaakt van St. George naar Hartman bay waar secret harbour te vinden is. Na een tweetal vertragingen van resp. 2,5 en 3 uur kwamen we om 01:00 aan bij de jachthaven. De boot lag er netjes bij. Geen trossen door geschavield of klapperende lijnen en zeilen. Vanaf de steiger lijkt er wel de nodige aangroei te ontdekken aan het onderwaterschip. Morgen maar eens onderwater kijken en het e.e.a. schoonmaken. Zaterdagmiddag werden we uitgenodigd om deel te nemen aan een "Hash". Het is iets sportiefs en daarna gezellig naborrelen werd ons verteld. Het is een manier om wat van het eiland te ontdekken. Met name het laatste sprak ons wel aan. De Hash is een sociaal gebeuren en stamt al uit de dertiger jaren. Een groep britse expats in Kuala Lumpur wilde naast het gezellig bier drinken iets sportiefs ondernemen. Het werd een soort speurtocht die zowel hardlopend als wandelend kon worden afgelegd. Door een onbekend gebied werd een spoor uitgezet door op verschillende plekken een hoopje bloem neer te leggen. De tocht eindigde altijd bij een kroeg, zo ook op Grenada. Er zijn inmiddels 110 landen in de wereld waar dit wekelijks wordt georganiseerd.Een buitenkansje om een deel van een land te ontdekken. We werden met 18 personen in een busje gepropt en reden van Secret harbour en Prickley bay marina naar Victoria in het Noord westen. Hieronder een paar foto's van de bezienswaardigheden welke we tegenkwamen. We zijn gestart dicht bij het strand en liepen door het soms dichtbegroeide bos langs kleine meertjes, stromen, leestaande (spooky) herenhuizen en een enkel lokaal dorp in de bergen met op palen gebouwde huizen.



Vandaag hebben we besloten om morgen aan het onderwaterschip te gaan werken, dinsdagochtend met de taxi naar een winkelcentrum voor wat inkopen en woensdag met de lokale busdienst naar het Belmont Estate oftewel de chocolatefactory and plantation in het noord oosten van het eiland. Dat wordt een hele beleving met public transportation het eiland over. Wordt vervolgd.

It's a long way to Grenada and a rough ride to Hartman bay

Soms heb je geluk, soms heb je pech. Onze vlucht van Curacao naar Grenada via Trinidad zou vertrekken om 17:00 uur maar we kregen een e-mail met de mededeling dat de vlucht zou worden vervroegd en of we de ticket wilde aanpassen. Natuurlijk, geen probleem. Donderdagochtend nog gewerkt en daarna was onze buurman zo aardig om ons naar Hato international airport te brengen. Reeds bij het inchecken werd ons medegedeeld dat de vlucht op het eerdere tijdstip zou vertrekken en niet om 15:00. Daar maken we natuurlijk geen punt van, zolang we maar op tijd zijn voor onze aansluiting in Trinidad. De uren gleden voorbij en zo ook het tijdstip van vertrek. De vlucht is met een uur vertraagd werd omgeroepen en dit werd nog een aantal keren herhaald. Op een gegeven moment werd zelfs de vluchtinformatie van de borden gehaald maar van verdere mededelingen was geen sprake. Er werden vouchers uitgedeeld voor een warme maaltijd en de tijd verstreek. De aansluiting in Trinidad konden we wel vergeten en later bleek dat we alles wel konden vergeten want een uur nadat zelfs de informatie bij de gate werd gedeleted kwam het hoge woord eruit: "Flight 7I 705 to Trinidad and Tobago has been cancelled". De volgende dag leken we meer geluk te hebben maar reeds bij het inchecken bleek dat de vlucht was vertraagd en zelfs op de boardingpas was gezet boarding at 19:30 in plaats van 16:00. Gaat u terug naar uw hotel vroeg de grondstewardes of gaat u gelijk door de douane? Nog maar even niet de airco in maar buiten aan de ijskoffie. Om 16:00 gingen we informeren naar de aansluitende vlucht en wat schetste onze verbazing, er was een extra vlucht ingelast met ons vluchtnummer en de boardingtime was om 16:00, per direct dus. Goed dat we even naar binnen liepen maar nu nog de vlucht zien te halen. Gelukkig was de rij bij de douane niet lang en kregen we voorrang bij immigratie. Om 16:30 zaten we in het vliegtuig naar Trinidad. Na landen hadden we nog een half uur om in te checken voor onze vlucht naar Grenada. Sorry meneer, we kunnen u niet zomaar op deze vlucht zetten want u heeft de vorige vlucht gemist. Nou gemist? Niet helemaal, Inselair heeft een vlucht gecancelled en daardoor kunnen we vandaag pas vliegen. Met de opmerking, dan moet u maar een nieuwe ticket kopen namen we geen genoegen. De supervisor van Inselair zou op de hoogte zijn maar die stond bij een ander vertrekkend vliegtuig en we hadden nog 15 minuten om in te checken alvorens de balie zou sluiten. Met enige overtuigingskracht werd het personeel van Caribbean airlines bereid gevonden om de supervisor van Inselair te gaan halen en toen was het met vijf minuten geregeld, we kregen een nieuwe ticket en om 22:30 waren we op Grenada.
Ons bootje lag er nog netjes bij en na de volgende dag boodschappen te hebben gedaan en een beetje te hebben bijgeslapen vertrokken we zondagmorgen naar zee. Het was regenachtig en er stond weinig wind maar eenmaal op zee veranderde dit snel. Met halve wind zeilden we naar Point Salinas maar na het ronden van de kaap begon het gevecht pas goed. Zowel de wind, golven als stroming kwamen uit oost zuidoostelijke richting en maakten het niet mogelijk om in oostelijke richting te zeilen. Na een uurtje knokken waren we terug op het punt - de kaap - waar we zijn gestart. We hebben er al een hekel aan om op de motor te moeten varen maar helemaal als dit tegen harde wind en hoge golven is. Terug naar St George vonden we ook geen optie dus dan maar het gevecht in. Hoge sprongen boven de golven en soms met de boeg onder water. Na twee uur waren we ten hoogte van Prickley bay. Nog een uurtje varen en dan zijn we bij Hartman bay maar het spannenste van de trip begint dan pas. We moeten tussen het rif door. Met de huidige zeegang zien we om ons heen de golven breken op het rif. Hierdoor kunnen we wel goed zien waar de ondieptes zijn maar het is niet altijd goed voor de gemoedsrust. Bij de eerste passage geeft het navigatiesysteem aan dat we vlak naast een rif komen dat slechts 1,20 meter onder het wateroppervlak zit. We zijn al bezig met een passage als we toch maar besluiten om een bredere doorgang te zoeken. Petra gooit het roer om en we varen dezelfde route terug om vervolgens een kleine 500 meter verder het nog eens te proberen op een breder en beter betonde doorgang. Met succes komen we er door maar het was wel spannend. Hartman bay opent zich voor ons en we varen met een rustig gangetje naar binnen. We roepen de haven op met onze marifoon maar krijgen geen gehoor. De havenmeester bleek al om 12 uur naar huis te zijn gegaan omdat het zondag is. We meren af achter een kleine kotter bij de brandstofsteiger. We lopen naar het restaurant aan de haven en nemen eerst een biertje, dat hebben we wel verdiend. De volgende morgen worden we verhaald naar een plek waar we tot december mogen blijven liggen. De lokale klusjesman Devon wil ons wel helpen - zonder hulp gaat het echt niet - en hij blijkt ook nog taxichauffeur te zijn en is bereid ons dinsdagmorgen vroeg naar de luchthaven te brengen. Verder houdt hij onze Despues in de gaten en zal eens in de 2 weken de motor starten en in z'n voor en achteruit zetten om te voorkomen dat zeepokken en andere kleine schelpdieren zich hechten aan de binnenzijde van de schroefas en schroefaslager. Het vertrouwen van ons en dat van meerdere yachties is voldoende om dat aan hem over te laten.
Secret harbour is een leuke gemoedelijke haven, de mensen zijn vriendelijk en erg hulpvaardig. We besluiten er een hapje te blijven eten en als verrassing is er die avond ook nog live muziek. De volgende morgen staat de dockmaster al gereed om ons naar onze nieuwe plek te begeleiden. Devon is ook al in de buurt en bevestigd een kwartiertje later onze achterlijnen aan de mooring. Laat ik het uitleggen. In Nederland zijn we gewend dat het achterschip met lijnen vastligt aan palen of dat het schip langs een steiger ligt. In de Caribbean lig je met het voor of achterschip vast aan een boei. Het is zeer lastig als je met twee opvarenden bent om bij het naderen van de ligplaats de achterlijnen door de ogen van het boeitje te krijgen en vervolgens de boeg van het schip in de gaten te houden en de voorlijnen te presenteren terwijl de tweede opvarende manouvreert. Hulp is dus altijd meer dan welkom en zelfs op de steiger stonden twee personen om de lijnen aan te pakken. Na het afmeren zijn we begonnen met het gereed maken voor het orkaanseizoen dat wil zeggen; de zonnepanelen van de zeerailing verwijderd, een extra voorstag aangebracht en twee extra achterstagen (checkstays), het reddingsvlot binnen gelegd en de voortrossen (aan de windkant) verdubbeld. Toen was het tijd om naar Prickleybay te wandelen om aldaar bij customs onze cruisingpermit te verlengen tot en met december. Zolang je schip in het water ligt, of er nu mee gevaren wordt of niet, heb je toestemming nodig om in de territoriale wateren van Grenada te verblijven. In beginsel is dit een toestemming voor drie maanden maar is te verlengen i.v.m. het orkaanseizoen. Het was een mooie wandeling maar aldaar aangekomen bleek - ondanks de openingstijden op 2 mei (public holiday) - de ambtenaar niet aanwezig. Toen we hem telefonisch te pakken kregen, gaf hij ons mondeling toestemming onder voorwaarde dat we ons alsnog melden zodra we weer terug zijn op Grenada. In ons geval zal dat in augustus zijn. We komen dan twee weken vakantie vieren. Het onderwaterschip ontdoen van aangroei, de anodes op de schroefas vervangen en een paar rondtrips over dit mooie eiland maken. Prickleybay is een mooie grote baai met ankerplekken maar met een klein haventje waar slechts enkele schepen kunnen liggen. Het heeft echter een prima lunchmogelijkheid waar we dankbaar gebruik van hebben gemaakt. Onderweg terug zagen we in een tuin een klein boompje met opvallend grote vruchten. Iemand een idee wat dit is, Roberto, jij misschien?
Terug in Secret harbour (Hartman bay) hebben we nog een hoes gemaakt welke we hebben bevestigd over de eerste twee meter van de mast om de winches en lijnen te beschermen tegen de altijd aanwezige schadelijke uv-straling. Helaas moest ook de koffer worden gepakt want de volgende morgen moesten we om 07:00 alweer op de luchthvaven van Grenada zijn voor de terugvlucht naar Curacao. We zullen jullie niet vermoeien met wat er toen allemaal weer is fout gegaan met de vluchtplanning maar laat ik het zo zeggen. Als de eerste vlucht wordt gecancelled dan moet deze maatschappij alle volgende vluchten veranderen en met nieuwe codes in het flightsysteem zetten. Wanneer zij alleen de vluchten op "exchanged" zetten en verder niets doen heeft dat direct invloed op alle vervolgvluchten. Wij zeuren nu niet verder. Van de week dienen we wel een claim in maar voor nu, zijn we bijna thuis. Wij hopen dat Devon goed op ons bootje past en we bedanken jullie voor het lezen. Tot het volgende blog. Waarschijnlijk vanaf Curacao want ook hier valt van alles moois te beleven.

Koningsdag op Curacao

Het is inmiddels 27 april 2016, op Curacao wordt Koningsdag uitbundig gevierd en het hele eiland loopt uit. Het is naast het Karnaval de drukste dag van het jaar op straat en in de stad en wij hebben besloten om daaraan op onze manier invulling te geven. We gaan vroeg naar het Riffort om nog een parkeerplaatsje te bemachtigen. We zijn er om 09:15 maar de parkeerplaatsen zijn vrijwel vol. Nog enkele plaatsen zijn vrij achter op het terrein. We lopen naar het plein en besluiten daar een kopje koffie te drinken met wat erbij en dan naar het strand, de drukte ontlopend. Anneke en Karel doen dit jaarlijks en wij haken aan. We ontmoeten elkaar bij het Douwe Egberts Cafe en na een paar koppen koffie en een iets tegenvallende appeltaart vertrekken we westwaards. Anneke en Karel gaan nog even langs huis en wij rijden rechtstreeks naar Kokomo beach waar Karel zijn duikschool heeft. Het is heel rustig op het strand. We leggen onze spullen bij een steen en doen ons masker en snorkel op om wat van de onderwaterwereld te gaan bekijken. Petra weet dat aan de linker kant van de baai gras op de bodem groeit op een meter of vier diep. Hier komen regelmatig schildpadden op af om te fourageren. Het geluk zat ons mee, een prachtig exemplaar was zijn, of misschien was het wel een meisje, buikje aan het vol eten. We wachten even tot het beestje naar de oppervlakte zwemt om adem te halen. Nog geen twee meter naast ons komt een kopje boven water. Leuke ervaring. We laten het beestje met rust en zwemmen naar de andere kant van de baai. We zwemmen langs de blauwe baai als onze aandacht wordt getrokken door een spotted eagleray. Gracieus zweeft het exemplaar door het water. De foto hebben we geleend van bonairereef.com. We hebben een heerlijke dag gehad. Vanavond nog op de kinderen Bouwe en Jitse van Egbert en Eline passen zodat zij naar het Oranjebal kunnen en dan gaan wij morgenmiddag met het vliegtuig weer naar Grenada om onze Despues over te varen naar een andere haven aan de zuidkust van Grenada.Het wordt Secretharbour in de noordwesthoek van Hardmanbay. We doen hier graag verslag van als we er zijn.

van Bequia St. Vincent naar Grenada

Maandagochtend vroeg vertrekt ons vliegtuig vanaf Grenada naar Curacao, dan zit de korte vakantie er weer op. Vanwege het paasweekend waarin zowel jachthavens als de autoriteiten zoals customs en immigratie niet- of onderbezet zijn is het verstandig om voor Goede vrijdag de meeste formaliteiten te hebben geregeld. Omdat wij het land Grenada verlaten en de boot achterlaten geldt er een afwijkende procedure voor customs. Het is dus verstandig om tijdig op Grenada te zijn, vandaar dat we vanmorgen zijn vertrokken van Bequia (uit te spreken als Bekwie). De tussenliggende eilanden waarvan Canouan de eerste is, naderen we met dik 7 kts vanwege de harde oost zuidoostenwind kracht 6 Bft. Er hangen donkere wolken boven de Grenadines die de wind en zee opstuwen naar soms 35 kts en 2 meter golven. Het is maar goed dat de temperatuur aangenaam is anders zou je denken dat je op een winderige herfstdag op de Noordzee zeilt. We hopen dat het zonnetje er nog bij komt, dat maakt de eilanden een stuk mooier.
We varen om 10:00 langs Canouan en zien Mayreau gehuld in laaghangende bewolking. Bij Union island hebben we meer geluk. De bewolking breekt open en de mooi gevormde bergen aan de Noordwest kust worden duidelijk. Het kleine strandje heet "Bloody beach". Als je zo'n gruwelijke naam aan een strandje geeft moet er wel iets gebeurd zijn. Wie kan het ons vertellen? Van Union steken we het zeer winderig en vlagerige Martinique channel over om ten weste van het bij Grenada behordende Carriacou te komen. Daarna moeten we rekening houden met een gebied op onze koers dat verboden is voor doorvaart vanwege mogelijke seismologische activiteiten van een onder water gelegen vulkaan. Nadat we om het gebied zijn gevaren passen we onze koers aan naar 220° en genieten ervan dat we Grenada steeds beter kunnen onderscheiden. Zeilende langs de westkust van Grenada houden we de minimale wind van een kleine 4 kts. Opeens horen we een geratel achterop de boot. O ja, de hengel. Op het moment dat we kijken zien we een grote barracuda uit het water springen. Bij de hengel aangekomen werd per abuis de slip iets te vast gezet waardoor de vangst verloren ging. Jammer, volgende keer beter. We zijn langs Gros Point, nog een anderhalf uur zeilen dan zijn we bij Dragon bay en Grand mal. We hopen dat er nog een mooring vrij is en het niet reeds donker is. In de Caribische wateren doen meer verlichte boeien het niet dan wel dus voor donker binnen zijn is het advies. Het was ons opgevallen dan ondanks het seizoen, het rustig is in de wateren rond de eilanden. Er waren nog plenty moorings vrij dus we hadden de mogelijkheid om een mooring uit te zoeken.
Op een afstand van een kleine 3 mijl ligt het plaatsje St George. Op een stukje genua gingen we de volgende ochtend los van de mooring en lieten ons er langzaam naar toe blazen. St George is de hoofdstad van Grenada en heeft zo'n 20.000 inwoners die het grootste deel rond de baai wonen, The Carenage is een groot bassin en bestemd voor de locale boten van visserlui en charterbedrijfjes die met gasten naar de andere eilanden varen. Er zijn veel restaurantjes, barretjes en kleine supermarktjes. Het verkeer rond The Carenage is zeer chaotisch zoals wij bemerkte. De jachthaven staf adviseerde ons een bus te nemen naar het centrum maar waarschuwde voor de verkeersdrukte waardoor de rit wat langer zou kunnen duren dan gewenst. Als gezonde Hollanders besloten we om te gaan lopen. Met een kleine 40 minuten waren we er. Onderweg zagen we mini restaurantjes, snacks, zoals wij ze niet alleen op Curacao noemen maar ook hier onder deze naam bekend zijn. Alvorens we aan de wandel gingen was het noodzakelijk de bekende formaliteiten af te handelen met zowel customs als immigratie. Het was nog even spannend omdat het enerzijds niet is toegestaan om langer dan drie maanden op Grenada te verblijven, je voor een jacht in de wateren rond Grenada of in een haven maar voor een maand een zgn. cruisingpermit krijgt en je boot niet zondermeer achter mag blijven als je als eigenaar(s) het eiland verlaat. Het kantoor is gevestigd op het terrein van de marina wat het misschien wat eenvoudiger maakte bij het inklaren zolang de Despues in de marina ligt is het geen probleem als wij het eiland verlaten. We moeten wel voor elke maand dat ze in het water ligt een cruisingpermit kopen maar zodra ze uit het water is - wat ons plan vooralsnog is voor het orkaanseizoen op de boatyard van Prickley bay - mag ze zolang op het eiland zijn als gewenst. Helemaal zeker zijn we hier nog niet van, we gaan eerst maar een berekening maken. Maandag, 2e paasdag vertrekken we vanaf Maurice Bishop International ariport naar Trinidad om vanaf daar, na een overstaptijd van 9 uren!, door te vliegen naar Curacao. We gaan proberen om onze koffers in een locker op de airport te plaatsen en dan per taxi naar Port of Spain te gaan om wat van Trinidad en de stad te zien.

Soufriere- en Wallilabou bay

Als je uitklaart bij Customs in weekenddagen of na half vijf ’s middags moet je een extra fee betalen. We hadden het kunnen weten maar werden verrast toen de dienstdoende officier vanachter zijn bureau met zijn donkere zonnebril opkeek van het door ons ingevulde formulier en zei; “one hundred dollars sir”. Op onze reactie en vraag waarom we zelfs voor uitklaren moeten betalen wees hij naar een briefje op de muur. Voor ons betekende dit weer in onze dinghy stappen en terug roeien naar de ankerplaats want we hadden alleen wat geld meegenomen voor koffie. Na betaling en de onszelf beloofde koffie gingen we om 12:30 los van de mooring, verlieten de baai en gingen bakboord uit in zuidelijke richting naar Soufriere, een baai nabij de twee grootste bergen van het eiland
Een mooie tocht langs vele kleine baaitjes. We zien veel catamarans die met dagjesmensen naar de verschillende baaien varen. Soms in en uit voor een kodak moment, soms iets langer om gasten de gelegenheid te geven om te zwemmen. Na een paar uur zeilen ronden we Grand Caille pt. We zien een klein bootje met hoge snelheid in onze richting komen. Vlak naast ons draait de bestuurder om en roept ons toe: “welcome in paradise”. De boatboy wil ons een rondtrip aanbieden over het eiland en heeft voor ons een mooie ligplaats. Een mooie ligplaats waar we naast de boot mooi kunnen snorkelen spreekt ons wel aan maar voor de rondtrip bedanken we omdat we de volgende dag verder willen naar St. Vincent. Reto en Angela van de She-san hebben gelegen bij Bat cave; een rustige en mooie snorkelplek. Ter plaatse aangekomen komt een klein ventje in een rubberbootje naar ons toe om ons in opdracht van waarschijnlijk zijn grote broer; te helpen met de mooring. Direct naast de boot snorkelen, wat een luxe.
De parkranger van de marine-preserve waar we lagen kwam aan het eind van de middag de huurpenningen voor de mooring incasseren wat de milieubescherming deels ten goede komt. Met het avondzonnetje een foto van onze Despues maken met de Pitons op de achtergrond werd enigszins verstoord door een cruiseschip wat zonodig in ons gezichtsveld moest gaan liggen. De nacht die volgde was wat onrustig vanwege de naar oost zuid-oost gedraaide wind waardoor wat meer golfslag in de baai kwam te staan. De volgende morgen pakte een donkere lucht samen boven Soufriere. Een donkere lucht betekent regen en wind. De eerste brengt afkoeling en de tweede een zet in de goede richting. De afkoeling was oke maar de wind bleek zuidoost en dus niet uit de goede richting. We voeren langs het eiland in de veronderstelling dat de wind die normalerwijs gesproken meer noordoost is, door het eiland met zijn bergen en dalen in zuidoostelijke richting werd gestuurd. Niets was minder waar; eerst langs St. Lucia met 20 kts wind en daarna de oversteek naar St. Vincent
met 30 kts (voor de landrotten, windkracht 7) op de kop en golven van een meter of twee. De volgende verwachting kwam ook niet helemaal uit. In de luwte van St. Vincent bleek de wind alleen vlageriger te worden maar nam niet in kracht af. Het was nog een uurtje zeilen naar Cumberland bay en het direct daarachter gelegen Wallilabou bay. Dit is dezelfde baai waar ook de eerste drie films van Pirates of the Caribbean zijn opgenomen. het meeste van de set en decor is echter niet onderhouden door de lokale bevolking en onder de tropenzon hard achteruit gegaan. De piraten waren er nog wel van jong tot oud met fruit, sieraden, taxi servicedienst, vis etc. Ze willen allemaal, ja echt allemaal aan je verdienen en over de prijs valt slecht te onderhandelen. Van de man die je de weg wijst naar de baai – alsof we die zelf niet kunnen vinden – tot de jongen die je tros aanpakt en de fruitverkopers en alles: overpriced! Op een gegeven moment hadden we vijf kleine bootjes met locals om ons heen toen we aan de mooring lagen. Ze maken ruzie met elkaar over de concurrentie en zijn ontevreden over de deal. Na een rustige nacht zijn we vanmorgen om 8:00 vertrokken naar het eerste eiland van de Grenadines waar we nu liggen achter een mooring vlakbij het stadje Port Elizabeth in Admiralty bay op Bequia. Zo maar even een kroeg met WIFI en een 220V aansluiting zoeken om ons blog te uploaden onder het genot van een lokaal biertje.

Marigot Bay St Lucia

Marigot Bay is een kleine baai die verscholen ligt tussen de rotsen aan de oostzijde van het mooie St Lucia. Slechts een paar uurtjes zeilen van onze vorige bestemming - de afstanden zijn hier niet zo groot tussen de eilanden en de mooie baaien. Bij aankomst werden we direct bestormd door twee locale mannen in hun bootje die fruit aanboden voor weliswaar veel te hoge prijzen maar ach we zijn tenslotte de rijke toerist. De mensen in St Lucia zijn vriendelijk en behulpzaam net zoals wij gewend zijn van de Curacaose bevolking. We hadden verwacht dat het erg druk zou zijn met zeiljachten maar het valt heel erg mee. Er waren voldoende moorings beschikbaar, eens kijken of dat morgen - het is dan tenslotte weekend - ook nog zo is als we weer onderweg gaan naar het zuiderlijker gelegen Soufriere. Morgen moeten we uitklaren bij customs en dan hebben we nog 24 uur om van St Lucia te genieten en dan moeten we uit de territoriale wateren van St Lucia zijn en dat betekent dus op naar het volgende eiland, St Vincent en de daarbij horende kleine eilandjes van de Grenadines maar eerst kunnen we nog een dagje genieten van de rust van deze baai en alle mooie uitzichten.

St Lucia maart 2016

We moesten nog een paar kleine aanpassingen aan het ankergerei doen, een stokbroodje halen en uitklaren en dan na twee maanden niet gezeild te hebben eindelijk weer onderweg. Om half twaalf gingen de trossen los met de voor ons bekende one liner (...) en de Despues is weer onderweg (...) Wat waren we blij weer onderweg te zijn. Op de motor tussen de ondieptes door in de baai van Le Marin en daarna bakboord uit richting St Lucia. De wind die normaal in de noord-oost of oost staat - de passaatwind - stond nu in de zuid tot zuidoost en dat was precies de richting die wij op moesten. Als we de aantekeningen op onze Imray zeekaart hadden bestudeerd hadden we geweten dat tussen de eilanden Martinique en St Lucia de wind draait vanwege de invloed van Martinique. We hebben duidelijk te lang niet gezeild, onderweg met een beperkte reisvoorbereiding. Tussen de eilanden is ook sprake van een eb en vloedstroom. Door de ebstroom werden we visueel voorbij St Lucia gezet maar na een paar uur herstelde het opkomende tij het verlies en na een uurtje of drie zeilen werden de eerste baaien van St Lucia duidelijk. De UV straling hier in de Caribbean is zo sterk dat de opbrengst van zonnepanelen soms boven verwachting maar soms ook boven het wenseljke zijn. onze electronische navigatie begon opeens kuren te vertonen. Het beeld verdween of bepaalde meldingen konden niet meer worden geaccepteerd. Vermoedelijk was het de boordspanning (of stroomsterkte, we gooien die twee termen altijd door elkaar), de twee zonnepanelen leverden zoveel op dat de energiemonitor een laadspanning van 14,3 volt aangaf. Waarschijnlijk iets te veel voor onze nieuwe Raymarine E7 kaartplotter. We lieten één paneel zakken en na een kwartiertje werkte alles weer naar behoren.
We koersten voorbij Pigeon island en zagen een zeer grote baai in de verte. Rodney Bay? Achter één van de rotsen verscheen een groot zeil (cruise) schip. Misschien is dat ook wel een mooie baai. Het een en ander bleek dichterbij dan verwacht, het bleek Rodney bay al te zijn. We hadden een veel grotere baai verwacht. Omdat we geen zin hadden om de motor al te starten zijn we laverende de baai in gezeild en pas vlak voor de haveningang de zeilen ingenomen. Een zeer kleine ingang leidde naar een ruim opgezete jachthaven. Petra riep port control op over VHF kanaal 16. Raar eiland, kanaal 16 is alleen voor distress calls en toch gebruiken zij 16 om opgeroepen te worden. En ze rijden er zelfs links hoorden we van John. De Engelse overheersing is al van lang vervlogen tijden maar het zelfstandige St Lucia is toch maar aan de "verkeerde" kant van de weg blijven rijden.
We kregen een mooie ligplaats aangeboden met een - naar zeggen - voor Europese aansluiting bestemde 220 V aansluiting. De 220 V aansluiting was er wel maar onze Europese stekker was veel te klein. Volgens onze achterbuurman, een wereldomzeiler, is St Lucia geen uitzondering. Hij had inmiddels al 20 verschillende verloopstekkers moeten aanschaffen. Met de Q vlag en de nationale vlag van het eiland in het want gingen we met onze papierwinkel (NL eigendomsregistratie (zeebrief), meetbrief, verzekeringsbewijs, paspoorten en bewijs van uitklaren vorige haven) op zoek naar het kantoor om in te klaren (Customs) en immigratie om voor ons zelf een clearance te vragen. Kantoor gesloten! Buiten kantoortijden word een extra beslaglegging geheven volgens de pilot. Brutaal als we soms zijn wachten we wel tot de volgende morgen. We zijn maar een biertje gaan drinken op een terras, één van de bewakers (iedere steiger heeft een bemande 24/7 bewaking) de code gevraagd van de sanitairvoorziening en na een welverdiende douche aan boord een blik bami opgewarmd en zodra het wat koeler werd gaan slapen.
De volgende morgen regende het pijpenstelen en zijn we gewapend met paraplu naar het kantoor van customs en immigratie (SLASPA) gegaan. Er werden geen vragen gesteld waarom we de dag ervoor ons niet hebben gemeld. Na twee formulieren invullen en langs drie officials waren we met een half uur klaar. Geen controle aan boord en geen strenge blikken. Vandaag hebben we contact gehad met Reto en Angela van de She-san. Naar alle waarschijnlijkheid komen zijn morgen aan in Rodney bay Marina en willen een bezoekje afleggen aan de Heineken brouwerij (Angela heeft daar vroeger gewerkt) in het zuiden van het eiland. We wachten op ze. Misschien is het wel leuk om mee te gaan. Zodra we meer te melden hebben vanaf St Lucia of een ander eiland komen we weer in de lucht. Bedankt voor het lezen. Reageren per e-mail is mogelijk en stellen we zeer op prijs. We zijn bereikbaar op de volgende e-mailadressen: sydespues@gmail.com of ben.petra@despues.nl

Martinique maart 2016

Heerlijk er twee en een halve week tussenuit. De vlucht naar Martinique gaat deze keer via St Maarten, Dominica en Guadeloupe. Op het vliegveld van St Maarten worden we verrast door Ingrid en Rinus van de Thorang-la. We hebben elkaar ontmoet in La Gomera vlak voordat wij vertrokken. Deze week liggen zij nog op het Nederlandse deel van het eiland maar vanwege de hoge kosten - een nachtje in de jachthaven kost al snel negentig dollar - verhuizen ze volgende week naar het Franse deel. In de maand mei maken de meeste zeilers weer aanstalte om weer terug naar Europa te zeilen. Ingrid en Rinus zijn nog niet zo heel lang in de Caribbean dus eigenlijk moeten ze er nog maar een seizoen aanplakken. Wat flauw, wij vinden het gewoon leuk als ze nog een poosje in de buurt blijven. De vier uur dat we moesten wachten op St Maarten vlogen voorbij. Na het inchecken stapten we in een klein vliegtuigje van de maatschappij Winair. Op de trap vroeg de purser om onze handbagage - een klein koffertje met onze tablet, laptop, fototoestel, onze Navionics navigatiesoftware, HD duikapperatuur af te geven zodat deze in een apart compartiment opgeborgen kon worden voor de vlucht. Wat fout kan gaan met bagage ging ook fout. Ten eerste maakte we op Dominica een tussenlanding en zagen we opeens dat ons koffertje uit het vliegtuig werd gehaald. Na wat overtuiging dat het koffertje echt mee moest naar Guadeloupe vervolgden we onze reis. Op Guadeloupe aangekomen besloten we om goed op te letten of zowel onze kleine koffertje als de grote ruimkoffer wel van boord gingen. Beide koffers werden met het bagagekarretje naar de bagageband gebracht. Wij waren in de veronderstelling dat we de bagage op moesten halen, langs de immigratie en weer opnieuw moesten inchecken, wij zouden tenslotte met een andere maatschappij doorvliegen naar Martinique. Niets was minder waar, omdat we een aansluitende vlucht moetsen hebben werden we door een apart gedeelte van het vliegveld geleid. Leg maar eens uit aan Fransen die slecht Engels spreken dat je eerst je offers wil halen en zeker de handbagage, want nergens uit bleek dat het koffertje naar Martinique moest. Een uur leek een eeuwigheid, we mochten de koffers niet halen en we moesten er maar op vertrouwen dat de koffers op Martinique aan zouden komen. Het personeel van de airport had het zo bedacht: de koffers zouden met Air Antilles worden vervoert en wij zouden met Caribbean Air vliegen. In Martinique zouden we onze koffers dan van de transportband kunnen halen waarop de bagage van de vlucht van Air Antilles terecht zou komen. Bij de gate van Air Antilles hebben we ons zo boos gemaakt dat een geergerde grondstewardes het handbagagekoffertje uit het ruim is gaan halen. Het was maar goed dat we erop stonden dat we onze handbagage zelf mee wilde nemen want op Martinique aangekomen bleek nergens onze andere koffer te vinden. Na een claim te hebben ingediend konden we nog net op tijd onze huurauto ophalen en zijn we in de stromende regen in het donker over een onbekend eiland in een auto zonder TomTom of enig ander digitaal hulpje, naar de jachthaven gereden. Gelukkig, onze Despues lag nog op de plek waar we haar twee maanden geleden hebben achtergelaten. Soms zit het tegen en soms zit het mee. De volgende morgen vonden we een medewerker van het havenkantoor bereid om de luchthaven te bellen om over onze claim te debatteren. Een uur later werd onze koffer gevonden maar de airport was niet bereid de koffer naar de jachthaven te laten transporteren. Maar goed dat we een huurauto hadden. Na een beetje te hebben uitgeslapen zijn we in onze veel te dure aangesmeerde huurauto gestapt om het eiland te gaan verkennen.

Martinique is een mooi groen eiland dankzij de regen die hier ook in de droge tijd, tussen januari en april, dagelijks in kleine hoeveelheden valt. Men leeft hier van de visserij en het toerisme maar er zijn ook twee heel belangrijke exportprodukten. Bananen en Rum.

We besluiten de komende twee dagen langs de kust te rijden en wat nostalgische vissersdorpjes te bezoeken. Ook een bezoek aan een bananenplantage en bijbehorend museum staat op ons verlangenlijstje evenals een rondleiding over een suikerrietplantage en rumdistileerderij. Donderdag staat in het verkennen van de Atlantische kust van Martinique en het bananenmuseum maar eerst even langs het vliegveld om onze koffer te halen. De toeristische route door een van de nationale parken bracht ons naar een soort schiereiland genaamd Presquille de la Caravelle. Over kleine kronkelige weggetjes komen we langs diverse mooie uitzichtpunten aan de zijde van de Atlantische oceaan waar de zee direct op de rotsen slaat maar soms ook eerst een rif tegenkomt. Van het eiland voert de weg naar Ste Marie, eveneens aan de kust gelegen, en daarna landinwaarts naar het bananenmuseum.
We stonden ervan versteld dat er zoveel soorten bananen zijn en dat ze oorspronkelijk uit Asie komen. De ondernemers uit vervlogen tijden namen diverse kleine planten mee naar Martinique en een aantal andere caribische eilanden om vandaar uit de handel op te starten met Europa. Er zijn zelfs rode bananen en bananen die met velen aan elkaar vast zitten als een soort bloem afkomstig uit Thailand. We hebben onze toerische dag afgesloten met een cocos bananenshake en zijn toen achterin de file aangesloten op de terugweg naar Marin.




In de slaventijd was het hard werken op de suikerrietplantages waar er toen velen van op het eiland waren en nog zijn te vinden maar nu vindt het kappen machinaal plaats. Het nationale product van Martinique is rum. Een prachtig museum en aangrensende botanische tuinen vonden we op aanraden van Egbert in Habitation Clement. We maakten een wandeling door de geschiedenis in tijd en van het proces van suikerriet tot rum en genoten van het mooi aangelegde landgoed en koloniale huizen.



Op zaterdag en zondag was ons eigen huis aan de beurt. Het onderwaterschip moest worden geinspecteerd en worden ontdaan van aangroei. Wederom heeft de coppercoat antifouling de afgelopen maanden zijn werk goed gedaan en de meeste aangroei was met een zachte borstel prima te verwijderen. Wat is zo'n boot groot als je vanuit het water met een borstel de romp moet reinigen. De romp is schoon maar de kiel is aan de beurt daar waar het water dieper en helderder is. Met een duikset om is het wel te doen in de haven maar dan sta je met je voeten in de modder. Zondag waren de schroef, schroefas, dieptemeter en log aan de beurt om gereinigd te worden. Dat was iets meer werk maar we waren nog op tijd voordat de schaaldieren zich goed hadden vastgezet op het onbehandelde metaal van de schroefbladen. Vandaag is het maandag en we hebben de boot gereed gemaakt voor een paar weken zeilen en ankeren.

Straks nog even naar de vaarshop voor een paar dingetjes, een bezoekje aan de duikshop en langs de apotheek om een paar medicijnen die we preventief aan boord hadden voor de overtocht in te leveren omdat we deze niet mogen invoeren op de andere eilanden. Vanavond nog de weersverwachtingen bekijken en morgenochtend dan maar de trossen los. St Lucia staat op het verlangenlijstje evenals St Vincent en de Grenadines. Misschien dat we Angela en Reto van de She-san nog treffen want zij moeten een dezer dagen op St Lucia zijn om gasten aan wal te zetten.

Karnaval Curacao

Wat is Carnaval, wat men in Curacao overigens schrijft met een K, een enorm groot feest. Vele maanden bereiden individuen en verenigingen zich hierop voor. Kosten nog moeite wordt gespaard om er een vrolijk, kleurrijk geheel van te maken. Ook de vaak zeer luide muziek mag niet achterblijven. De Tumba is de kenmerkende muziekvorm van het eiland en is de officiele muziekvorm voor het Karnaval. In de eerste week van januari starten de schoonheidswedstrijden al en zijn er de daaropvolgende weken diverse wedstrijden en Calypsofestivals. Het carnaval kent een lange geschiedenis. Reeds in de slaventijd werden deze gekostumeerde feesten gehouden. De plantage-eigenaars in het Caribisch gebied kende gekostumeerde bals net zoals in de landen waar zij vandaan kwamen waar de Adel deze feesten organiseerde waarin men hoge pruiken op deed en maskers droeg. De slaven organiseerde hun eigen bals (carnaval) met hun eigen rituelen en kostuums in hun tuintjes. Pas toen de slaven meer vrijheid kregen toonden zij zich in hun kostuums ook op straat. In de loop van de jaren werd het feest alsmaar groter en verdrong de kleinere gekostumeerde bals. Ook de plantage-eigenaars namen deel aan het feest. Om deze reden was het soms verstandig een masker te dragen om niet herkend te worden, temeer daar het vermakelijk was de blanke kolonisten in de maling te nemen.
Pas in de 20e eeuw versmolten de verschillende invloeden er werd het één groot feest. Vrijwel iedereen is in de ban van dit enorme feest. In het weekend en de laatste twee dagen voor aswoensdag wordt het karnaval afgesloten met een grote optocht voor volwassenen overdag welke start in St. Maria en voert langs de Rooseveldweg via Palu blanku naar de Roodestraat en de Breedestraat in Otrabanda Willemstad. Men loopt over het Bryonplein - waar de foto's zijn gemaakt - naar het stadion waar de deelnemers eindelijk hun soms zware hoeden en warme kleding mogen verruilen voor de wat luchtiger kleding wat bij 30 graden celsius wel prettig is.
Deze tocht van zeven kilometer wordt een dag later ook door de kinderen gelopen. Buiten de vele kleinere optochten in de wijken wordt op dinsdag 9 februari 's avonds en 's nachts het Karnaval definitief beeindigt met nogmaals de grote parade maar dan in het donker. Het is een mooie beleving. Ook al houdt je niet van het carnaval in Nederland, hier op Curacao of één van de andere Caribische eilanden moet je het een keer hebben meegemaakt. Het maakt onderdeel uit van zowel de geschiedenis als de cultuur van de Caribean. We zijn blij dat we het hebben meegemaakt. Als u meer wilt lezen over, in eerste instantie, het eiland Curacao en later de andere eilanden van de Caribbean. We starten binnenkort met een nieuwe pagina over alleen Curacao maar dat ziet u vanzelf. Via de homepage wordt u dan doorgelinkt. Op het blog houden we u op de hoogte van onze zeilavonturen en de voorbereidingen daarvoor. Bedankt voor het lezen.

Reisverslag Atlantische oversteek La Gomera - Martinique

DTGR:2016/01/16 20:00 UTC
Position: 14° 28′ N, 60° 52′ W

Dag 1 Vertrek La Gomera

Voor vertrek nog even met Ingrid en Rinus van de Thorang-la gesproken. Zij willen over twee weken ook naar de Caribe en wilde wat weten over de installatie van zonnepanelen. Gezellige mensen, misschien zien we ze wel aan de overkant. Toen we bij het tankstation lagen viel ons al op dat de wind in de zuid stond, raar want in de weersverwachting werd gesproken over een NO wind. De praktijk is dat tussen de eilanden vreemde windeffecten op kunnen treden. Uiteindelijk viel de wind zelfs bijna helemaal weg, geheel tegen ons principe na anderhalf uur tegen de golven aanklotsen en rondjes draaien de motor gestart. Volgens een meeliggend zeilschip die ons even opriep voor een praatje is het drie tot vijf uur motorvaren om in de Canarie current te komen. Het is inmiddels 23:00 en we varen nog op de motor om de verloren mijlen een beetje in te halen. De wind trekt aan uit het Oosten en het is al snel niet meer nodig de motor erbij te hebben. In de loop van een uur loopt de windkracht op tot soms wel 30 kts. Als de wind en navenante bootsnelheid aanhouden tot het morgen licht wordt hebben we de verloren tijd dubbeldwars ingehaald. Ondertussen worden we opgetild door een golf en klokken we 7.9 kts. Als het zo nog 2 dagen doorgaat zijn we zo in de passaatgordel.

Dag 2 Niet aan de oostzijde van de Kaapverden

De wind heeft de hele nacht doorgestaan. We hebben de koers iets kunnen bijstellen doordat de wind iets meer geruimd is en nu komen we gelukkig aan de westkant van de Kaapverden uit. We hopen wel al eerder de koers naar de Caribe uit te zetten maar het uitgangspunt is goed. Tussen half 4 en half 6 zijn we allebei nog een uurtje gaan liggen en om 19:00 locale tijd is 18:00 Z geven we koers, snelheid, positie, huidig weer en seastate aan John door die vervolgens met het weerbeeld voor de komende dagen komt en een advieskoers geeft.

Dag 3 Uitgeboomd varen of toch maar niet

Het weerbeeld ziet er goed uit, de wind gaat weer iets meer naar de oost waardoor we een betere zuidwestkoers kunnen varen.
Kun je dan niet uitgeboomd varen zou de kristische lezer kunnen vragen. Kunnen wel, willen niet. De spinnakerboom is 5 meter lang en loodzwaar. Om deze op een heftig slingerend schip, de golven zijn geregeld drie meter of hoger, te zetten vraagt accrobatiek en ervaring, die hebben we geen van beiden. Vrijdagmiddag en zaterdag wordt een lichte wind (helaas maar 3 Bft) verwacht uit het zuidoosten. We hopen dan rond 23° N te zijn en geeft ons de mogelijkheid de boeg naar 240° te richten naar de bovenwindse eilanden en dan voordat de noordoostenwind terug komt toch de spinnakerboom te zetten en te fixeren zodat deze kan blijven staan. Tijdens onze presentatie op het KIM hadden we het over het oppakken van de passaatwind. Vanaf 25° N loopt de passaatgordel en daar bevinden wij ons nu maar doorgaans voordat de passaatwind krachtig doorstaat in januari waait deze in ieder geval een graad of vijf lager. Door een koers 240° te gaan zeilen slaan we 2 vliegen in 1 klap. Enerzijds glijden we geleidelijk de passaatgordel in en pakken we de passaatwind op en anderszijds zeilen we al naar de overkant. Naarmate we de avond ingleden bleek dit idee minder realistisch. De weersverwachting voor de kerstdagen staan v.w.b. windkracht in ieder geval niet op ons verlanglijstje. Vanavond, kerstavond moesten we onze koers al bijleggen naar 200° vanwege een kleine windchange en seastate. We varen nog steeds niet uitgeboomd en regelmatig komt de richting onder de 200° en Petra heeft al de vuurtoren van Mauretanie gezien. Afgelopen jaren zijn aan de Afrikaanse westkust ook activiteiten van piraten waargenomen. Moeten we daar serieus rekening mee houden en 's nachts navigatie verlichting doven en de AIS uitdoen? Ik ga er nog eens een paar uurtjes over nadenken. We varen 160 Nm uit de kust en de komende dagen voert een zuidoosten wind ons verder naar het westen.

Dag 4 Op zoek naar de passaatwind

Het is vandaag de vierde dag sinds ons vertrek uit La Gomera. De barometer staat al uren op 1026 en een prachtige zuidoosten wind van gemiddeld 20 kts voert ons op een koers van 232° in zuidwestelijke richting naar de Caribe. We willen graag dat dit de passaatwind al is - onder de 25 N is dat mogelijk en wij zitten op 22° 30′ - maar we weten niet hoe dat voelt. Achteraf zullen we het wel weten. 's Avonds om 20:30 valt de wind wat weg en er blijft nog een knoop of 10 over. Tot 2x toe kregen we vanavond het bericht dat we een telefoongesprek op onze sateliettelefoon hadden gemist van kustwacht Nederland. Ondanks de slechte verbinding deelde de door ons gebelde kustwacht ons mede dat zij ons niet gebeld hadden. Ook de bij de kustwacht bekende waarschuwingspersonen niet. We hopen dat niemand geschrokken is.

Dag 5 Kerst op de oceaan

We zeilen de nacht in van 25 op 26 december. Er is weinig wind en de Oceaan laat zich van haar kalme kant zien, kleine golfjes spetteren tegen de boot en een paar tuimelaars, waarvan we helaas geen foto's hebben, zwemmen aan weerskanten mee. In de nacht laat de wind het helemaal afweten en klapperen de zeilen op de nog overgebleven deining. Gelukkig viel het mee anders hadden we ons weer in een wasmachine gewaand. Op tweede kerstdag werd het al niet veel beter. De Oceaan zag eruit als een spiegeltje. Pas aan het eind van de middag draaide de wind naar NW met maximaal 10 kts. We hebben dus weinig progressie gemaakt. We zitten nog steeds niet onder de 20° N maar hebben al wel in korte broek en t-shirt gezeild. Wanneer zit je in de trade wind? Doorzeilen in zuidelijke richting tot de boter smelt zeggen de kenners. Dit zou rond de 20° N moeten zijn, daar zijn we al heel dichtbij maar toen ik vanmorgen de boter in het kastje controleerde was deze nog hard. Ha ha. Zijn onze kastjes zo lekker koel of moeten we echt nog verder zuid varen?

Dag 6 Na een kleine week ga je ze ruiken

27 december 2015, het is zondag maar dat gevoel hebben we niet. We gaan niet naar de kerk, er is geen vlootgeestelijke aan boord en de dag lijkt op die van gisteren. 's Nachts weinig wind, een kort bezoek van wat sealife, een kleine walvis zo'n 30 meter achter de boot dit keer en het is nog steeds nodig om 's nachts een trui en fleecejas te dragen. We varen op 21° N en boven de Oostelijke Kaapverden. We hebben een koers van 260° ingesteld zodat we ruim boven de eilanden blijven om daar geen invloed op de wind van te hebben en toch zo de passaatgordel in te glijden. Overmorgen en de dagen erna wordt op onze koers een NO wind verwacht van zo'n 20 kts. Dan begint het er een beetje op te lijken. Vandaag echter moeten we ons nog instellen op een zwak windje en wat geklapper. We zijn een dag te laat zo op derde kerstdag maar vandaag hebben wij onze boom opgezet, een kerst(spinnaker)boom om een voordewindse koers te kunnen varen. Met het krimpen van de wind weer verwijderd en daar hebben we nu last van. De wind is inmiddels weer geruimd en nu hebben we haar achter en kunnen we de ingezette koers waarschijnlijk niet continueren. Dit betekent dat we moeten wachten tot het weer licht wordt om op dek de nodige voorbereidingen te kunnen doen. We hebben gedouched vandaag. Poeh poeh, is dat nu vermeldenswaardig? Wel wanneer je je realissert dat we aan boord geen warm water hebben en het drinkwater in onze tanks zelfs te koud is om een ijsbeer in te laten zwemmen. De oplossing is een douchezak; misschien heeft u ze wel eens gezien op een camping. Het is een zwarte (dikke) plastic zak waar 20 liter water in kan, en die, wanneer in de zon gelegd bij min. 20°C het water in twee uur verwarmd tot douchewatertemperatuur. Door het eronder bevestigde slangetje met mini douchekop verticaal van de zak te houden heb je een heerlijke douche. We kunnen u melden dat dit in combinatie met een slingerend schip op de oceaandeining voor hilarische momenten kan zorgen. Goed we zijn schoon en ruiken weer fris. Herinnert u zich nog dat de passaatwind vanaf de 25° N kan waaien maar dat het beter is om tot de 20° N door te varen? Het windarme gebied waar wij de laatste dagen in varen rond de 21° N wordt veroorzaakt door een depressie in het zuiden van de VS die de wind wegtrekt. Van onze meteoman John vernamen wij vanavond dat de passaatwind in kracht is toegenomen en in combinatie met een sterke equatoriaalstroom voor de ideale "Milk Run" zorgt. Het 'minpuntje' is echter dat deze zich op de 18° N bevindt. Dat betekent dat we nog een paar graden moeten zakken. Bij first light de spinnakerboom erin en met een koers 240° - met minder zitten we op de Kaapverden - op naar de Milk Run.

Dag 7 Geen maan, wel wind

Deze dag start met een git zwarte nacht. De volle maan is voorbij en je ziet buiten de kuip geen hand voor ogen. Alleen het geluid van de wind door het tuigage en het rollen en breken van de golven verraad dat er nog iets anders om ons heen is dan enkel wij en ons scheepje. Om 10:30 hebben we de westkoers ingeruild voor een koers van 245°-250°. Deze brengt ons over enkele dagen in de sterke passaatgordel met bijbehorende stroming. We varen inmiddels uitgeboomd wat de nodige slingering teweeg brengt. Zodra we weer ruime wind kunnen zeilen gaat daar vanwege het comfort onze voorkeur naar uit maar dan zijn we al minimaal een week verder. Tijdens de nachtwacht deed zowel de wind als de seastate er nog een schepje bovenop en het zeilen werd een ware rollercoasterride. We worden door de golven heen en weer gegooid als gevolg van kruiszeeen door een verderweg gelegen stormdepressie en door elkaar geschud. Voor ons is er nog geen sprake van de zgn "Milk Run". Laten we maar afwachten wat de komende dagen gaan brengen.

Dag 8 Oudjaarsdag zonder vuurwerk en oliebollen

Het is vandaag de laatste dag van het jaar. Het is op dit moment 3:30, Despues heeft de wind goed in de zeilen en gaat er als een haas vandoor. Grote schuivers door opzij komende zeeen komen bijna niet voor. Ze maakt door de recht van achter komende wind en golven korte heftige bewegingen naar rechts en links waardoor het buiten een mooi sportief schouwspel is maar het binnen erg onrustig is waardoor het moeilijk is je staande te houden en in slaap komen en blijven op z'n minst een uitdaging. De zeilen staan er de afgelopen dagen hetzelfde bij. Het nadeel van het naar buiten staande grootzeil is dat zij tegen de verstaging en zalingen aanstaat waardoor slijtage aan het zeil onstaat. Aanpassen is met de huidige zeegang van soms meer dan 3 meter niet realiseerbaar en op z'n minst verstandig. Op iedere grote zeilreis (overtocht) zijn er ook teleurstellingen te verwerken. Onze energiecapaciteit bestaat uit een accupack van 4 x 105 Ah. Met onze energievragers, waarvan de stuurautomaat de grootste is, moeten de accu's eens in de week met de hoofdmotor of mobiele generator (als er geen of weinig deining staat) worden opgeladen. Onze zonnepanelen nemen ook een groot gedeelte voor hun rekening. Iets wat we niet begrijpen is het volgende; ondanks dat onze accu's nieuw zijn en onze energiebewaker een restcapaciteit van 90% (Ah) geeft, zakt het voltage van 13 naar 12,5 naar 12,2. Wat gaan we dan doen, met een generator het voltage weer naar 13,3 krikken en doorgaan? Het blijft raar. Om te voorkomen dat iedere dag hetzelfde wordt ingevuld moesten we op oudjaarsdag ook wat afwijkende activiteiten ontplooien zoals het maken van tompoucen voor bij de koffie en vanavond film kijken met popcorn en om 24:00 NL tijd op de luchthoorn blazen en elkaar een gelukkig 2016 wensen. Wat de tijd betreft, we zijn eergisteren door de tijzone gegaan en het verschil met Nederland is nu -3 uur. Op oudjaarsavond wordt er doorgaans ook lekker gegeten, in ons geval wordt dat stampot zuurkool met rookworst. We zijn benieuwd hoe de roeiers van de Talisker Whisky Atlantic Challenge hun jaarwisseling vieren. Vanavond aan John eens vragen of hij weet wat hun positie is zodat wij in kunnen schatten of we hun nog tegen komen. Als jullie dit blog lezen is het inmiddels half januari maar wij wensen vanaf Despues al onze lezers een mooi, voorspoedig en gezond nieuw jaar.

Dag 9 t/m 13 Dag na dag na dag

Dagen vliegen voorbij. Veel dagen lijken op elkaar, de doordeweekse dagen, de weekend dagen. Gelukkig is de verveling nog niet toegeslagen en dat verwachten we ook niet, er is altijd wel iets te controleren aan boord, water uit de bilge verwijderen, een wasje draaien, RVS te poetsen omdat het in dit zoute klimaat vier keer zo hard roest. Maar wat ook gebeurt, naarmate we dichter bij de tropen komen en het water warmer wordt ontstaan er squals die gepaart kunnen gaan met veel wind en regen. Vanavond was zo'n moment. Alle spullen in de kuip die niet nat mogen worden moeten worden opgeruimd, de deurtjes om de kajuit af te sluiten moeten tevoorschijn worden gehaald en regenkleding moet worden aangetrokken of - wanneer de squal overdag overtrekt - laat je je in je korte broek gewoon nat regenen. De zon droogt je daarna wel weer op. Al met al genoeg te doen en hebben we het nog niet eens gehad over vissen en eten/snacks bereiden. Over de zon gesproken, we treffen het erg met het weer. Elke dag is het zonnig en na enkele windstiltes op het traject Canarische eilanden - Kaapverden hebben we dagelijks 20 knopen wind of meer en helpen de 2,5 a 3 meter hoge golven ons van tijd tot tijd wat extra accelereren. Ondanks ons zware schip varen we met een gemiddelde van 6 kts en tipte we vandaag toen we van een golf afsurfden aan de 9,7 kts. Morgen is het 2 januari en de verwachtingen voor de komende dagen zijn, zoals we ze zojuist doorkregen van John, tot en met 3 januari, 20 kts wind uit de richting 070, 4 en 5 januari uit het oosten (090) 25 kts en de dagen erna met een snelheid van wederom 20 kts uit de richting 090 wat ons de mogelijkheid geeft met een strakke westkoers 270° naar de bovenwindse eilanden van Antigua en St Maarten te zeilen. We'll see! Voor de liefhebbers van pretparken. Momenteel zijn de nachten aardedonker wat betekent dat je niet ziet wanneer je van een golf afsurft en je met grote regelmaat (om de 1 a 2 minuten) voelt dat de boot in een soort vrije val terecht komt. Herinnert u zich een achtbaan in het volkomen donker in de Efteling of bij Disney World en kijkt u hier met plezier op terug dan is een transatlantische overtocht misschien ook iets voor u, maar eenmaal onderweg, there is no way back. Maar dat is in een rollercoaster niet anders toch? De klusjes voor vandaag. De energiebalans is prio I dus moeten we zorgen dat er voldoende capaciteit in de accu's zit. Ampere hebben we genoeg maar die rare voltages. Er zit niets anders op tot we duidelijkheid krijgen van een techneut om ervoor te zorgen dat het voltage boven de 12 blijft. De generator is echter geen optie omdat deze afslaat bij een bepaalde hellingshoek. De (smeer)olie sensor is hier verantwoordelijk voor. We moeten de verschillende sluitingen van tuigages langslopen en controleren op losgetrild raken. De spinnakerboom zetten we wat strakker en we fixeren de mast extra d.m.v. een kotterstag en een checkstay omdat voor de andere het grootzeil in de weg staat. We halen wat (zoet)water weg uit de bilge en dan is het alweer tijd voor lunch. Misschien weet u nog van het eerste gedeelte van onze reis dat Petra voor elke week een krat met proviand had samengesteld. Hier hebben we er nog drie van over dus we kunnen nog minstens drie weken van de meest heerlijke maaltijden en snacks genieten.

Dag 14 Mooi weer en hoge golven

Afgelopen nacht werd Petra tijdens haar wacht verrast door een hoge golf die de kuip insloeg. 's Nachts hoor je wel de golven om je heen rasen maar je kunt niet de richting en de hoogte inschatten. Ervan uitgaande dat de seastate vannacht hetzelfde was als nu dan zijn de hoogste rollers toch zeker 5 meter hoog. De meeste golven tillen je op en laten je van haar afsurfen maar soms zit er een dwarse tussen en net op het moment dat de Despues zich dwars op hem bevond brak de top van de golf en viel over Petra heen in de kuip. Een gedeelte kwam ook in de kajuit en door de ventilatieopeningen van het dakraam in de achterkajuit. Vandaag alles laten drogen onder een heerlijk zonnetje. We hoopten voor de komende nacht op iets minder wind en navenante golven maar de prijs viel niet op ons lootje en om 18:00 Z ontvingen we via John het volgende prognose overzicht: 5 jan 00:00 oostenwind 30 kts, 5 jan 12:00 oostenwind 30 kts. Hoe ging dat omrekensommetje ook alweer? kts : 5 + 1 = Bft. We hebben de komende nacht en morgen overdag rekening te houden met windkracht 7. Het is 21:45 en we hebben afgesproken vanwege het slechte weer ( we zitten toch in de Milk Run??) een 2 uur wachtcyclus te draaien. Kijkende op de windmeter geeft deze aan 30,3 kts. Vooralsnog maakt onze Despues een spurt met een snelheid van 7,6 kts door het warme Atlantische water. Kort tipt het log aan 10 kts als een achteropkomende golf ons vooruitduwd geholpen door een windvlaag. Vinden we dit leuk? Het is wel spannend om door de natuur zo voortgejaagd te worden en het ene na het andere snelheidsrecord te breken maar onze voorkeur gaat toch echt uit naar ontspannen zeilen met 20 kts wind, een zonnetje op het gezicht, de stuurautomaat aan en een goed boek. Nog even 24 uur mijlen maken en dan keert de rust enigszins terug.

Dag 15 "Neptunis Playground"

Over snelheidsrecords gesproken, nog geen anderhalf uur nadat ik het opschreef surfde we van een golf af met 12,6 kts. Snelheid is oke maar dit is wel heel hard met een zeilschip met 17 ton waterverplaatsing. Wat een geweld in deze, pure Atlantische oerwereld. Wat zijn we toch klein en nietig. Aan het eind van de nacht zien we de wind aantrekken tot soms 41 kts. Hij accelereert als het ware en maakt daar een karakterestiek geluid bij. Het is nu wel even mooi geweest met die (te) harde wind. Dat een passaatwind 20, max 25 kts is bewijst bij deze onjuist te zijn. Morgen woensdag 6 januari maken we na het weerbericht van 18:00 Z de balans op. We maken de keus voor één van de bovenwindse eilanden. Vanaf morgen kunnen we zonder al teveel verlies van mijlen nog twee kanten op, richting de bovenwindse eilanden met o.a. St Maarten, Antigua en de Guadeloupe groep of de benedenwindse eilanden met Martinique, St Lucia en St Vincent and the Grenadines.

Dag 16 t/m 19 Bakboord uit

Vanaf 9 januari wordt de passaatwind onderbroken vanwege een depressie ter hoogte van Bermuda. Het windstille gebied breidt zich uit vanaf 18° N en hoger. In het gebied tussen 15° en 16° N zal in ieder geval nog een knoop of 10 wind staan. Dat heeft ons ertoe bewogen om bakboord uit te gaan en een WZW koers te gaan zeilen. Wat ons aan het eind van de week op 15° N zal doen belanden. We zetten de spinnakerboom aan bakboord op een hevig rollend schip om vervolgens met een uit 80° komende oostenwind voor de wind af te koersen op het "research ridge" met de enige twee boeien die midden op die onmetelijke grote oceaan (Atlantic) zijn gelegd zonder enige ondiepte van welke aard dan ook. We zullen het eens "googelen" misschien dat we er dan achter komen waarom die boeien daar liggen. Het viel ons op dat we zo weinig sealife hebben gezien maar woensdag 6 januari heeft hier verandering in gebracht. Petra zag een schim onder water schuin achter de boot. Omdat het vrij groot was en we geen spuiter hadden gezien concludeerden we dat het wellicht een grote haai of walvishaai zou kunnen zijn. Het bleef een lange tijd in de buurt en zwom zelfs een aantal keren onder de boot door maar het bleef een grote schim die net onder het oppervlak, net al wij, van de hoge golven afsurfden. Totdat het, één enkele keer met zijn rug en staart boven water kwam om naast de boot adem te halen. Toch een walvis, wat was die mooi. Daarna hebben we buiten elke dag vele vliegende vissen geen ander sealife meer gezien.

Dag 20 Lekker warm

Soms heb je recht op een rustdag, laat het nu 'toevallig' ook zondag zijn. De temperatuur is in verhouding tot de breedtegraad en de (zonnige) omgeving. Binnen in de kajuit is het de comfortabele temperatuur van 31°C en buiten 42°C. Het is maar goed dat we gewend zijn aan het Curacaose klimaat. Ook de watertemperatuur is naar tropische normen gestegen van 19°C in La Gomera naar 26,5°C alhier. Er is zeer weinig wind als gevolg van een zware storm bij de Canarische eilanden. Later vernamen we dat het de eerste orkaan van het seizoen betrof genaamd Alex. Hurricane Alex was de eerste Atlantsiche hurricane in januari sinds 1955. Hurricanes komen doorgaans alleen voor in de zomer, het weer houdt zich echter niet aan een boekje. Alex ontstond aanvankelijk als een tropische storm nabij de Bahama's en verplaatste zich Noordoost langs Bermuda en draaide daarna naar het zuidoosten, diepte uit en ontwikkelde zich tot een zgn "full scale hurricane" met een windkracht van 140 km/u. Gelukking voor ons wijzigde hij zijn pad in noord-noordoostelijke richting en trok naar de Azoren. Onze meteovriend heeft het vrijwel altijd bij het rechte eind en verwachtte dat de passaatwind dinsdags weer terug zou komen waardoor we onze reis met een hogere snelheid dan 1,5 kts weer konden vervolgen. Hadden we het advies van John niet opgevolgd en waren we op hoogte van St Maarten (18° N) gebleven hadden we nu meerdere dagen in de windstilte gedobberd. John bedankt, we gaan langzaam maar nog steeds de goede kant op. Een bijzonder fenomeen op de Atlantische oceaan nabij de tropics zijn de grote wiervelden. Ze drijven als eilandjes aan het oppervlak en vormen voor zeedieren zowel voeding als bescherming. Voor de zeiler is het wat minder. Het lijkt niet zo diep onder water te steken maar we weten niet wat we er van meeslepen aan onze kiel en schroef.
Een storing aan onze zonnepanelen hebben we inmiddels opgelost dus hoeven de hoofdmotor ook niet meer te gebruiken voor de stroombehoefte met als risico dat wier onze filters verstopt met het warmlopen van de motor als gevolg.


Op dit moment varen we met twee voorzeilen rustig de avond in. De windrichting in combinatie met de gewenste koers maken dit mogelijk. Op deze manier kunnen we de slijtage aan het grootzeil - het zeil schuurt langs de verstaging dag en nacht - beperken. De genua hebben we uitgeboomd aan loefzijde (de windkant) en de fok aan lijzijde. De giek die we dus niet nodig hebben voor het grootzeil, gebruiken we als een soort spinnakerboom voor de fok. Het gevolg is wel dat er veel krachten aan de mast trekken in voorwaardse richting. Alleen de achterstag kan dit onvoldoende compenseren dus hebben we bij "de Schieman" in Den-Helder twee zgn checkstagen laten maken waarmee we de mast kunnen fixeren.

Dag 21/22 Drie weken onderweg

Vandaag exact drie weken geleden zijn we vertrokken vanaf La Gomera, zoals op de kaart te zien is hebben we eerst geruime tijd een zuidkoers gevaren waardoor we bijna aan de verkeerde kant van de Kaapverden terecht kwamen. We hebben hier iets 'tijd' mee verloren maar als gevolg van een juiste windshift tijdig in zuidwestelijke afgebogen en met een ruime (bakstag) wind de 20e breedtegraad overgestoken en de passaatwind opgepakt. Ruim tien dagen hebben we 20 a 25 knopen wind gehad met 1 dag een uitschieter naar 35 kts met een wind maximum (van korte duur) van 42 kts. Het log piekte hierbij aan 12,6 kts snelheid. Onze Contest gedraagd zich bij deze omstandigheden fenomenaal. De dag erop is de wind iets afgezwakt maar de hoge zee blijft aanwezig. We hebben geprobeerd dit op video vast te leggen maar het komt nooit goed uit de verf. De golfhoogte was gemiddeld een meter of 5. Om goed te ervaren wat windkracht 7 op de oceaan, waar het ruim 4000 meter diep is, met een zeiljacht doet op een ruimwindse koers, moet u toch zelf ervaren. Het is spannend maar ook heel erg mooi. De oceaan kent vele gedaanten, soms is ze ruw en onberekenbaar en dan weer liefelijk en kalm. De zee dwingt respect af, kan onverbiddelijk zijn maar ook vergevingsgezind. Veiligheid aan boord is een absolute voorwaarde; begeef je nooit alleen aan dek in de nacht als de ander slaapt, ook niet als je bent aangelijnd. Zeker jezelf in de kuip en voorkom daarmee dat wanneer het schip (onverhoopt) plat slaat je in zee terecht komt en je het schip vanuit het water door ziet zeilen. Zorg dat de giek voorzien is van een bulletalie waarmee voorkomen wordt dat bij een onverwachte beweging van het schip de giek naar de andere kant slaat met schade als gevolg of erger nog dat een opvarende het tegen het hoofd krijgt. Genoeg dramatisch gepraat, de natte wereld om ons heen is mooi en voorspelbaar zolang je rekening houdt met je zeilvoering en je schip en haar reacties op de golven goed kent. Vertrouw je schip voor 100% waarmee je de oceaan overgaat en je krijgt een onbetaalbare ervaring ervoor terug. Zoals sommige lezers zich wellicht nog herinneren landde nabij Brest een vermoeide zwaluw op ons scheepje. Vanavond wist een uitgeputte zwaluw opnieuw de Despues te vinden op de onmetelijke oceaan. Het beestje, onderweg van Afrika naar Europa is waarschijnlijk door orkaan Alex gedesorienteerd geraakt en in westelijke richting gedwongen. De passaatwind bracht haar - we gaan er maar vanuit dat het een vrouwtje was - bij ons. Na eerst buiten op het kajuitdak, de zeerailing en het zonnepaneel gezeten te hebben, vloog ze naar binnen. Toen Ben zijn hand voor het beestje hield stapte ze over van de bank op zijn vinger en werd ze naar buiten gebracht. Daar stapte ze over op Petra haar been om vervolgens een rondje om de boot te vliegen en weer binnen op de tafel te gaan zitten. We hebben haar maar met rust gelaten en toen de nacht inviel zocht ze een beschut plekje onder het instrumentenpaneel. 's Nachts hebben we haar nog op de zitting van de kaartentafel zien zitten maar vanmorgen troffen we haar op deze plek levenloos aan. De uitputting is haar teveel geworden en ze kreeg van ons - in een conservenblikje - haar zeegraf.

Dag 23 Mijlen maken

De Caribische eilanden komen steeds dichterbij. Het afgelopen etmaal hebben we 125 mijl afgelegd en op dit moment om 23:00 Z hebben we 20 kts wind en varen we met 6,2 kts snelheid met halve tot ruime wind een westkoers in de richting van St Lucia en Martinique. We maken een voorzichtige inschatting om daar van het weekend aan te komen. De passaatwind die we nu weer ruim te pakken hebben, het is nu 6:30 Z, heeft als grootste voordeel dat ze vrijwel altijd uit dezelfde richting waait. Het eigenaardige maar soms ook welkom verschijnsel is, wanneer zij op haar sterkst is in de maand januari, vaak heel versnellend is zoals in acceleratiezones tussen eilanden. Het komt overeen met flinke windvlagen, kort en explosief waarbij je 1 a 2 Bft (10 kts) bij de verwachte en aanwezige windsnelheid mag optellen. Vandaag zal de swell, afkomstig van orkaan Alex hier 2000 Nm (=3600 km) vandaan maar door de oceaan in open verbinding met elkaar, een hoogte bereiken van 4 meter. Op onze koers, hier dwars op, zullen we worden opgetild en in het dal van deze doorgaans zeer brede golven, versnellen om vervolgens weer op een top van de volgende te komen. Vlak voor het eerste ochtendgloren ruimt de wind verder naar het oosten. We passen onze zeilvoering aan en nemen genoegen met een knoop minder snelheid. Als extraatje krijgen we te maken met een squal waar overigens maar een enkele spetter regen uitvalt. Het ontbijt bestaat vandaag uit pancakes. Waarom kregen wij dat vroeger niet? Een goed ontbijt is belangrijk omdat je nooit zeker weet of het weer goed blijft.
Er wordt wel gezegd dat wanneer je zeevogels ziet je in de buurt van land bent. Dit is maar ten dele waar; de albatros, fregatvogels, meeuwsoorten, je ziet ze pas een paar honderd mijl tot enkele tientallen mijlen uit de kust maar er zijn ook vogels die hun fouragegebied midden op de oceaan hebben. In de tropische gebieden kom je bijvoorbeeld de white-tail tropic bird en de Noordse stormvogel tegen.
Morgen zijn we alweer 24 dagen onderweg. Vandaag hebben we een grote afstand gevaren en de vooruitzichten voor de komende dagen zijn ook positief. De koers die we nu voorliggen is naar de zuidpunt van het Frans Caribisch eiland Martinique. Dit eiland heeft een van de grootste jachthavens van het gebied. We zijn voornemens de Despues hier tot het voorjaar of zomer te laten liggen om dan in een of twee vakanties de zuidelijke windward islands te verkennen die door meerdere zeilers als de mooiste Caribische eilanden worden gezien. Over een uur plaatsen we weer een fix in de kaart. We zijn benieuwd hoever we vandaag zijn gekomen. Volgens ons kun je vanaf ongeveer vijftig mijl voor aankomst de contouren van de bebergde eilanden zien. We schatten in dat de aankomst zaterdag zal zijn bij ochtendgloren. Zo eerst maar eens kijken waar we ons op deze plas bevinden. Da's mooi, we hebben de afgelopen 24 uur 135 Nm afgelegd en bevinden ons ten noorden van Barbados. John is zo vriendelijk geweest om te bellen en te mailen met de jachthaven op Martinique. Ze hebben een plaatsje voor ons. Het is inmiddels 19:00 lokale tijd en het is aardedonker. Als ik naar bakboord kijk kan ik de vuurtoren van Barbados niet ontdekken. Jammer, waarschijnlijk te ver weg. We varen met 5 kts de avond in op weg naar het eerste Caribische eiland op eigen kiel, na 24 dagen alleen maar water om ons heen. Soms 5 a 6 meter hoog en 5000 meter diep. Toen vanmorgen de nacht ruimte maakte voor het eerste daglicht werden de eerste hoge contouren van Martinique zichtbaar. Het is nu een kwestie van berekenen of het mogelijk is voor donker de baai in te varen. Omdat er 's avonds en 's nachts veel onverlichte vissersbootjes rondvaren en de betonning niet altijd even betrouwbaar is moet de schipper vertrouwen op eigen navigatie en visuele waarneming. De wind is iets afgenomen maar we varen nog met een gemiddelde van 4 kts richting de zuidpunt van Martinique in de zeepassage tussen St Lucia en Martinique. Volgens de berekening komen we op dit punt (waypoint) aan rond 13:30 lokale tijd en komen we in de luwte van het eiland, het is dan volgens de kaart een mijl of 7 langs het rif zeilen om vervolgens via Pass du Marin de baai in te varen naar de jachthaven "Marina du Marin". In het laatste gedeelte liggen veel ondieptes en rotsen boven en onder water dus moeten we extra oplettend zijn. We kijken uit naar het turquoise water aan de westzijde van het eiland. Na het ronden van pt. Cabrite komen we aan de andere kant maar er is geen sprake van luwte. De wind raast tussen twee bergtoppen door en we krijgen 28 kts wind precies op de kop. We zien steeds meer andere zeiljachten. Navigerende op de kaart en electronica varen we de baai in via Pass du Marin. In Europese wateren zijn we gewend dat, komende van zee, de rode betonning aan bakboord ligt, hier is het precies andersom. Goed om te weten, laverende tussen de verschillende ondieptes. We varen op de motor zover mogelijk door, langs de vele honderden jachten die ten anker liggen. Het lijkt wel of er geen aanlegplaatsen zijn maar alleen ankerplekken tot we in het uiterste noordoosten van de baai een grote jachthaven zien. In het want voeren we de lokale Franse vlag en de zogeheten q-vlag waarmee - verplicht - wordt aangegeven dat het schip niet is ingeklaard en gereed is om de douane te ontvangen.
Voor zover het reisverslag van onze transatlantische oversteek. We kijken uit naar de volgende vakantie waarin we een aantal dagen over het eiland Martinique gaan touren en de boot gaan ontdoen van aangroei. Ze ligt nu vlakbij een mangrovenbos. We weten niet of dit alleen aangroei van wier op zal leveren of ook van schaaldieren. We hopen op het eerste. Als het zover is - ergens half maart hopen wij - laten we jullie weten hoe de boot eruit ziet en natuurlijk doen we uitgebreid verslag van het eiland Martinique.

De laatste dag aan wal?

DTGR:2015/12/21 13:00 UTC
Position: 28° 06′ N, 17° 07′ W

als er geen konijn uit de hoge hoed komt vertrekken wij dinsdag in de loop van de dag naar het zuiden. Afgelopen avond en nacht van zondag op maandag trok de wind flink aan uit noordelijke richting. en lagen we zelfs in de haven flink te rollen. Later op de zondag zou de wind gaan ruimen naar 020-030 met kracht 4Bft en op de maandag, vandaag dus, zou de wind aantrekken tot 5Bft en ruimen naar 060-070 wat zou betekenen dat we vandaag met oost-noordoostenwind zouden vertrekken en daar worden we blij van want dat geeft ons de mogelijkheid met een ruime wind - net aan - een zuid zuidwestelijke koers te varen. Niets is echter minder waar, de verwachtingen zijn een dag opgeschoven dus lees voor maandag, dinsdag.Op het kaartje zien jullie de positie van de Kaapverden ten opzichte van La Gomera. Zoals jullie zien moeten we dus in zuidwestelijke richting varen om in de buurt van Kaapverden te komen. Vanaf 20° NB (Noorder breedte) is het mogelijk rechtsaf te slaan richting de Caribean (zie de pijl). Doorgaans waait de passaatwind (tradewind) vanaf deze breedte. Omdat, zoals jullie inmiddels weten, wij een ruime windse- prefereren boven een voordewindse koers, zullen we waarschijnlijk eerst een paar graden zuidelijker varen om daarna de westkoers op te pakken. Dan kunnen we de hele weg 2100NM een ruime wind zeilen. Is het dan zo eenvoudig als we stellen? Ja en Nee. Deze route wordt de "Milk Run" genoemd omdat het er makkelijk varen is, maar ondanks dat er geen depressies voorkomen kan de wind op de route toch soms iets meer oost, noord of zuid worden en er zullen ook windstiltes voorkomen. Hoe dan ook, de wind zal terugkomen in deze passaatgordel.
Nu weer even terug naar vandaag in La Gomera want we zijn nog niet in de Passaatgordel, we moeten nog een graad of 8 zakken. Dinsdag en woensdag zal de wind nog wat verder draaien naar het oosten en op donderdag wordt windkracht 5 uit het oosten verwacht tussen 15NB en 24NB. Wij zijn happy met de windverwachtingen maar hoe zit het nu met die swell waarover we eerder berichtte? Een swell, als gevolg van eerdere stormen op de Noord Atlantic en ten hoogte van Spanje, van 3 meter zal tot zaterdag onze track blijven beinvloeden en loopt van noordwest naar zuidoost tot aan de Afrikaanse kust. We have to deal with it!!!

Vandaag is de Talisker Whisky Atlantic Challenge van start gegaan. Aan de zuidsteiger van de jachthaven lagen de roeiboten van de verschillende teams. Het meest bijzondere team vonden wij een groep van vier ex-militairen die in de oorlogen van deze tijd gewond zijn geraakt en één of beide onderbenen hebben verloren. Om na zo'n ongeval er geestelijk bovenop te komen vraagt al veel je maar om dan ook nog voor het goede doel deze challenge aan te gaan vraagt diep respect. Onder luid gejuich en geklap ging de 26 teams van start. Het snelste team hoopt over vier weken op Antigua te zijn. De soloroeiers doen er mogelijk 90 dagen over. En dan wij nog piepen dat onze oversteek een uitdaging is. I'll rest my case.

De laatste werkzaamheden die wij nog hebben verricht bestonden uit het zorgdragen dat alle leidingen van de zonnepanelen vrij lopen, brandstof kopen voor- en het testen van de generator het aanvullen van onze drinkwatervoorraad en nog wat verse producten kopen zoals groente en fruit voor de eerste week op zee. Als het vers op is gaan we over op blikvoer, daarvan hebben we nog genoeg over van het eerste deel van onze reis omdat we tenslotte ook voor de transatlantische overtocht proviand hadden ingeslagen.
Voor zover onze voorbereidingen voor de overtocht van La Gomera Canarische eilanden naar het Caribisch gebied. Voor het volgende blog zal de lezer moeten wachten tot we aan de overkant zijn. Wel zal Nethanja af en toe iets op Facebook zetten als we sms-contact hebben gehad via de sateliettelefoon. Vanaf de Despues wensen wij een ieder gelukkige kerstdagen en een voorspoedig 2016. Ku Dios ke!

Frustraties

DTGR: 2015/12/18 14:30 UTC

frustraties waarom, je bent toch met vakantie? Het begon vanmorgen al "goed". De computer waarmee we onze website bewerken gaf een foutmelding dat windows belangrijke onderdelen mist en hij starte niet meer op. We moesten de productcode opnieuw ingeven en deze bevestigen m.b.v. het internet maar het begint met het vinden van een productcode. De computer is al een oudje en documentatie hebben we hier niet meer van. Gelukkig stond onderop de computer een sticker met een "product key". De invoer ging goed maar dan de bevestiging nog per internet en het internet is beveiligd met een wachtwoord en daarvoor geeft windows geen mogelijkheden. Zoals jullie zien is het uiteindelijk toch gelukt maar we houden er rekening mee dat op een gegeven moment het niet meer mogelijk is om vanaf de boot het blog bij te werken. We maken zo maar snel een back-up. De andere frustratie is de onzekerheid over ons vertrek vanwege het weer. De gevaarlijke swell neemt (zoals verwacht) maandag af tot 3 meter hoogte en als het weer geen vreemde wendingen maakt lijkt dat een mooie dag om te vertrekken.
In de haven liggen ook diverse roeiteams die meedoen aan de Talisker Whisky Atlantic Challenge. (Bron: Britishrowing.org) Een roeicontest met 26 boten waarbij de mannen en vrouwen, sommige zelfs solo, hun boot over de Atlantic moeten brengen naar Antiqua. Een uitputtingsslag in alle opzichten van zo'n 3000 zeemijlen. We hebben veel respect voor hen. Hun vertrek is ook al eerder uitgesteld vanwege het weer maar zondag gaan zij dan toch van start. We zullen ze maandag of dinsdag in de loop van de dag wel tegenkomen. Vandaag plaatsen we het laatste zonnepaneel, doen nog wat boodschappen, controleren het tuigage voor de voordwindse koersen en tekenen ons vaarplan uit waarbij we uitgaan van een afwisseling van zowel een voordewindse als een ruimewindse koers. Deze laatste heeft onze voorkeur en vaart ook het snelste. Bovenuitgelichte kaart gebruiken we voor ons vaarplan. Morgen zullen we in ons blog (tenzij de computer crasht) ons vaarplan nader uitleggen en beschrijven wat we allemaal kunnen verwachten op de Atlantische oversteek. Uiteraard gelezen en gehoord van zeilers die dit al eerder hebben gedaan want wij weten eigenlijk niet waarover we het hebben. Alhoewel, we hebben het moeilijkste en gevaarlijkste deel van onze zeiltocht van het voorjaar al gehad.
Voor alles is een eerste keer en "if you can dream it, you can do it". There only so many tommorows.

Voorbereidingen en blik op het weer

DTGR: 2015/12/17 21:10 UTC

Het is vandaag donderdag, we zitten aan het ontbijt in de kuip. Het is wederom mooi weer maar de wind staat nog steeds uit de verkeerde richting. We gaan straks eerst maar eens de hoofdmotor + dynamo en de generator testen want de buren zijn niet aan boord en in die richting staat de wind. Het is vervelend als je net aan de koffie zit en je krijgt uitlaatgassen in je gezicht. De hoofdmotor en dynamo werken prima. De generator testen moeten we toch nog even mee wachten, de buren hebben visite gekregen. De nieuwe zekering in de omvormer verbrandde direct dus die is geen optie meer. Dan moeten we voor het opladen van de apparatuur (computer, mp3 en fototoestel) maar wachten tot de generator draait. Even een korte toelichting hierover. Onze generator is een mobiele generator en kan alleen gebruikt worden met rustig weer, dus als het schip redelijk stabiel ligt. Enerzijds uit veiligheids oogpunt en anderszijds omdat de generator afslaat onder een bepaalde hellingshoek. Dus wat ons betreft vier dagen hard zeilen met een briesje 4-5 en dan een dag rust om de accu's op te laden voor dat deel waar de zonnecollectoren niet in hebben voorzien. Doet moedertje natuur niet wat we willen, kunnen we altijd nog de hoofdmotor starten. De navigatieapparatuur getest en in orde. Op www.marinetraffic.com kunt u ons dus weer zien. Om de navigatieverlichting te testen moeten we wachten tot vanavond. Inmiddels gecontroleerd en alles werkt naar behoren.
Boven de Canarische eilanden woeden twee stormen en er ligt een lage druk gebied bij de Azoren die alle wind wegtrekken. Morgen draait de wind wel naar de juiste richting maar is veranderlijk. Zaterdag ziet het er goed uit maar is de wind variabel. Het lijkt erop dat we zondag kunnen vertrekken want dan staat er een mooie NO bries en die hebben we nodig. Vanavond werden we door onze weeranalist John gewaarschuwd voor een swell (deining) van 5 meter hoogte uit NW richting. Dit kan voor zeilers tot gevaarlijke situaties leiden zoals omslaan (platslaan in zeilerstermen) wanneer een windvlaag en grote golf van opzij combineren. Morgen is er weer een dag. We houden de weersverwachting goed in de gaten.

Pauzedag

We hebben niet de tijd genomen om naar de windverwachting te kijken. De wind stond vandaag in ieder geval nog in de verkeerde hoek. We hebben een redelijke resp. slechte nacht achter de rug. Ben was wat katterig vandaag, wat je overigens beter aan de wal kunt hebben dan op zee. Petra voelde zich beter. Er moesten evengoed wat werkzaamheden worden verricht maar de motor (en dynamo) en generator zijn nog niet getest. In de omvormer is een defecte zekering gevonden. Er zitten vier zekeringen in van 40A each en 32V. We hebben een winkel gevonden die 30A zekeringen heeft maar zonder de aantekening dat deze geschikt zijn voor 32V. Morgen maar testen met een lichte belasting en anders op zoek naar een garagebedrijf die zwaardere zekeringen verkoopt. O ja, we hebben vandaag ook de sateliettelefoon getest door een checkcall te doen naar de kustwacht. Bovendien moeten we nog wat informatie doormailen aan de kustwacht zoals de aan boord aanwezige reddingsmiddelen, bemanningsgegevens, het vaarplan, het telefoonnr van de sateliettelefoon en het MMSI-nr wat in de marifoon en de GPS-Epirb staat ingegeven. Vannacht goed slapen en hopen op een betere dag morgen. Hasta manana.

Terug van weggeweest

DTGR: 2015/12/15 17:40 UTC
Position: 28° 06′ N, 17° 07′ W


Na een half jaar onze Despues alleen te hebben gelaten in de haven van La Gomera zijn we weer terug. Van Curacao naar La Gomera via Dusseldorf (the cheapest way to fly)kwam neer op een reistijd van ongeveer 23 uur. Daar gelaten dat we op Tenerefe onze koffer tijdelijk kwijt waren ging de reis voorspoedig. De maandag gebruikt om bij te komen, wat schoon te maken en de gasfles te laten vullen. Vandaag aan de slag om Despues gereed te maken voor vertrek. De zonnepanelen plaatsen, het reddingsvlot op zijn plaats, de afsluiters controleren en natuurlijk het onderwaterschip controleren op ongewenste aangroei. Voor dat het laatste moest worden gedoken. Cilinder op de rug, masker op, finns aan en plons!. Het was een opluchting om te zien dat onze coppercoat anti-fouling zijn werk goed heeft gedaan. Ondanks een half jaar stil liggen op relatief warm zeewater kon de aangroei met de hand er worden afgeveegt. Alleen op de schroefbladen van zowel de hoofdmotor als de boegschroef, het log en de dieptemeter zaten kokkels maar nu niet meer. Een vervelende bijkomstigheid is het volgende. De 12-220 omvormer doet het niet waardoor we drie stopcontacten niet kunnen gebruiken. Morgen maar storingzoeken want is wel vervelend als we geen 220v hebben om computer, fototoestel, MP3 speler en tablet op te laden. Niet geheel onbelangrijk is de weersverwachting. De passaatwind blaast ons naar de overkant maar om deze op te pakken is het zo'n 800 mijl zeilen en vandaag stond de wind in de zuidwest en daar moeten we nu juist naar toe. Morgen meer over de windverwachting.

La Gomera, de tour

DTGR: 2015/06/08 17:40 UTC
Position: 28° 06′ N, 17° 07′ W


Als je ruim een week op een eiland ligt omdat je niet verder kunt wat kun je dan beter doen dan het eiland eens aandachtig te bekijken. Op zaterdagochtend hebben we voor drie dagen een auto gehuurd en zijn de bergen ingereden. Ja, bergen hebben ze hier genoeg. La Gomera is op El Hierro na de kleinste van de groep Canarische eilanden en is net als haar broers en zusters vulkaaneilanden. Eigenlijk is het eiland de top van een vulkaan maar je vindt hier geen kraters of vulkaankegels. Wel vindt je hier enorme rotspartijen van afgekoeld magma. Het bijzondere aan dit kleine eiland is dat het twee verschillende klimaatzones kent warm en droog en vochtig en "koud". We komen hier later op terug. Onze rondtrip begint in San Sebastian waar we in de jachthaven onze Despues hebben gelegd. Omdat we drie dagen de tijd hebben om het gebied te verkennen hebben we besloten om dag 1 naar het noordoosten te gaan en door het midden terug en dag 2 naar het zuiden. San Sebastian ligt overigens in het oosten. wanneer je deze stad verlaat in noordoostelijke richting begint de tocht direct met een klim naar een kleine 600 meter hoogte. Links van ons zien we uit elkaar lopende kloven, barranco's genoemd. Barranco de la Villa is de eerste die we zien en maakt gelijk duidelijk waarom ze de naam barranco's hebben gekregen. Wanneer we doorrijden richting Hermigua komen we langs een afslag met een bord dat de weg door het Parque nacional Garajonay over 2,5 kilometer is afgesloten. We hebben gelezen dat dit park vergelijkbaar is met een jungle en wekte daarmee onze nieuwsgierigheid. O.k, afgesloten na 2,5 KM betekent dat we in ieder geval een stuk deze weg en dus het park in kunnen. Vanaf het punt dat we niet verder met de auto mochten zijn we maar gaan lopen. Spoedig werden we geconfronteerd met een verlaging van de temperatuur van 24°C naar 14°C en een verhoging van de luchtvochtigheid. zo droog en rotsachtig als het eiland in het zuid en zuidoosten kan zijn, zo vochtig en begroeid is het richting het noorden. Het mooiste hadden we echter nog niet gezien.
We vervolgden onze weg richting Agulo. Dit is ook de plaats waarvandaan de weersverwachtingen worden gegeven voor het eiland. Ook was Agulo historisch gezien een voortrekker op het gebied van drinkwater en electriciteit en werden vanaf dit punt grote hoeveelheden bananen en tomaten geexporteerd. Men legde grote betonnen constructies aan vanwaar dit mogelijk was. Aan zee zijn de overblijfselen van deze constructies nog zichtbaar in de vorm van betonnen zuilen. Vanaf Agulo zijn we doorgereden naar Vallehermoso. Niet in één keer hoor, we dachten een speciale route gevonden te hebben naar het nationale park maar toen de weg steeds slechter werd en het vrijwel niet meer mogelijk was om met twee auto's elkaar te passeren hebben we besloten de hoofdweg maar verder te volgen naar Vallehermoso en vanaf daar het park te verkennen. Laten we eerst iets over het park vertellen. We gaven al aan dat het eiland twee verschillende klimaatzones kent. Onder het eiland La Gomera waaien de passaatwinden (tradewinds) die ons van de winter naar Curacao moeten blazen. Het vocht van de wolken van de passaatwinden zorgt hier voor een vrijwel constante mist waardoor een (subtropisch)jungleklimaat ontstaat met bijbehorende begroeing. Dit op de werelderfgoedlijst van Unesco geplaatste gebied is slechts 40 km² groot maar heeft zo’n 450 plant- en boomsoorten. Centraal in dit vrijwel constant in mist gehulde park ligt een oeroud laurierbos. Een dikke laag mos hecht zich aan de stammen van de bomen wat een mysterieus effect oplevert.
Op de meest uiteenlopende gebieden hier op het eiland wonen mensen maar hoe voorzien zij in hun levensonderhoud? Het is ons opgevallen dat over het gehele eiland, op ogenschijnlijk onbereikbare plaatsen toch electriciteit- en waterleidingen zijn aangelegd. Veel bewoners zijn boer en hebben tegen de berghellingen terrassen aangelegd omdat het anders vrijwel niet mogelijk is gewassen te verbouwen. De produkten die van het land komen worden met en soort kabelbaantje naar het dal getransporteerd. Om te kunnen voorzien in vlees en zuivel hebben de boeren een kleine hoeveelheid schapen en geiten. In de winterperiode valt in het noorden de meeste neerslag, gemiddeld zo'n 300 mm. Op enkele plaatsen zijn kleine stuwmeertjes aangelegd waar het regenwater wordt opgeslagen. Hier vandaan wordt water via een leidingensysteem naar de verschillende dorpen geleid. Deze leidingsystemen hebben we veelal in het midden en oosten gezien.

Toen we op dag 2 naar het zuiden reden zagen we grote onbegroeide rotspartijen. Zo is het niet altijd geweest maar eind 19e eeuw hebben vele inwoners hun toekomst elders gezocht zoals in Venezuela en Cuba. Er werd niets meer verbouwd en de grond werd arm en droog. Het viel ons op dat zodra je over een bergkam reed en naar de andere kant kon kijken het soms opvallend groen was. Zo'n berghelling bevond zich dan gericht naar het midden van het eiland waardoor het gebruik kon maken van de condensatie van de daar hangende wolken. Het meest interressant vonden we de wijze waarop de mensen hier leven en de grote diversiteit in natuur en klimaat maar het meest imposant toch de vele rotsen zowel binnenlands als aan zee.


Donderdag en vrijdag gaan we naar Tenerife. Ook hier huren we een auto om wat van het eiland te kunnen zien en vrijdagavond vliegen we voor twee weken terug naar Nederland. Het is zeker niet zo dat we daarmee ook stoppen met het schrijven van ons blog. Nee, zeker niet, ook van onze bevindingen op Curacao zullen we zo af en toe iets schrijven en dan niet alleen van wat er boven water gebeurt maar ook onder water want Curacao is ook een waar duikersparadijs. Wij verwachten rond 20 december onze zeilreis te kunnen vervolgen naar de Cariben. Het plan is om dan tijdens onze reis per e-mail iemand in Nederland op de hoogte te houden die het dan voor ons op het blog plaatst. Voor nu bedankt voor het lezen en tot over enkele weken. Voor ik het vergeet, op de website vindt u ook een pagina "foto's", deze wordt regelmatig ge-update.

Cascais - Canarische eilanden 26 mei - 2 juni 2015 Part II

DTGR: 2015/06/04 17:40 UTC
Position: 38° 42′ N, 9° 25′ W

Het is vandaag wasdag. Met name de hoeveelheid schoon ondergoed slinkt dus er moet gewassen worden. Toen we de Despues kochten in 2006 kregen we van onze vrienden Sylvia en Bert een tupperware wasemmer die we oneerbiedig tuppertrut hebben genoemd. Handwarm water erin met wasmiddel, wasgoed erbij, deksel erop, draaien tot je een ons weegt, lucht laten ontsnappen en dan 20 minuten in de zon laten staan. En van die laatste hadden we genoeg.


En dan naspoelen, de was uitspoelen en dan kan de zeereling worden gebruikt als waslijn. Ook dat is een hele toer op een schommelend schip.
Ondertussen vaart de Despues ongehinderd door naar een bestemming dagen varen vanaf hier. De buitentemperatuur is 21°C, zeewatertemperatuur is 18,5°C (maar wat heb je eraan als je toch niet gaat zwemmen) en de wind is NNW 5 Bft. Het is vandaag voor het eerst sinds een week bewolkt maar als het zonnetje er op sommige momenten doorheen prikt is het ondanks de frisse noordelijke wind toch lekker warm. We genieten van de dagen op zee maar kijken ook uit naar een nieuwe haven en nieuwe omgeving. We vinden het heerlijk om een buurt te verkennen, ergens koffie te gaan drinken en de lokale keuken te beoordelen. Eigenlijk willen we allebei; als we in een haven liggen kijken we er naar uit om te gaan zeilen en als we op zee zijn gaat ons hart uit naar de wal. Volgens mij heeft de zee mijn gedachten gelezen en laat zich nu van haar mooiste kant zien. Een donkerblauwe verschijning in de vorm van hoge en lange golven die je opeens optillen waardoor de boeg hoog uit het water in de lucht steekt waarnaar de golf onder de Despues doorrolt, haar een extra zetje vooruit geeft en dan vervolgens langzaam weer laat terug zakken in het dal. Groot, massief en sterk als een reus maar tegelijk elegant als een dolfijn voor de boeg van het schip.
Vrijdag de 29e begint bewolkt maar al spoedig krijgt de zon wat ruimte. Het is echter tijdelijk want de bewolking is hardnekkig. De zon is hier echter zo sterk dat je de warmte soms door de bewolking heen voelt. We hebben inmiddels drie nachten op zee doorgebracht en zitten goed in ons ritme, de plannen voor Madeira zijn inmiddels aangepast naar de Canarische Eilanden omdat dit vanwege de koers beter uitkomt. Misschien dat we eerst een van de andere eilanden aan doen voor dat we doorvaren naar La Gomera maar dat weten we nog niet. Naarmate we zuidelijker komen neemt ook de zeewater temperatuur toe. Het is nog niet warm met 19,3°C en persoonlijk houd ik meer van badwarm water maar het is een leuke wetenswaardigheid net als de verandering van sealife in deze wateren. Zo zie je in de buurt van de Canarische Eilanden ook zeeschildpadden, zwaardvissen en tonijnen. Deze laatste gaan we proberen te vangen vandaag. We varen 4,5 kts en dat is een mooie snelheid voor een visje op de vlucht voor een hongerige tonijn. Het klinkt alsof we zeker zijn van vangst maar dat is niet zo, een flink portie geluk is zeker nodig. Aan het aas ligt het niet dat ziet eruit als een onversmadelijk makreeltje. Kom maar op tonijntje, lunch is klaar. Het nep visje danst achter de boot in de poging een medevis te verleiden. Het water is van een kleur blauw als de Nederlandse vlag en kraakhelder. Wat zwemt er allemaal naast en onder de boot. Het blijft een raadsel, alleen dolfijnen en walvissen omdat ze als zoogdieren zuurstof uit de bovenlucht nodig hebben laten ze zich af en toe zien, de rest blijft verscholen in de diepte. Het is 16:30 Nederlandse tijd en we zijn 72 uur verwijderd van Cascais. Iedere drie uur hopen we 12 minuten van onze noord koers af te snoepen en ook tijdens de wacht gaat dit door. 12 minuten per drie uur resulteert in een substantiele streep op onze zeekaart wat goed is voor de motivatie. Morgen, zaterdag wordt windkracht 5/6 verwacht uit het noordoosten wat goed is voor de voortgang. De hoge(re) zee die daar het gevolg van is ervaren we misschien als oncomfortabel maar het heeft ook zijn voordelen "elk nadeel heeft (...)" ach, u kent het wel. Overigens wat het vissen betreft Neptunus hoeft geen van zijn visjes te missen.
Het is nu zaterdag 30 mei, dag 5 sinds ons vertrek uit Cascais en dag 43 sinds we onder grote belangstelling Den-Helder verlieten. Het is weekend! Niet dat we er iets van merken want we doen dezelfde dagelijkse dingen zolang we op zee zijn. Elke dag is dus eigenlijk hetzelfde. Als we allebei klaar zijn met wachtlopen en rusten (afkomende wacht) ontbijten we, drinken we koffie, wordt er wat gelezen, 's middags drinken we thee met wat lekkers en wordt er een spelletje gedaan (als het weer het toelaat). Na het avondeten (er wordt gewoon gekookt) wordt om 20:00 Nederlandse tijd ( 18:00 UTC) net als 's morgens per satelliettelefoon contact gezocht met John voor de weersverwachting en met Nethanja om de gebeurtenissen van de dag door te nemen. Dit gaat per sms met een beperkt aantal karakters en - vanwege het toestel - heel, heel traag en dan is het alweer tijd om onze wachtcyclus in te gaan van 3 op, 3 af. De beloofde wind voor vandaag laat op zich wachten, zo zitten we nog heel lang op zee maar eens komt ie. De sfeer is altijd goed bij ons en we hebben het fijn samen. Nu is het zo koffie drinken en vanmiddag hebben we een speciale activiteit voor de ontspanning; stroopkoeken bakken. In ons oude oventje is het met een beetje improvistatie prima bakken. Slechts een was te donker om te eten en hebben we aan de zee geschonken. Daar waar in het begin de dagen op zee langzaam lijken te gaan zit de vaart er nu goed in. Het is inmiddels zondag, we hebben prima wind en zon en de golven staan mee van de inmiddels weer opbouwende zee. Het is weekend dus afbakbroodjes maken. De wijze waarop is echter anders, niet in de oven maar in een speciale pan die we van Henk de Vries hebben geleend. Het is een aluminium pan met een gat in het midden en lijkt een beetje op een tulband vorm. Rondom kun je de broodjes leggen en de pan wordt afgesloten met een deksel. Wat een uitvinding, slechts vijf minuten duurde het voordat de broodjes gereed waren. Vandaag staat de boeg richting de Canarische Eilanden. De vorige koers had vanwege de verkeerde windrichting eerder de Caribe tot resultaat maar daarvoor zijn we echt te laat. Morgenochtend verwachten we de eerste contouren van Tenerife te zien. La Gomera ligt daar schuin achter en met de huidige wind en bootsnelheid moet het mogelijk zijn voor donker op La Gomera te zijn maar het weer laat zich niet dwingen dus "fingers crossed". Tijdens de nacht loopt de wind kort even terug naar 11 kts maar hersteld zich vrij snel. 's Nachts is de buiten temperatuur 19°C en het is inderdaad zo dat hoe zuidelijker je komt hoe minder kleding je nodig hebt. De zeillaarzen hebben al eerder plaats gemaakt voor schoenen, de muts en handschoenen zijn 's nachts ook niet meer nodig en dat geldt nu ook voor de zeiljas. Na 6 nachten op de Atlantische oceaan heeft ons lichaam zich volledig aangepast aan het nieuwe dag - en nacht ritme. Zeg maar het 24 uurs zeilritme van de oceaan. Wat ons betreft kunnen we zo doorvaren maar de agenda is nu de (nog) de baas. By the way, de temperatuur verhoging geldt niet alleen voor de buitenlucht, de zeewater temperatuurmeter wijst inmiddels 20°C aan en Petra zag vannacht naar alle waarschijnlijkheid een vliegende vis op de sprayhood, zeg maar de overkapping die ons beschermd in de kuip, terecht komen die er weer af stuiterde. We lezen dit weleens vaker van zeilers die met hun Atlantische overtocht bezig zijn naar de Caribe maar niet ten hoogte van de Canarische Eilanden. We zoeken het uit. De maandag is wat de wind betreft wat sukkelig begonnen, het wolkendek is vrijwel dicht en het zal - tenzij de wind aantrekt maar dat is niet te verwachten - niet mogelijk zijn om voor de nacht La Gomera aan te lopen. Hoe het uiteindelijk verlopen is heeft u kunnen lezen in het blog van de aankomst.
Eind 15e eeuw heeft Columbus met de Santa Maria ook La Gomera aangelopen. Proviand en water ingeslagen en heeft toen onder La Gomera de passaatwind opgepakt. Tijdens de presentatie half april op het KIM in Den-Helder heeft Kees Turnhout, de commandant van het KIM, een jonkertje aangeboden (schippersbitter) waarvan we er op zee een mochten nemen op het moment dat we de passaat wind zouden oppakken. Aangezien de Despues hier blijft liggen tot medio december zullen we de passaat wind en dus ook het jonkertje tijdelijk in de koelkast moeten laten staan. Voor wat betreft de tocht van Den-Helder naar de Canarische Eilanden is dit de laatste verslaglegging maar dit is nog niet het laatste blog op onze site. Van onze rondtour op het vulkaaneiland La Gomera en Tenerife zullen we u nog verslag doen. Met hopelijk mooie foto's.

Cascais - Canarische eilanden 26 mei - 2 juni 2015 Part I

DTGR: 2015/06/03 17:30 UTC
Position: 38° 42′ N, 9° 25′ W

Om 09:30 op 26 mei kwamen we bij de jachtservice om ons karretje op te halen, u weet wel dat gesneuvelde ding waarmee we het grootzeil op de giek trekken. Het was nog niet gereed en uiteindelijk kregen we even voor 13:00 een prachtig gelast karretje weer mee. Goede service. We hebben het weer gemonteerd en zijn nog gaan lunchen in een brasserie bij de haven. Ons bezoek aan dit zaakje had eigenlijk nog een reden, we moesten nog een email naar La Gomera sturen maar de haven had geen sterk internet ontvangst. Een heerlijke salade hebben we gegeten, email verstuurd en toen was het tijd om ons gereed te maken voor vertrek. De motor gestart, naar het havenkantoor om af te rekenen en toen om 16:00 naar buiten. In de middag en de vroege avond staat bij Cascais vrijwel iedere dag een straffe wind. Dit leverde een goede start op van onze volgende zeiltocht en met 7 kts op de teller stoven we tussen de visboeitjes door richting de scheepvaartroute om vervolgens na het oversteken hiervan in de relatieve rust te komen van de oceaan met scheepvaart die op AIS zichtbaar is, geen visboeitjes, geen ondieptes en geen invloed van land op de wind.
Een nieuwe week op zee betekent ook een nieuwe eetbox. Dit moeten we even uitleggen. Voor een overtocht van - aanvankelijk - zes weken had Petra voor iedere week een krat gevuld met etenswaren niet zijnde groenten, deze en fruit hingen in de salon om beurs worden te voorkomen. In de kratten zit vleesconserven, koekjes, pasta's, iets hartigs zoals chips, nootjes of droge worst maar ook bepaalde dranken met een grote hoeveelheid koolhydraten voor de dagen dat we slecht weer zouden krijgen en dus niet kunnen koken. Terug naar onze plek op zee. De eerste wacht is net begonnen, de zon in haar goudgekleurde verschijningsvorm steekt nog net boven de horizon uit en de maan laat zich ook al zien. De laatste dagen wordt de maan steeds voller en we hopen de komende nachten steeds langer in het maanlicht te kunnen varen. We zijn net de eerste twee shippinglanes over gestoken. Zo'n scheepvaartroute bestaat uit twee banen met noordgaande schepen, de eerste voor vervoer van niet gevaarlijk transport en de tweede voor gevaarlijk transport. De eerste twee zijn we over gestoken zonder enige verplichting voor welk schip dan ook om uit te wijken. Na een scheidingsgebied van enkele mijlen breed komen we in de baan voor zuidgaande scheepvaart in dezelfde verdeling van banen. In de golf van Biskaje hebben we een keer een vrachtschip moeten oproepen met het verzoek achter ons langs te gaan maar hier, als ik zo op mijn AIS-scherm kijk, is dat niet verwachtbaar maar je weet maar nooit want de moderne scheepvaart vaart soms met een snelheid van 25 kts en dat is ruim drie keer zo snel als wij en dan zijn ze soms heel snel bij je in de buurt. Op de kaart zien we dat we straks door het zeegebied gaan dat Sétubal Canyon heet, als we goed kijken zien we waarom de naam Canyon is gekozen, de zeebodem loopt hier af tot ruim 4000 meter diep. Merken we daar wat van? Nee, alleen wanneer de diepte opeens terugloopt naar enkele honderden meters of minder kan een vervelende zee ontstaan maar daar hebben we hier geen last van.
Zo, het zonnetje is onder, de buitentemperatuur is gezakt naar 17°C maar binnen is het nog 22,5°C. Heerlijk straks in een warme slaapzak in een warme salon. We hadden toch al verteld dat we tijdens nachtelijke tochten op een van de banken in de salon slapen die we hebben omgetoverd tot bed (kooi)? Dit doen we zodat degene die de wacht loopt in bepaalde spannende situaties de ander snel kan roepen voor assistentie. En dat het van belang is blijkt want het is de afgelopen vijf weken al drie keer voor gevallen dat degene die "af was" moest assisteren bij een gevaarlijke situatie met andere scheepvaart of bij het noodgedwongen veranderen van koers of werkzaamheid op dek. Nu wordt het te donker om te schrijven en het wordt tijd om naar muziek te luisteren met een blik op het AIS-scherm. Alain Clark, dat is fijne muziek bij deze rustige zee. Foei, ik heb er pijn in mijn pols van gekregen van dat schrijven maar het is ook zo leuk om anderen te betrekken bij ons avontuur. Het is inmiddels 03:00 in de ochtend en we hebben beide een wacht en een rust van drie uur gehad. We hebben niet de volledige uren de slaap kunnen vatten, dit komt waarschijnlijk omdat we pas om 16:00 vertrokken zijn en dus niet de gehele dag de schommelingen van het schip hebben ervaren. De maan is net onder waardoor het donkerder is geworden en de sterren meer zichtbaar. Op de AIS zien we al geruime tijd een schip wat met ons mee ligt. Het is de Kimberly C, een vrachtschip van een kleine 106 meter en vaart met 10 kts met bestemming Las Palmas.
De morgen brengt zon en wind, we varen ruim boven de 6 kts wat heel goed voor het gemiddelde is. Wij rekenen doorgaans met een gemiddelde van 4 kts wat resulteert in 100 Nm per dag. Dit is beter, eens kijken hoelang we dit volhouden. Het ontbijt zit er net in, we gaan zo maar eens met een boekje in de zon zitten. Vergelijk het maar met lezen in een draaimolen. Alles went. Om 12:00 werden we getrakteerd op een - voor ons - bijzonder verschijnsel. Een dikke en lage wolkenband afkomstig van een lage druk gebied boven Marokko gooit alle wind in de war. Opeens - binnen 1 minuut - viel de wind weg, de windmeter begon rondjes te draaien, de zeilen klapperde en de oceaandeining speelde met ons als een kind met een badeend. Het heeft niet langer dan een minuut of 10 geduurd en toen kwam de wind weer terug uit de windrichting van daarvoor en vervolgen wij onze weg. De volgende wolkenband zien we al liggen, eens kijken wat deze brengt. En ja hoor, hetzelfde laken en pak. Inmiddels weer koers en snelheid opgepakt en dan is het nu tijd voor koffie. Koffiepoeders in de bekers gedaan, water in de ketel die we Floortje hebben genoemd. Floortje?
Veel zeilers geven spullen aan boord zoals een bijboot, stuurautomaat, het vlot etc. een naam. Raar volk hoor, die zeilers. Zou het komen door de zoute zeelucht of misschien de eindeloze verte waar je dagelijks in tuurt? We weten het niet. Nu vraagt u zich misschien wel af waaraan we nog meer namen hebben gegeven? Met Floortje fluitketel heeft u al kennis gemaakt. Zo hebben we ook nog Freddy, Freddy is een stootwil (een fender) die we op een Fries watertje hebben gevonden met onze vorige boot. De theepot (thermoskan) is nog afkomstig van de Michael, de boot van vader en moeder Langendoen en heet Froggy en heeft dit waarschijnlijk te danken aan zijn groene kleur. De stuurautomaat heet Evo, genoemd naar de nieuwste Evolution stuurautomaten van het merk Raymarine. Zo is het wel even mooi anders worden we misschien voor gek verklaard en krijgen we op Schiphol een jas met mouwen op de rug, haha. Oh ja, de koffie!
Het was vandaag een mooie zeildag, het is inmiddels 20:10 en Petra ligt te kooi. Haar wacht gaat in om 23:00 met een bijna volle maan en een volle sterrenhemel want er is een heldere lucht. De vooruitzichten voor de komende dagen zijn prima. Morgen en overmorgen hetzelfde windje als vandaag, de dagen erna iets meer maar uit de goede richting. Zojuist de zonnepanelen gereinigd met zoet water want er zat teveel zoutresidu op van overgekomen buiswater. Morgen weer een zonovergoten dag dus kunnen de accu's weer een beetje worden bijgeladen.
Vlak naast de Despues zag ik een kleine fontein, zou het een walvis zijn bedacht ik me en ging snel naast de boot kijken en ja hoor een prachtig bruin/zwart glanzende dwergpotvis lag daar rustig in het water. Petra kom snel kijken riep ik haar toe. Naar boven gesneld konden we samen nog even genieten van dit prachtig exemplaar van moeder natuur. Het dier hief zijn of haar grote ronde kop uit het water alsof het wilde kijken wie daar langszij kwam en liet vervolgens een klein stukje van haar staart zien alvorens achter de Despues weg te zwemmen. Dit allemaal nog geen vijf meter naast de boot, dit hadden we voor geen goud willen missen. Soms wordt je met slecht weer geconfronteerd of de golven gooien je alle kanten op en je voelt je miserabel maar als je zo'n zeiltocht niet onderneemt mis je ook dit soort ontmoetingen. Het is donderdag 28 mei 2015 en we varen op de Atlantische oceaan tussen de Noord Afrikaanse kust en Madeira. De grens van Marokko bevindt zich op 36′ Noorderbreedte en daar zijn we vannacht overheen gegaan. Morgen verder met deel 2.

2 juni 2015 Aankomst La Gomera

DTGR: 2015/06/02 19:00 UTC
Position: 28° 05′ N, 17° 06′ W

Na een kleine zeven dagen en nachten op de Atlantische oceaan zijn we aangekomen op La Gomera, één van de eilanden van de groep Canarische eilanden. Het is één van de kleinste eilanden van de groep en daardoor ook minder toeristisch. Het is ook nog voorseizoen en dat maakt het nog rustiger. Rustig was het allerminst toen we hier naar toe voeren, alhoewel het laatste stukje. We hadden een heerlijk windje in de rug (NE4) net als het vorige stuk van de reis en genoten van de aanblik van het buureiland Tenerife toen we tussen La Gomera en Tenerife door voeren. De foto is misschien geen prijs waard maar als je zeven dagen op zee hebt gezeten en dat eiland doemt op is dat heel mooi.

Tussen de eilanden kunnen acceleratiezones ontstaan waarbij de wind door het tunneleffect van een fijn briesje kan veranderen in een kleine storm en ook weer net zo snel kan verdwijnen. Een kleine storm was in ons geval wat licht uitgedrukt. De wind zwelde aan tot een maximum van 53 kts te vergelijken me windkracht 10. Het was nog maar twee uur zeilen en we voeren langs de prachtige rotsen toen we werden verrast. De golven bouwden op, werden hoog en zeer lang, geen schuimkoppen meer maar lange strepen. We werden verplicht ons scheepje met de hand te sturen en wisten dat na een aantal mijlen een rotsformatie in zee zou steken waarachter de noordwestenwind geen grip meer zou hebben. Zo bedacht zo gedaan, we moesten er alleen goed aan denken dat we niet te ver uit de kust zouden geraken want dan kom je bij het naar de kust varen dwars op de golven te liggen en bij golven die hoger zijn dan vier meter is dat vragen om platgeslagen te worden. Na twee uur doken we achter de rotsformatie en werd het stil. Buiten een enkele valwind van de bergen zijn we toen doorgevaren naar de haven waar we met behulp van het (volle) maanlicht in vrijwel licht naar binnen konden varen. Het was twee uur 's nachts, we vonden een vrije box en werden geholpen door de nachtsecurity van de haven. Gelijk een goed bewijs dat de 24 uurs bewaking van de haven van San Sebastian, la Gomera o.k. is. We kunnen de boot hier dus gerust achterlaten. De volgende morgen ingecheckt en we mogen op deze plek blijven liggen. De komende dagen gaan we het een en ander aan de boot doen, een auto huren en La Gomera verkennen. Voor dat we weer naar Nederland vliegen huren we ook nog een auto op Tenerife, zeg maar een vakantie binnen een vakantie maar eerst hebben onze lezers van het blog nog recht op een uitgebreid verslag van de trip van Cascais naar La Gomera. Morgen maken we hier een start mee en uploaden we part I. Hasta manana.

25 mei 2015 Dagje Cascais en Lissabon

DTGR: 2015/05/24 17:30 UTC
Position: 38° 42′ N, 9° 25′ W


Als we er dan toch zijn moeten we natuurlijk ook de omgeving verkennen en een dagje naar Lissabon. We hebben er bewust voor gekozen om met de boot in Cascais te blijven liggen zodat we niet de rivier de Taag op hoeven en rekening moeten houden met de stroming. Cascais is overigens geen verkeerde plek om te zijn. Het is een historische badplaats net als het ernaast gelegen Estoril. Het is zeg maar het Zandvoort van Amsterdam en het Scheveningen van Den Haag maar dan met een rijke historie wat je ook duidelijk ziet aan de verschillende pandjes en restanten van Forten. Cascais heeft vele kleine winkeltjes en nog meer terrasjes waar we dankbaar gebruik van hebben gemaakt. Cascais kent ook een grote watersportgemeenschap, in het weekend liggen na het zeilen vele zeil- en motorjachten voor anker in de buurt van het overvolle strand. Vanaf het stationnetje kun je voor €4,50 met een boemeltreintje naar Lissabon. We dachten daar historie op te snuiven. We hebben ook wel wat geroken maar het is eigenlijk gewoon een grote drukke stad. Wij zijn blij het te hebben gezien maar onze voorkeur gaat toch uit naar de kleinere plaatsjes.
De reparatie van de stuurautomaat kon achterwege blijven. We hebben 's morgens de driver van de automaat van het roer gedemonteerd en de testen met het sturen nogmaals uitgevoerd. Het nare geluid bleef, conclusie: het ligt niet aan de stuurautomaat. Wat de oorzaak wel is wordt een technisch verhaal wat we jullie zullen besparen. We hebben het tijdelijk kunnen verhelpen en de veiligheid van Despues is niet in geding dat is het belangrijkste. Het karretje hebben we vandaag weggebracht en de jachtservice zegt het morgenochtend hersteld te hebben. Eigenlijk hebben we een nieuwe nodig maar die is op korte termijn niet te verkrijgen. Het "probleem" met de motor zien we - nog - niet echt als een probleem. Morgenochtend hebben we een afspraak met een monteur van Volvo Penta maar dit is eigenlijk alleen bedoeld voor onze gemoedsrust. Als er echt wat moet gebeuren laten we dit wel in La Gomera doen op de Canarische eilanden als we daar de boot achterlaten. Ja jullie lezen het goed, plan B is de boot daar te laten liggen tot de winter en dan vanuit de Caribean daar naar toe vliegen om Despues over te varen naar het Spaanse water op Curacao.
Als alles mee zit vertrekken we morgen eerst naar Madeira en vandaar naar La Gomera. We hebben zojuist de forecast en de weerkaartjes van John ontvangen waar we vanavond na het eten ons maar eens over gaan buigen. Als we morgen vertrekken moet de trouwe lezer van ons blog er wel rekening mee houden dat we een kleine week van de radar zijn verdwenen. Letterlijk en figuurlijk want we zijn dan ook niet meer te zien op AIS. Madeira ligt vanaf Cascais zo'n 500NM de oceaan op dus dat wordt een lang stuk varen. Net als toen we de Golf van Biskaje zijn overgestoken zullen we ook nu weer aan Nethanja vragen om af en toe wat op facebook te zetten. Heeft u geen facebook dan moet u een klein weekje wachten om onze verhalen van de overtocht te vernemen. We danken iedere trouwe lezer en een ieder die ons met enige regelmaat een e-mail stuurt (sydespues@gmail.com). Tot over een poosje. Adios!

24 mei 2015 Bayona - Cascais 21 - 23 mei

DTGR: 2015/05/23 20:30 UTC
Position: 38° 42′ N, 9° 25′ W

Om 08:00 gingen de trossen los in Bayona. Het was overduidelijk dat het een plaatsje is gericht op het toerisme. Het was nu nog rustig zo in het voorseizoen. Buiten het toerisme moet de middenstand het hebben van de visserij. Een overvloed aan vis - en schaaldieren wordt hier met kleine bootjes aan wal gebracht. 80% van de restaurants zijn visrestaurants en neem van ons maar aan dat de kwaliteit super is. Nu zitten we weer op het water. Het zonnetje schijnt, we hebben een lekker noordelijk windje, mede vanwege het stabiele hogedruk gebied bij de Azoren en varen nu 11:00 lokale tijd met een snelheid van 8 kts zuidwaarts. Nee, dat is niet helemaal waar, we varen een beetje zuidoost. De wind staat noordnoordoost en we varen niet graag voor de wind want dan slinger je zo en bovendien vaar je met een ruime wind, schuin achter dus, sneller. Hierdoor maken we de verloren afstand goed met de snelheid. De wind zou naar de noordnoordwest draaien en soms merken we daar al wat van. De wind komt dan iets meer van achteren en de genua (het grote voorzeil) kilt soms iets. Lange tijd varen we met een noordwesten wind en maken we vele mijlen door de relatief hoge gemiddelde snelheid van 7 kts. Om 17:00 worden we verrast door drie grote bottlenose dolfijnen. Je kent ze wel van het dolfinarium en de jeugdserie Flipper. Meestal zie je de kleinere tuimelaars, vandaar dat dit vandaag een extra grote traktatie was. Voor een foto waren we helaas te laat.
Van de mooie natuur naar minder mooie objecten. Waar hebben we het over? Visboeitjes. Deze dingen vragen je optimale aandacht. Met name binnen een mijl of 12 (22 kilometer) van de kust liggen er vele. Als je er tegenaan vaart heb je een beschadiging of een verfstreep aan de zijkant van de boot maar vervelender is het wanneer het touw dat aan het boeitje zit in de schroef terecht komt. Heel goed opletten dus op die nare dingen. Hadden ze dan allemaal maar een vlaggetje van een felle kleur maar nee, sommige hebben niet eens een vlaggetje of een stok maar alleen een balletje wat op het wateroppervlak drijft.
Het is bijna 21:00 en de zee en de boot tonen zich in kleuren die alleen in het avondlicht te zien zijn. De kleuren worden warmer en er is minder schittering, jullie weten vast wel wat we bedoelen. De nacht valt in en ook waar wij varen zien we af en toe een visboeitje. Laten we maar hopen dat we er vannacht niet eentje rammen. Vrijdagmorgen begint zonnig en er staat 15 kts wind en we hebben vannacht geen luide dreun tegen de romp gehoord. We gaan maar eens in het zonnetje zitten. Ontspannen lezen in het boekje "het ruime sop" dat we van de fam. Boshuizen hebben gekregen of wat puzzelen uit het boekje van buurvrouw Maats. Het is tenslotte nog een heel eind varen naar Cascais. Op dit moment varen we zo'n 200° met 6,2 kts richting Peniche. Voor de kust van Peniche ligt de rotsformatie Berlenga. Daartussen is het 5 nm breed maar het is er meestal wel ruig volgens de pilot. Er staat nu een windje 5/6 met golven van rond de 2 meter en een enkele grotere uitgezonderd. (foto is van de avond ervoor maar vergelijkbaar) We zijn benieuwd! Ik schrijf dit blog nu in het zonnetje in de hoek van de kuip, schuin achter het stuurwiel. Het is in het zonnetje rond de 21° C maar het noorderwindje blaast een frisse zucht en als de zon door de beweging van het schip even achter het zeil verdwijnt is het gelijk 'koud'. Niet zeuren, hoe zuidelijker we varen hoe warmer het wordt, toch?
Overigens de passage langs Peniche viel reuze mee en kan wat ons betreft in de boeken. Het is nu 20:30 Nederlandse tijd (in Portugal is het een uur vroeger) en de zon schijnt nog steeds. De wind is iets afgenomen en het is nu 17° C in de kuip, nog steeds heerlijk. De golven zijn ook minder hoog en de Despues vaart met acceptabele snelheid richtig Cascais. Opeens horen we een harde knal nabij de giek. We controleren een aantal punten maar kunnen niet achterhalen waar het vandaan kwam. Waarschijnlijk zat er ergens een sluiting gedraaid die weer op zijn plaats gedraaid is. Een uur later zien we iets van metaal op het dek liggen. Wat blijkt nu, door het vele klappen van de zeilen en de hoge druk in het zeil vanwege de meerdere stormachtige winden is metaalmoeheid ontstaan in het wagentje waarmee het grootzeil op de giek naar achteren getrokken wordt en het zeil op de giek houdt. De krachten hierop zijn niet onaanzienlijk. Het zit nog op één punt vast. Snel hebben we het zeil verkleind om de spanning te verlichten en hebben het zeil en wagentje tijdelijk met een lijntje vastgezet. Nu moeten we dus niet alleen met het Raymarine reparatiepunt over onze stuurautomaat overleggen maar ook op zoek gaan naar een watersportzaak die een soortgelijk wagentje verkoopt. Het is algemeen bekend dat tijdens een zeilreis waarin veel gevraagd wordt van het materieel en er altijd wel wat stuk gaat. En dat geldt dus ook voor ons. Een kleine tegenslag maar voor alles is een oplossing. Om 02:00 op 23 mei ronden we Cabo Roca en varen we richting de baai van Cascais. Omdat de haven van Cascais een eenvoudig aan te lopen haven is, dag en nacht en bij iedere wind besloten we door te varen en niet te wachten tot zonopkomst. Om 05:00 liggen we vast aan de meldsteiger voor het kantoor van Marina Cascais. We doen nog even onze ogen dicht tot 09:00 want dan is het personeel weer aanwezig. De autoriteiten willen wel heel veel van ons weten. Ondanks dat we in een EU haven liggen willen ze documenten zien betreffende de registratie van de boot (zeebrief), verzekeringspapieren, paspoorten, huisadres (Nederland of Curacao?) en laatst bezochte haven en eerstvolgende haven. We krijgen een fles wijn (lokale Portugese wijn) als teken van welkom.

19 mei 2015 Adios Carino, buenas dias Bayona 16 - 19 mei

DTGR: 2015/05/19 15:30 UTC
Position: 42° 07′ N, 8° 51′ W

Het was leuk in Carino, een klein vissersplaatsje met vriendelijke mensen. In de pilot stond dat er een pontoon zou liggen voor jachten. Er was wel een pontoon maar de ligplaatsen waren dermate klein dat we er met goed fatsoen niet in paste. We hebben het nog wel geprobeerd maar ook in een broek die een maat te klein is pas je wel maar hij zit niet lekker. Er lagen diverse moorings (meerboeien) met aan de meeste hiervan kleine vissersbootjes maar er waren er ook nog enkele vrij. Het was bijna donker, we gokten het erop dat deze nacht de boei niet meer geclaimd zou worden door degene die zijn boot Coco III heeft genoemd, want dat stond namelijk te lezen op de boei. Na een minuut of 10 lagen we vast. Eindelijk na vijf dagen weer tijd voor een wijntje en een lange(re) nacht doorslapen in ons eigen bed i.p.v. de loodskooi. Het plezier was van korte duur want het begon 's nachts hard te waaien en we wisten niet of de mooring sterk genoeg was om een schip van 17 ton te houden. Een paar dagen later - een storm hield ons binnen - zagen we Coco III op de wal liggen voor onderhoud. Het was een houten bootje van hooguit vier meter. Het is maar goed dat we het niet hebben geweten want dan hadden we de volgende dagen vast niet zo rustig geslapen.
Ik vertelde dat een storm ons binnen hield maar het zat eigenlijk zo. Carino ligt in een soort baai. Om vanuit deze baai de Noordwest kust van Spanje verder af te kunnen zeilen moet je in zuidwestelijke richting varen. Maar alvorens daarmee te beginnen moet je eerst een kaap ronden en wel Cabo Ortegal. In de baai stond een westenwind. We veronderstelden dat deze ook aan de andere kant van de berg zou staan. Niets was minder waar, aan de andere kant stond een zuidwestenwind en bij een kust met veel uitstekende rotsformaties kom je met zo'n wind niet verder. We kwamen er pas achter dat de wind zuidwest was toen we probeerden Cabo Ortegal te ronden. Er stond windkracht 8 met bijbehorende golven en we werden bij iedere poging weer teruggegooid op onze oude koers. Dus maar weer terug naar Carino en de volgende dag gebeurde dit nog eens. Op dag drie zou de wind uit de noordoost gaan waaien en drie keer is scheepsrecht. Dus ronden wij de kaap en zeilden richting La Coruna. Zoals in het vorige blog geschreven was het plan door te varen tot misschien zelfs Lissabon. Plannen kun je wel maken maar dat is verstandiger aan de wal dan op zee. En dat bleek ook wel want geheel onverwacht stak er een veneinig vlagerige wind op van rond de 30 kts, goed voor windkracht 7. We bespraken de mogelijkheid om La Coruna aan te lopen maar wat zou dit doen met onze planning? Het was 16 mei wat inhoud dat we nog een maand de tijd hadden tot Curacao of op zijn minst tot de bovenwindse eilanden. Van hier tot Lissabon is het 364 Nm. Met een daggemiddelde van 100 Nm is dat drieenhalve dag en dan nog vier dagen door naar Madeira. Dan houden we nog drie weken over - als alles mee zit - om het Caribische gebied te halen en dat is een week te kort. We moeten hieruit concluderen dat we een haven moeten opzoeken waar we de Despues veilig kunnen laten liggen om haar op een later tijdstip over te varen. Heel jammer maar het is niet anders. Twee weken verwaaid liggen in (of all places) Brest heeft ons de dag om gedaan.
Toen zijn we La Coruna maar aangelopen. We liepen om 21:30 lokale tijd binnen en zijn 18 mei, nadat onze gasfles weer is gevuld weer op pad gegaan om de komende weken te genieten van alles wat de Spaanse en Portugese kust en eilanden ons te bieden hebben.
Het is nu 17:30 en een donkere lucht dient zich aan in het noorden. We kregen een paar uur geleden al een bericht dat de windverwachting voor Finisterre - waar we in de buurt zijn - voor de avond, nacht en morgen windkracht 5/6 uit noordelijke richting zou zijn. De lucht wordt behoorlijk donker, we zijn benieuwd wat erin zit. Eerst maar even warm eten dan hebben we dat in ieder geval binnen. Het is 18 mei 17:45 lokale tijd: "komt de regen voor de wind, berg uw zeilen dag gezwind". Dat laatste hebben we gedaan nu afwachten wat er gaat gebeuren, de eerste spetters voelen we al. Dit deel van de kust heet: Costa del Morte, de dodenkust. We ronden de eerste rotsen dus heel ruim. Maximale wind is nu 36 kts (7 Bft). Van warm eten is het nog niet gekomen, het ging allemaal te snel. We zien het aan de horizon wat lichter worden en krijgen net een sms van John dat hij op de satellietbeelden ziet dat een wolkenband op onze positie naar het zuidoosten trekt met 25-30 kts wind. Fijn zo'n back-up. Dit is goed voor de gemiddelde snelheid, we varen tussen de 7,5 en 8 kts met een klein stukje zeil op. Kun je wel schrijven dan, vraagt u zich misschien af. Ach, ik kan nergens heen en ik zit aangelijnd onder de buiskap. Om 19:30 is het ergste achter de rug maar er staat nog een flinke deining van 2,5 meter noordwest en windkracht 5/6. Volgens de verwachting is de wind vannacht noord-noordoost 4. Dat zou fijn zijn, maar hoe is de praktijk? Tijdens de eerste wacht (20:30 - 23:30) tikte de wind regelmatig aan de 33 kts en de seastate (de golven) bouwden enorm op. Zoveel wind en hoge golven is goed voor de snelheid maar is allesbehalve comfortabel. Tijdens de nachtwacht passeren we Cabo Finisterre, we hopen dan dat de wind iets achter het land komt en het wat rust brengt. Het lijkt inderdaad iets rustiger maar we hebben ook nog meer zeil ingenomen. Er staan nog twee kleine puntjes zeil en we gaan evengoed nog gemiddeld 6 kts. Het idee was om het plaatsje Muros aan te lopen maar toen we in de buurt kwamen was het nog donker en de regel (ongeschreven) is: loop in het donker geen onbekende havens aan uit veiligheidsoverweging. Jammer maar daar moeten we dan maar gehoor aan geven. Een voordeel van het 's nachts zeilen is dat het je wereld verkleind waardoor je de hoogte van de golven niet kunt zien. Het is psychisch maar het geeft rust. Het is nu bijna 4:30 's morgens en het is erg druk met vissersschepen. Wat het wel lastig maakt is dat zij geen vaste koers varen. Je kunt er dus voor wat betreft je eigen koers niet op anticiperen. Maar ja, hoe moet je anders vissen? De meeste vissersschepen zijn zichtbaar op AIS maar om 6:00 werden we zeer onaangenaam verrast door een niet zichtbaar vaartuig dat opeens voor ons opdoemde. Alles ging goed maar het is wel even schrikken. Kort daarna zien we nog drie kleine vissersbootjes zonder AIS waarvan er een zelfs de voorgeschreven navigatie verlichting niet voert zodat je niet kunt zien welke richting hij ten opzichte van jou vaart. Dit is geen wacht om rustig een beetje te lezen of wat te suffen. Om 11:30 liepen wij de haven van Bayona binnen. Na de formaliteiten met het havenkantoor moesten we de boot per direct verplaatsen van de meldsteiger naar een box. Met nog steeds 30 kts wind is dat niet onze eerste prioriteit maar we werden opgevangen door een medewerker van de jachthaven en liggen nu rustig met de kop in de wind.

Ons werd de vraag gesteld hoe wij het ervaren op de boot, of we tegen dingen aanlopen,of het vermoeiender is dan we aanvankelijk dachten, of het niet eenzaam is alleen met al dat water om je heen en of de stemming er nog goed in zit. Ondanks dat de boot kleiner is dan je huis ervaren wij het als thuis. Thuis gaan ook wel eens dingen stuk en aan boord is dat niet anders. Zo heeft onze motor een iets verlaagde oliedruk en onze nieuwe stuurautomaat maakt wat vreemde geluiden wat enige aandacht vraagt. We hebben elkaar dus eenzaam is het zeker niet al zit je 24 uur op het water en er is een dagelijkse regelmaat van eten, koffie drinken, ontspannen (lezen, muziek luisteren, praten en soms een film kijken) en slapen. Vermoeiender is het wel wat veroorzaakt wordt door de aanhoudende harde wind en de (on)verwachte bewegingen van het schip. De stemming zit er vanaf het begin af aan al goed in, is niet veranderd en ook niet verwachtbaar. We bevinden ons middenin een soms grillige natuur maar zien daar ook weer de schoonheid van.

14 mei 2015 Oversteek Golf van Biskaje 9 - 13 mei

DTGR: 2015/05/14 19:30 UTC
Position: 43° 44′ N, 7° 51′ W

Om 10:00 beginnen we met ontmeren. Het zou een rustige dag worden maar er staat veel wind. Omdat we aan lager wal klem liggen tussen twee andere jachten moeten we op onze verlengde voorspring er tussenuit draaien en zijn pas rond 10:30 los van de kade. Petra ruimt de fenders en de meertrossen op en Ben vaart rustig de haven uit. We zetten zeil en de Despues is weer onderweg.
We hebben bewust gewacht tot hoog water zodat we de stroming mee zouden hebben tot Pointe de Raz. Onderweg zien we enkele rotsformaties in zee waar we omheen willen tot we een zeiljacht ontdekken die er tussen door vaart. Waarschijnlijk een local maar wij hebben zeer gedetailleerde kaarten dus wagen het erop. Het is prachtig zeilen tussen deze granieten reuzen. Wanneer we er door heen zijn gaat onze route verder naar Pointe du Raz waar we tussen een landtong en vele boven en onder water liggende rotsen tussen door moeten.


Het is een beruchte passage en de pilot (Reeds) waarschuwt dan ook dat de passage alleen veilig mogelijk is tijdens de kentering bij rustig weer. Als wij eraan komen staat er windkracht 6 en het is na de kentering. De pilot gaf de volgende informatie die ons tot nadenken stemde. Het risico was te groot om er nu doorheen te varen. Er omheen dan maar. We kwamen er echter al snel achter dat het met de huidige windrichting en golfhoogte niet mogelijk was. Gelukkig nam de wind in de avond af en zag de doorgang er rustig uit. We konden geen brekende zeeen ontdekken - waarbij sterke wind voor gewaarschuwd wordt - en het water was breed genoeg om nog uit te kunnen wijken of te vluchten als de werkelijkheid anders zou zijn. Het was twee uur voor hoog water (19:30) en we waagden het erop. Het water bleek rustig en de stroming viel mee. Met een uur waren we er door. De oceaan lag voor ons open.
Zoals het hoort wordt met een bepaalde regelmaat de positie in een kaart geplot (fix) en wordt een gis gemaakt ten aan zien van de nieuw te varen koers. De schaal van de kaart waarop de gehele golf van Biskaje staat is echter zo groot dan na uren varen het lijkt alsof je geen meter bent opgeschoten. Ach, wat zeuren we toch, het is 72 tot 96 uur varen naar Noord Spanje en het staat allemaal op een kaart. De dagen glijden voorbij sommige met veel - en andere met weinig wind. De nachten zijn bijzonder zeker als er weinig wind is. Degene die de wacht heeft ziet de zon achter de horizon verdwijnen. Zij is weg maar het is nog niet donker. De hoge luchtvochtigheid in de golf verkleind je wereld met de minuut, het dek wordt nat, de ramen van de buiskap beslaan, muts en handschoenen zijn onontbeerlijk en je lijkt de enige te zijn op deze onmetelijke plas water. Langzaam worden steeds meer sterren zichtbaar. Honderden, duizenden als zandkorrels op het strand en als je dan op je rug gaat liggen in de kuip en je kijkt omhoog dan zie je iedere keer er wel een aantal vallen. De boot vervolgt rustig haar weg en jij doet een wens. Op een later tijdstip in de nacht komt de maan er pas bij. Het geluk van bij volle maan kunnen zeilen is niet met ons vanwege de periode die we verwaaid hebben gelegen in Brest. Wat maakt het uit, we zijn nu hier en daar gaat het om. Op dit moment is het 04:30 Ned/lokale tijd en we varen op 46° 33′ N en 5° 56′ W.

Via de satelliet telefoon hebben we 's avonds om 18:00 UTC, dat is 20:00 locale tijd, contact met John. Deze tijd hebben we afgesproken zodat hij voor die tijd nog kan puzzelen t.a.v. de te maken weersverwachting. Omdat we hem laten weten wat onze positie en koers is en met welke gemiddelde snelheid we varen kan hij zo precies mogelijk voor ons onze route het weer beschouwen. Gisterenavond 10 mei adviseerde hij ons niet te westelijk te varen en wanneer we dichter naar de Spaanse kust zouden varen we meer noordelijke winden zouden krijgen. Zo gezegd, zo gedaan en op onze zuidelijke koers kregen we na een windshift een mooie noord wester met 15kts wat resulteerde in een sog (speed over ground) van 5,5 kts. Op de plek waar we nu varen is het ruim vierduizend meter diep wat resulteert in een mooie lange, hoge oceaandeining waar de Despues door wordt opgepakt - want golven hebben een hogere snelheid dan de boot - en weer vanaf surft. Op dit moment is dat nog niet zo spannend als het klinkt maar naar mate de windkracht toeneemt neemt ook de golfhoogte toe en nemen deze gracieuze golven je mee naar eenzame hoogte. Klinkt mooi maar laten we dat voorlopig nog maar niet doen. Is het overal zo diep in de golf van Biskaje? Nee, in de golf loopt een drempel waar de waterdiepte afloopt vanaf de 4000 meter naar rond de 100 meter of lager. De golven worden hier verticaal opgestuwd en er ontstaan steile golven en kruis zeeen die het erg onconfortabel maken om er doorheen te zeilen.
De tiende zijn we hier door heen gegaan en voor de Spaanse kust gebeurt dit nog eens. Het duurt gemiddeld een paar uur om hier door heen te komen. Het is nu 11:00 en we varen op de breedte 46° 00′ N. We komen dus steeds zuidelijker maar het wordt nog niet echt warm. Het is 17 graden Celsius en de barometer geeft 1028 Hp aan. Laat het zonnetje maar komen, als het maar niet ten koste gaat van de wind.
Omdat er dagen varen voor ons alleen maar water ligt en er geen enkel obstakel of ondiepte aanwezig is plotten we nog twee keer per dag. Dan lijkt het bovendien ook of we wat meer opschieten. We gokken en hopen dat bij de volgende keer we 1 graad zijn gezakt. Het is inmiddels 11 mei 20:00 en we zijn niet erg opgeschoten. We hadden windkracht 2 - 3 en met hoge golven uit de west. We hopen dat morgen meer wind brengt. Net de positie, snelheid en koerst doorgegeven aan John, nu maar hopen dat hij met een positieve weer/wind verwachting komt. En, ja hoor de wind gaat weer toenemen en uit de goede richting. Petra gaat nu slapen, het is 20:30 lokale tijd. Om 23:30 gaat haar wacht in en kan Ben drie uur slapen. Om 22:00 begint het schemerig te worden. Het is stil, ligt geritstel van het zeil en water dat je langs de zijkant van het schip hoort stromen zijn de enige geluiden die de avond en nacht inluiden. De kussens met een zit en rugdeel zijn in de lengte richting van de bank gezet zodat je relaxt met je benen op de bank om je heen kunt kijken. De verlichting van de instrumenten zoals een navigatiescherm, een wind - en dieptemeter worden gedimd zodat de ogen goed aan het donker kunnen wennen. Om de zoveel tijd een blik op de AIS geeft aan of binnen 10 NM een schip te verwachten is. Om 23:30 is het aardedonker en zijn alleen verlichte objecten nog goed te zien en verder leggen we onze bewaking in de handen van Hem die wel alles ziet. Het is tijd om de wacht over te geven en te gaan slapen. De nacht verliep niet volgens plan. Overdag hadden meer gedreven dan gezeild en dat was vannacht niet anders. De "aanwezige" wind kwam uit alle richtingen, de windmeter tolde in het rond en de zeilen klapperde als banaanbladeren in een tropische storm. We werden er dol van en we zaten nog vrijwel in het midden tussen Frankrijk en Spanje. Op deze manier zitten we nog wel vier dagen op zee. We moesten er niet aan denken. Rond een uur of twaalf begon het iets te waaien en we besloten richting het Spaanse plaatsje Gijon te varen zodat we 's morgens binnen zouden kunnen lopen. Het plan was gesmeed maar we besloten na twee uur zeilen in het naar en oosten krimpende wind toch de stoute schoenen aan te trekken (je vergeet je zorgen snel) en de boeg naar het zuidwesten te keren naar La Coruna. Nog even checken bij John of de wind in die richting niet inzakt of draait - vooral het eerste - en we varen een gemiddelde 6 kts naar het Noordwest punt van Spanje.
Blij met ons zijn een grote groep dolfijnen, tuimelaars om exact te zijn. Ze blijven een lange tijd bij ons. Spelen voor de boeg die met 7 kts door het water snijdt. Het lijkt wel of ze elkaar roepen, er komen er steeds meer en verdringen zicht voor het beste plaatsje voor de Despues. We liggen op het voordek en met onze handen kunnen we de springende exemplaren bijna aanraken. We hebben al eens eerder dolfijnen bij de boot gehad maar dit was wel heel spectaculair. Na een uur zwemt er nog een enkeling naast de boot en dan zijn ze weg. Bedankt voor de voorstelling. Tussen 17:00 en 19:00 pakken we allebei nog een uurtje slaap, dan eten, vandaag is dat stampot peen en uien met goulash. Om 20:00 is het na het satelliet weerebericht aan Petra om de eerste drie uur te gaan slapen. Ben vaart de Despues net als voorgaande nachten het donker in en voor aanvang wacht wordt gekeken of voor de nacht het zeiloppervlak moet worden verkleind. We hopen op een rustige nacht met voldende wind om tegen de dageraad de eerste contouren van de Spaanse kust te kunnen zien. En zo wordt het de vierde nacht in onze overtocht van Camaret naar La Coruna. Niets bleek minder waar, volgens de prognose gaat ter hoogte van La Coruna rond middernacht de wind ruimen naar het westen. Omdat de wind nu vanuit de oost komt onstaat tijdens haar draaien een periode met lichte tot geen wind. In deze periode bevinden we ons nu, de windmeter draait rondjes en de Despues wordt een speelbal van de golven. Het anker uit brengen om op een vaste plek te kunnen blijven liggen is ook al geen optie want het is hier 1400 meter diep. Zo voelt het dus om in een wasmachine te zitten. Geduld is een schone zaak, De elementen zijn aan zet. Twee wezens - van een wasmachine wordt je wakker - staren naar de windmeter om 03:15 's morgens. Neemt ie toe, staat ie al op zijn plek?? Uiteindelijk was het om 04:30 en ons geduld werd beloond. De wind is 9 kts uit westelijke richting. Petra gaat slapen, alles is weer zoals het was. Een uur later is de wind alweer 25 kts (6 Bft) en de Despues gaat bij het schone maanlicht en de heldere sterren weer op naar de Costa Espanol maar het is slechts van korte duur. De wind draait weer en neemt af en dan hebben we het nog niet gehad over die nare zee waar de golf om bekend staat.
We schreven al eerder over die drempel waar we twee keer overheen moeten. Vandaag is dus de tweede keer. Als je er bijna bent krijg je dat ook nog, wat een nare zee, golven komen kruislings uit verschillende richtingen en zijn zo steil dat de Despues erop stuitert waardoor ze de weinige snelheid die ze al heeft door slechts 10 kts wind weer kwijtraakt. We zijn blij als we de golf van Biskaje achter ons kunnen laten. Wat er niet echt bij hoort maar wel een mooie uitdaging is betreft het ronden van de berucht kapen van Noord Spanje.


Bij kapen is het windstil of het stormt. Wij werden op het laatste getrakteerd. Reeds bij de eerste kaap, Punta de la Estaca de Bares, stond een wester storm kracht 8. Snel werden de zeilen gereefd (verkleind tot stormgrootte). Tussen de kapen liggen prachtige baaien en omdat La Coruna door deze storm die overigens nog een dag aanhield konden we niet door naar La Coruna en voeren we noodgedwongen het kleine haventje van Carino in.


Tijdens de schemering vonden we een plekje aan een meerboei waar we op dit moment nog liggen maar morgen met een noordoosten wind verder zuidwaarts zullen varen. Afhankelijk van de wind varen we zover mogelijk door wat zou kunnen betekenen dat we zelfs tot Lissabon door kunnen varen. Nu nog de één na laatste grote kaap pakken (Cabo Ortegal) en dan de Spaanse noordwestkust af door naar Portugal.

8 mei 2015 Eindelijk weer een andere omgeving

DTGR: 2015/05/08 18:30 UTC
Position: 48° 16′ N, 4° 35′ W

Vanmorgen zijn we vertrokken uit Brest. Het was een mooie zeiltocht door de rade de Brest waar je zelfs dicht langs de rotsen kunt zeilen. We waren blij weer op het water te zijn. We kwamen rond 12:30 aan in Camaret sur Mer een klein plaatsje in een mooi natuurgebied. Vanaf hier moeten we Pt du Raz voorbij om op de oceaan te komen. Het is een typisch plaatsje dat een rijke zeevaarthistorie ademt. We zien een aantal, zeg maar gestrande schepen en een kerkje bij de haven waarvan je zou wilen dat het de verhalen zou kunnen vertellen dat het heeft meegemaakt. Binnen gekomen hoor je de wind niet meer maar alleen nog een zachte vrouwenstem die religieuze liederen te horen brengt.
Aan de kade bevinden zich diverse restaurantjes en cafe's. We gaan ergens zitten, drinken een koffie en laten de omgeving op ons inwerken. Het is fijn weer op een andere plek te zijn dan Brest maar we moeten verder. Het is van belang de laatste weerberichten binnen te halen en contact te hebben met John die ons voorziet van een nauwkeurige weeranalyse voor de overtocht. Hiervoor hebben we toegang nodig tot het internet. Aangezien voor het internet in de haven betaald moet worden is een toegangscode en passwoord nodig die de havenmeester verstrekt. Op het havenkantoor staan de openingstijden maar de havenmeester verschijnt niet. Ook op een andere locatie in het stadje waar we ons kunnen melden is niemand te vinden en we zijn niet de enige zeilers die op zoek zijn. Dan maar een pizza eten op de wal waar gratis wifi is en daar zitten we nu. Als de weersverwachtingen niet wijzigen vertrekken we morgen met hoogwater en zetten koers richting Spaanse kust. De naam van een plaats noemen we nog niet omdat de wind uit verschillende richtingen komt en de golven voornamenlijk uit het westen wat betekent dat we met enige regelmaat onze koers moeten bijstellen. Waar we uitkomen is dus ook voor ons een verrassing. Voor de lezers thuis en hen die ons volgen via marinetraffic is het goed om te weten dat wanneer we op een zekere afstand van de kust zijn we uit beeld verdwijnen. No worries, we duiken weer op als we aan de overkant zijn of in de buurt van een andere kust.

7 mei 2015 Geen weergaatje, toch een weergaatje?

DTGR: 2015/05/07 21:30 UTC
Position: 48° 22′ N, 4° 29′ W

We zitten in een lastig pakket. Hoe lang gaat het nog duren voor we een stabiele wind uit noordelijke of oostelijke richting krijgen waarmee we de Golf over kunnen steken? Is er een alternatief? We zouden kunnen besluiten om de Golf in te varen langs de kust van Bretagne tot bijvoorbeeld Ile de Groix of Ile d'yeu en dan over te steken naar Noord Spanje. De richting wordt dan zuid tot zuidoost in plaats van zuidwest en we hebben dan een weergaatje nodig van twee dagen in plaats van drie. Het nadeel is dat we dan onze tijdsplanning waarschijnlijk niet meer halen. Wachten of een omweg was het dilemma tot onze weatherman John met een prognose kwam waaruit een mogelijk weergat te herleiden is. Morgen gaan we het gezamenlijk nog eens analyseren en nemen dan het besluit. Morgenochtend varen we eerst naar Camaret sur Mer. Dit stukje varen van 8 NM helpt ons de Rade de Brest uit te komen en geeft ons een voorsprong voor mogelijk vertrek zaterdagochtend richting Spaanse kust. Er staat een sterke stroming vanaf Brest naar de Atlantische oceaan. Deze stroming loopt langs Camaret sur Mer. Omdat we dit stuk dan al gevaren hebben op de vrijdag hebben we zaterdag de stroom twee uur langer mee staan en spoelen we zo de oceaan in langs Pointe du Raz.

4 mei 2015 Analyse weersituatie II

DTGR: 2015/05/04 19:00 UTC
Position: 48° 22′ N, 4° 29′ W

Het is de hoogste tijd om weer een analyse te maken van de verschillende weerplaatjes. Op de Atlantische oceaan ligt een lage druk gebied dat zich zuidoostwaarts verplaatst van de West Ierse kust richting de Golf van Biskaje en ligt hier rond 18:00 morgen voor de deur. Een ander groot lage druk gebied dat midden op de oceaan ligt verplaatst zich richting de Noord Afrikaanse kust. Daar hebben we dus geen last van. De wind gaat donderdagochtend naar de zuidoost hoek maar de kracht laat het deels afweten. Vrijdagmiddag ruimt de wind weer naar de zuidwest. Zaterdagochtend ontwikkelt zich weer een nieuwe depressie op de oceaan maar nu is nog niet te zien wat die gaat doen. De voorspelling in de gribfiles en van myweather2.com geven een vergelijkbaar beeld. Morgen maar weer met John overleggen en een plan maken voor mogelijk vertrek aan het eind van de week.

3 mei 2015 Gevangen in Brest

DTGR: 2015/05/03 19:00 UTC
Position: 48° 22′ N, 4° 29′ W

Het is overduidelijk, we liggen nog steeds binnen. De wandeling van eergisteren heeft niet veel mooie plaatjes opgeleverd. We zien geen schoonheid in de stad Brest of zijn we gewoon narrig omdat we niet weg kunnen. Gistermorgen hebben we een gribfile binnen gehaald om een eerste inschattig te kunnen maken van de weerssituatie begin volgende week. Het plaatje hiernaast is een prognose van aanstaande dinsdag om 06:00 UTC. Dat is 08:00 Nederlandse tijd. Hoe kun je zo'n plaatje lezen? De punt van het stokje geef de richting aan waarheen de wind waait (in dit geval vanuit WZW naar ONO) de zijstokjes geven de windkracht aan evenals de kleuren. één zijstokje is windkracht 4, twee is 5, twee en half is 6, drie is zeven etc.

Op dit moment, zondag half drie, waait het hard hier in Brest maar er is gelukkig wel een zonnetje. Gisteren was dat geheel anders, geen wind, mist en de gehele dag miezer tot lichte regen. 's middags besloten om de achtertent op de boot te zetten. Dan blijft de kuip mooi droog en kunnen we droog en uit de wind buiten zitten. Tjonge het lijkt wel een caravan. Het onttrekt misschien wat schoonheid aan je boot maar het is wel heel praktisch. We hadden het eigenlijk eerder moeten doen maar hadden toen nog in ons hoofd dat we snel zouden kunnen vertrekken.

Je gelooft het misschien niet maar we zijn gisterenavond zelfs naar de film geweest. Vrijwel alle films zijn in Frankrijk nagesynchroniseerd maar er was er één Engels gesproken en Frans ondertiteld. Het was niet direct een film naar onze keuze of één waar we in Nederland ook naar toe zouden gaan maar je zit lekker warm binnen en je hebt wat te doen. Nieuwsgierig geworden welke film? "The Avengers 2". Niet nadenken, gewoon kijken.
Onder onze achtertent, die van polyesterdoek is gemaakt, is het al snel warm als de zon er even op schijnt dus vanmorgen buiten ontbeten. Stokbrood en crepes, volledig aangepast aan de Franse gebruiken en vanavond bij een wijntje Franse kaas en droge worst. We laten ons niet gek maken alhoewel we het wel "een beetje" zat zijn. We krijgen veel berichten van mensen die met ons meeleven en het beste met ons voor hebben, dat is heel fijn. We houden jullie zoveel mogelijk op de hoogte maar als er een onderwerp is waar jullie iets (meer) over willen vernemen, laat het ons weten.

30 april 2015 Analyse weersituatie I

DTGR: 2015/04/30 19:00 UTC
Position: 48° 22′ N, 4° 29′ W

Wederom aan het ontbijt op een niet schommelend schip. Bordjes, potjes, en kopjes op tafel en ze schuiven er niet van af. De temperatuur binnen is dezelfde als buiten, 12°C. Brrr. Een warme kop thee is dus bijzonder welkom en straks maar weer een stukje wandelen en ergens koffie drinken. De hoeveelheid en intensiteit van de regen bepaald de afstand. Het viel mee en we hebben heerlijk gewandeld maar het belangrijkste is wat gaat het weer doen. We hebben overwogen om zodra de onbetrouwbare zuidwestenwind weg is in ieder geval te vertrekken om de Spaanse Noordkust te bereiken zodat we met een eventuele nieuwe zuidwestelijke stroming langs de Spaanse kust kunnen zeilen richting Cabo Finisterre. Om een enigszins betrouwbare weerindicatie te krijgen bestuderen we diverse voorspellingen en weerkaartjes. Niet dat we zoveel verstand hebben van meteorologie maar we doen ons best en mijn zeer gewaardeerde collega John van de Koninklijke Marine assisteert ons daarbij. Allereerst kijken we naar de zogenaamde Gribfiles. Deze voorspellingen baseren zich op diverse computermodellen afkomstig van de US Navy. Andere voorspellingen zijn afkomstig van de meteorologische dienst van Aerospace & Marine internationaal die via myweather2.com een specifieke voorspelling doet voor diverse gebieden binnen de Golf van Biskaje. Ten derde gebruiken we de weerkaarten van de Deutsche Wetterzentrale. Een analyse resulteert in een verbetering na het weekend waarin de Duitse meteorologen iets voorzichtiger zijn t.a.v. de verplaatsing van het lage druk gebied. Het is verstandig om over 2 dagen nogmaals een analyse te doen. Morgen gaan we een dagje foto's schieten. Als er mooie tussen zitten plaatsen we ze op de site onder foto's.

29 april 2015 Verwaaid in Brest

DTGR: 2015/04/29 17:30 UTC
Position: 48° 22′ N, 4° 29′ W

Ons volgende plan was en is het oversteken van de golf van Biskaje. Vanmorgen toen we wakker werden trokken we onze gewone kleren aan, het had zeilkleiding of een korte broek moeten zijn. Maar helaas, we werden wakker in Brest. Het is 12° C en de wind is SW-5 en in buien windkracht 8. We ontbijten in de beschutting van onze buiskap maar de keiharde regen slaat onverbiddelijk hard op het dek. Als het warm water was hadden we erin kunnen douchen maar zowel de spetters - die we wel voelen - als de omgeving doet denken aan een regenachtige herfstdag in Den-Helder. Veel lezers wensen ons een goede oversteek maar we zijn bang dat het nog even op zich laat wachten. Misschien bent u in de veronderstelling dat een zeiler altijd weg kan als er wind staat. Deels heeft u gelijk maar het is afhankelijk van de richting die de zeiler op wil en het gebied. De richting is die waar de wind vandaan komt maar nog belangrijker is in dit geval het gebied. De Golf van Biskaje heeft een slechte reputatie. Als de wind in het zuiden of zuidwesten staat betekent dit doorgaans veel wind en een verradelijke gevaarlijke zee. De ervaren zeiler blijft in die situaties binnen. Het is dan wachten op een zogenaamde 'weatherwindow', een weergaatje met een wind uit noordelijke richting niet zijnde uitlopers van een noordwestelijke depressie want deze geeft zeer hoge golven. Begin dit jaar werden na zo'n depressie aan de Spaanse noordkust hoogtes gemeten van meer dan tien meter. We blijven nog even waar we zijn. Morgen geven we een analyse van de weersituatie en van ons (:
By the way, hebben jullie al gezien dat de site video's online is? We hebben er een proeffilmpje opgezet van de dagindeling van een wedstrijd (oceaan) zeiler. Binnenkort zetten we er een paar filmpjes van ons op. Veel kijkplezier!

26 april 2015 Falmouth - Brest

DTGR: 2015/04/28 11:59 UTC
Position: 48° 22′ N, 4° 29′ W

Course: 190° max Speed: 8.2 KNTS Wind: NE6

Om 10:15 vertrokken, het is nog een beetje fris maar het zonnetje doet zijn best er door te komen. De wind waait conform voorspelling uit noordelijke richting en heeft kracht 3 maar dat wordt vast wel beter! Het is 13:10 en de kustwacht komt met een weerbericht. De komende 24 uur trekt de wind aan naar 4-5 mogelijk 6 en krimpt naar WNW. We zeilen met een prachtig windje en een rustige zee. We zijn geneigd om de oceaan op te gaan en door te varen maar weten uit de 3-daagse voorspelling dat er een grote windstilte aankomt en de wind daarna draait naar SW. Laten we verstandig zijn en nu alleen tot Brest zeilen. Wat is lekkerder dan verse vis? Voor vertrek hebben we bij 'van Kalsbeek' een steun voor de hengel gekocht. We hebben hem aan de achterpreekstoel (zeerailing) bevestigd en de hengel erin gezet en nu maar wachten. We varen met 3,5 kts een perfecte snelheid voor jagende Atlantische makrelen. Een uurtje later zitten we op 2 minuten Westerlengte en de lange oceaandeining doet haar intrede. Gracieus rolt ze onder ons door. Achter ons pakken wat donkere wolken samen, afwachten maar wat het oplevert. Niet veel blijkt en het duurt dan ook tot 16:15 voor de snelheid af en toe boven de 5 kts uitkomt. We zien veel vrachtschepen en een enkel marineschip -onderzeeboten daar gelaten want die zie je toch niet- die dwars op onze koers liggen en het Engelse Kanaal invaren. Onze AIS geeft informatie over hun bestemmingen; Steenbank, Rotterdam, Oostende. Het maakt hun niet uit hoeveel wind er staat, uit welke richting het waait en/of het koud buiten is. Het puntje van de hengel buigt bij elke golf en scheepsbeweging eerbiedig een paar graden maar we zijn bang dat we vanavond toch iets anders zullen eten dan verse vis. Het is 16:45 en de contouren van de hoge zuid Engelse kust verdwijnen uit het zicht. De zon heeft zich niet meer laten zien en de kleur van het water is bijna gelijk aan die van de lucht, grijs! Petra zit wat te knikkebollen, de bewegingen van de boot en het geluid van het kabbelende water tegen de romp zijn het recept voor indommelen. Zolang er maar één blijft opletten is vrijwel alles toegestaan. Lezen, vissen, muziek luisteren en natuurlijk slapen. Geen vis, toch vis. We eten komkommer salade met zalm (uit blik) en aardapelpuree. Er zouden twee (kleine) komkommers in verwerkt worden maar één is niet goed meer en wordt geschonken aan de zee. Tijdens het eten valt de wind bijna weg en begint het gerol en geklapper met de zeilen. Na een uur frustraties trekt de wind weer aan en nu gelijk tot windkracht 5 met vlagen van 6. De mooie zuidkoers is niet meer te varen dus zullen we -als de wind niet verandert- een paar keer moeten steken om op de juiste positie uit te komen. Het komt wel voor dat vogels op zee ervoor kiezen om uit te rusten op een schip, zo ook deze keer. Een zwaluw onderweg naar Nederland om de zomer aan te kondigen maakte een pitstop op de Despues. Na wat rondvliegen en zoeken werd de muts van Ben uitgekozen als rustplaats. Dat betekende een paar uur stilzitten. De wind is inmiddels een definitieve NE 6 geworden en blaast ons op dit moment om 1:00 dwars over de scheepvaartroute waarna we overstag zullen gaan om koers te zetten naar Chenal du Four. Een halve maan verlicht de zee en het is 10° maar de gevoelstemperatuur aanzienlijk lager. De zee is erg hobbelig en de Despues lijkt wel een stuiterbal. Binnen slapen is zeer oncomfortabel en het lukt maar moeilijk om in slaap te komen. Om 6:00 wordt het weer licht. We zetten onze koers door zodat we met één keer overstag gaan Chenal de Four in spoelen. Zo gezegd, zo gedaan. Na enige uren doorzeilen liepen we Marina du Chateau binnen, rond 17:00, 31 uur na vertrek Falmouth. Zo, nu eerst een kop koffie op de wal, misschien wel twee.

25 april 2015: Dagje Falmouth

DTGR: 2015/04/25 09:30 UTC
Position: 50° 09′ N, 5° 33′ W

Wat is dat nou, een dagje Falmouth, moeten jullie niet verder dan? Het is vandaag een regenachtige, windstille en mistige dag. Als je in dit weer verzeild raakt dan is dat zo, maar als je de keus hebt is deze snel gemaakt. We hebben nog een lijstje met werkzaamheden en daar is het wel een mooie dag voor. De boot is nooit helemaal af en er gaat ook wel eens iets (bijna) stuk. Op ons lijstje stonden nog het gereed maken van een grote mobiele lenspomp met een capaciteit van 9000 liter per uur die in geval van nood in alle grote ruimtes zoals het motorruim en de salon aan boord is in te zetten en een kleine lenspomp voor moeilijk bereikbare ruimtes zoals tussen de verschillende tanks voor water en diesel. Ook het achterste zonnepaneel (op het zwemplateau) moest nog worden aangesloten en de grabbag moest worden aangevuld. Wat is dat een grabbag? Een grabbag is een waterdichte tas die bij nood wordt meegenomen in het vlot. Het uitgangspunt bij het samenstellen van de inhoud van zo'n tas is o.a. de maximale tijd dat in het vlot dient te worden doorgebracht tot de redding. Dit is doorgaans 48 uur vanaf het moment van "mayday" waar ook ter wereld. Het gaat om overlevingsmiddelen en middelen om aandacht van potentiële redders te kunnen trekken. Genoeg hierover, het is ook helemaal niet leuk om hier over na te denken. Wat staat er morgen op het programma? Hieronder zien jullie het gemiddelde weertype in de Golf van Biskaje volgende week. Aangezien het met een goede wind gemiddeld vier dagen zeilen is naar Noord Spanje betekend het voorspelde type minstens anderhalve week "zeilen". 130 NM ten zuiden van Falmouth ligt het Franse Brest (Bretagne). Wanneer we Brest gebruiken als springplank over de Golf van Biskaje levert dat winst op van één dag zeilen. Morgen staat er een noordoosten- naar noordwest draaiende wind en die blaast ons wel naar de kust van Bretagne. Het is een kleine 30 uur zeilen schatten we in dus zijn we er maandag tegen de avond.
Het is nu 18:35 in Falmouth en wij gaan fish and chips eten, even naar de pub, die zijn hier genoeg en een beetje op tijd naar bed in verband met de trip van morgen.

23 april 2015: Dartmouth - Falmouth

DTGR: 2015/04/24 19:30 UTC
Position: 50° 18′ N, 3° 33′ W

Course: 180 ° Speed: 6.0 KNTS Wind: E5

Om 11:00 vertrokken vanuit Dartmouth langs de steile rotsen met haar kastelen. We varen eerst 180° omdat we rekening moeten houden met de stroom en Start point moeten ronden om vervolgens een WSW koers te kunnen varen richting Falmouth. De deining valt nog mee. Het zonnetje laat het helaas afweten. We vinden het wel jammer dat we niet meer tijd hebben gehad om Dartmouth te zien, maar ja, we moeten verder. Gisteravond zijn we naar de Dartmouth jachtclub geweest om een blog te uploaden maar hier hebben ze andere stekkers en de batterij van onze laptop doet het maar een minuut of 5 dus snel werken met als resultaat een korte snelle blog vol met fouten. We hebben er vanaf vandaag de gewoonte van gemaakt om het dagboekje wat we van Jeanne en Guido hebben gekregen overdag buiten te laten liggen om aantekeningen te kunnen maken die we later in een blog verwerken. Actualiteit met terugwerkende kracht zeg maar. Voor we verder vertellen moeten we jullie toch melden dat we het heel bijzonder vinden dat zo velen ons volgen en onze blogs lezen. Dank jullie wel.


Om 13:00 passeerden we Start point en koersten we richting Falmouth. Een rechte lijn was echter niet te varen (zie onze track) omdat de wind recht van achter stond. De wind was vrij constant maar tegen vijfen ging de wind graad bij graad ruimen naar SE. Om 17:45 zagen we de eerste dolfijnen van deze reis, twee tuimelaars. Ze bleven maar een minuut of vijf. De Eddystone rocks zijn een paar verdwaalde rotsen in het water met een vuurtoren erop, we zijn ze net gepasseerd. We zeilen met een prima windje zou ik willen melden maar op het moment dat ik dit schrijf, is het donker, het is 23:00 en de wind is vrijwel weg. Zo gaat het wel heel lang duren voor we er zijn. Na 30 minuten slingeren ruimt de wind naar SW en varen we met 4 knts naar de haven. Een onbekende haven 's nachts invaren is altijd spannend maar we hebben goede navigatieapparatuur, een grote schijnwerper en de rust en kalmte die elke zeeman en -vrouw kenmerkt.

21 en 22 april 2015: Windkracht 8/9 en hoge zee

DTGR: 2015/04/22 17:00 UTC
Position: 50° 21′ N, 3° 24′ W
Course: several max Speed: 8.2 KNTS
Comment: op dit moment liggen we in het pittoreske Dartmouth. Zijn we hier ontspannen naar toe gezeild? Nee. Op 21 april, varen we tegen de avond in de buurt van het eiland Wight maar de wind laat het afweten. We draaien rondjes en het tuig rammelt, kraakt en slaat. Dat doet een zeilershart zeer want wanneer het zware tuig (zeilen, vallen, reefinstallaties) geen constante krachten krijgt te verwerken maar rammelt omdat de wind het laat afweten maar de deining nog aanwezig is gaat er ergens wat stuk als het te lang duurt. Gelukkig na een uurtje weet de wind wat hij wil en waait deze uit Noord Noordoostelijke richting kracht 3. Na een uur hetzelfde liedje, ronddraaiende wind zonder specifieke voorkeur. Tegen de avond trekt de wind aan uit wederom noodoostelijke richting. De eerste gaat slapen en de Petra vaart de Despues langs de Needles richting Portland. Wanneer Ben wakker wordt is het inmiddels een stormachtige wind, kracht 7 geworden en besloten we Portland aan te doen om te wachten tot de storm is gaan liggen. Is het wijs om Portland met deze wind aan te lopen? Om deze vraag te beantwoorden moet de pilot (een soort jaarlijkse almanak voor zeilers - Reeds 2015) worden geraadpleegd. De Portland race is de beruchte getijdenmaalstroom van het Engelse kanaal. Bij zwaar weer kan er een extreem gevaarlijke zee staan omdat er twee krachtige zuidgaande stromingen samenkomen op een plek waar de zeebodem onregelmatig is en oploopt van 100 meter naar 10 meter waterdiepte. De omstandigheid waarin wij ons bevonden was er zo één van het gevaar ligt niet alleen op de loer maar is klaar om aan te vallen en zal dat ook doen. Enige optie is dus doorvaren naar de eerstvolgende veilig aan te lopen haven. Met de huidige windrichting en kracht is deze een kleine 60 Nm van ons verwijderd. Goed te doen naar onze mening maar gedurende de nacht denken we daar anders over. De wind trekt aan tot kracht 8 en de zee bouwt op tot 4 meter golfhoogte. Nee Katrina het is niet alleen hard werken aan boord hoor en ook niet als het stormt maar het is wel zeer vermoeiend. Ook een storm(pje) moet je meemaken om te kunnen ervaren hoe de boot zich gedraagt in slechte weersomstandigheden. Despues gedraagt zich supergoed, zelfs als we dwars worden gegooid en het dek op waterniveau komt (potdeksel voor de kenners) stuurt onze stuurautomaat haar moeiteloos weer op koers. Het is zeker ook genieten van de ruigheid wat ook een absolute schoonheid heeft. De zee is mooi en dwingt veel respect af.

20 april 2015: vertrek Ramsgate

DTGR: 2015/04/20 12:00 UTC
Position: 51° 19′ N, 01° 30′ O
Course: 200 max speed: 6.8 KNTS
Comment: maandagochtend op advies an de havenmeester pas om 12:00 vertrokken uit Ramsgate vanwege laag water in de haveningang. Onderweg naar Dover kregen we de stroom behoorlijk tegen. We hebben wel twee en half uur tegen dezelfde boei aan liggen kijken. Eindelijk, de stroom staat mee en we laten al spoedig Dover achter ons me haar zeer drukke scheepvaart. Het is inmiddels 17:00 uur en we vervolgen onze route langs de zuid Engelse kust. Sla met een hamburger als diner en windkracht 5 in de rug. We varen langs Dungeness en Eastbourne. We slapen per persoon een uurtje of drie, maken een gis en plotten een positie. Regelmatig moet je van alles controleren en vlak voor Ben gaat slapen ontdekt hij een plasje olie onder de motor en kan gelijk de slaap niet meer vatten. Oorzaak onbekend, in de volgende haven reden voor onderzoek. Na 3 uur wordt de inmiddels verkleumde Petra afgelost. Het is koud 's nachts met een noordoosten wind die recht in de kuip saat te blazen. Als het tijd voor ontbijt is luisteren we samen naar het weerbericht van de kustwacht. NO4-5 later 6 mogelijk 7. Vooralsnog goed te doen met wind en golven uit de juiste richting.

18 april 2015: vertrek Den Helder

De grote dag
DTGR: 2015/04/18 10:00 UTC
Position: 52° 58′ N, 4° 46′ O
Course: 195 Speed: 4.2 KNTS
Comment: Vandaag (inmiddels gisteren) vertrokken vanaf de KMJC afgeduwd door vele vrienden, familieleden, kennissen en collega's. Het was hartverwarmend om dit mee te maken. De wind viel wat tegen wat kracht betrof en dreigde tegen de middag grotendeels weg te vallen. We koersten richting het windmolenpark nabij IJmuiden waar we tegen vieren aankwamen Tussen de twee grote parken door naar de maasmonding en door naar de boei met de naam NE Hinder welke midden op de Noordzee ligt tussen zeeland en het Verenigd Koninktijk. Het is inmiddels nacht geworden en wind is aangetrokken tot 20 knopen (windkracht 5) maar ging meer in de noord zitten waardoor het lastig werd de zeilen - voor de koers die we wilden varen - zo te krijgen dat we steady zuidwest konden gaan. Als u op Marintraffic hebt gekeken heeft u gezien dat we regelematig west hebben gevaren. Heftig klapperende zeilen tot gevolg. Allebei steeds een hazeslaapje van een uur gedaan met als gevolg dat je het heel koud krijgt.
Door het geklapper van de zeilen zakte één van de zeillatten uit het grootzeil. Dit soort dingen gebeuren altijd 's nachts wanneer je eigenlijk niet op dek wil werken. Geen keus! Harnas en safetyline aan en het dek op. Met één hand werken op een heftig schommelend schip is geen sinecure. Uiteindelijk dan maar de safetyline aan de giek vastgemaakt zodat Ben twee handen vrij had. Tegen de ochtend nam de wind iets af en zeilden we met een N-NW wind zuid. Ter hoogte van Harwich viel de wind weg en hebben we na veel geklapper door de deining besloten de motor te starten om de boel een beetje rustig te krijgen. We besloten Ramsgate aan te lopen. De haven is behoorlijk verzand en met afgaand tij stond er nog net twee meter water om veilig naar binnen te varen. Lekker geslapen en gedouched en straks (11:00) wanneer er weer twee meter water in de haveningang staat door naar Zuid Engeland. De weersvoorspelling is goed voor de komende dagen met een Noordoosten wind kracht 4 dus de Despues gaat weer onderweg. O ja, het is ons nog niet gelukt om de contactbutton op de homepage te activeren, maar als u ons een e-mail wilt sturen kan dat naar sydespues@gmail.com Als we in een haven wifiverbinding hebben of een internetcafe vinden lezen we onze mails en werken we onze blogs bij. Until next time.

Zo 29 maart 2015: Schone brandstof tanken

Vanmorgen eerst naar de kerk geweest. De middag stond in het teken van
het optoppen van de brandstoftank. Een deel van de diesel stond thuis in vaatjes opgeslagen waarvan de helft vorig jaar is ontdaan van vervuilingen en water. De schone brandstof zat er zo in maar de oude brandstof moest eerst nog door een speciaal filter. We kwamen tot de ontdekking dat de hoeveelheid
verontreinigingen aanzienlijk was wat ons deed besluiten het af te voeren en schone diesel te tanken bij de pomp. Waarom in vaatjes bij het pompstation in plaats van bij de jachthaven. Enerzijds de prijs (je woont tenslotte in Den Helder) en anderzijds vanwege de kwaliteit.

De omloopsnelheid bij tankstations is vele malen groter dan in een jachthaven waardoor de opslagtanks veel schoner zijn (minder bezinksel) en dit de kwaliteit van de diesel ten goede komt. Nu nog met een hevelslang vullen en de tank afsluiten. De deksels moeten goed afsluiten om te voorkomen dat onder helling er diesel in de bilge komt. Vorig jaar zijn deze mangatdeksels (5 stuks op een tank van 375L) aangebracht zodat het mogelijk werd om de tank te inspecteren op vervuilingen. Dat was geen overbodige luxe, de tank was ernstig vervuild wat al eerder tot verstopping van diverse filters (zelfs het filter in de brandstofopvoerpomp)heeft geleid. Of de deksels goed afsluiten zullen we snel ontdekken mogelijk zelfs later deze week als we naar Makkum zeilen.

Za 28 maart 2015: Grote schoonmaak

Het was een bende aan boord. De hoogste tijd om haar weer toonbaar te maken.

Poetsen en nog eens poetsen. Ook de brandstoftank werd onderworpen aan een laatste inspectie op verontreinigingen en daarna werden de eerste vaatjes met diesel weer in de tank geleegd. Een brandstofadditief werd toegevoegd om brandstofproblemen te voorkomen zoals bacteriegroei vanwege het deel biobrandstof wat tegenwoordig in de diesel zit.

Vr 27 maart 2015: Despues weer te water

na een half jaar op de kant, een paar beschadigingen in de coppercoat hersteld en onze vaste schroef vervangen door de herstelde Autoprop, mocht ze eindelijk weer in het water. Het was nog even spannend of het wel zou lukken want Noord Holland was slachtoffer van een grote stroomstoring maar gelukkig lag ze om 16:30 te water. Op zaterdagochtend zouden we naar De Vries Sails in Makkum varen voor een nieuwe rolreefinstallatie maar door een euvel in de intercooling van onze motor moesten we deze afspraak verzetten.

Do 26 maart 2015: presentatie "je moet het gewoon doen"

op donderdag 26 april hebben we in de grote collegezaal van het Koninklijk Instituut voor de Marine in Den Helder een presentatie verzorgd over onze aanstaande reis. Zo'n honderdvijftig geinteresseerden kwamen naar ons verhaal luisteren. Geheel onverwacht ontvingen we een aantal cadeaus. Boeken, wijn en kruidenbitter, drop etc. Van Matthieu en Roos kregen we een amulet van
de heilige Christoffel, de beschermheilige van de reiziger. De herkomst is het verhaal van de grote sterke reus Offerus. Hij was op zoek naar de machtigste en via de koning en daarna de duivel kwam hij bij een kluizenaar die hem vertelde over Jezus Christus, de echte Koning die was gekomen om mensen te helpen. Offerus wilde die koning vinden en elke dag bracht hij mensen over de rivier door ze op zijn schouders te dragen. Dat deed hij zeven jaar lang tot hij een kind over de rivier bracht die in werkelijkheid Jezus Christus was, die hem doopte en zei dat hij vanaf dat moment Christoffel de Christusdrager zou heten. Sindsdien is Christoffel de Christusdrager, de patroon van de reizigers, omdat hij mensen veilig naar de "overkant" brengt en weer terug. (bron: Hein Pragt)

Home