Miami

De vakantie zit erop. Nog een laatste ritje naar Miami. De volgende dag moeten we de auto inleveren, maar willen nog even in een grote shoppingmall rondwandelen. Eerst een hotel geboekt, die overigens in deze periode erg prijzig zijn in Miami, en toen onderweg naar de Dolphin mall. 250 winkels en 50 eetgelegenheden groot. O ja, en ook een heuze bioscoop. Je raadt het nooit, we konden het niet weerstaan. Na een halve dag winkelen was het tijd om te ontspannen en waar kan dat beter dan in een bioscoopstoel bij een film waarbij je niet teveel hoeft na te denken. Het is de film Jumanji geworden. Ben bestelde een beker popcorn en moest hiervoor 8 dollar neertellen. Toen hij de vraag stelde of er soms goud onderin zat werd hij aangekeken alsof hij niet goed was. Laat maar, rare jongens die Amerikanen. Dat kan wel zijn, maar het is een mooi land en we hebben er optimaal van genoten. De volgende dag was het dan zover, de huurauto retourlocatie in het navigatieprogramma gezet en daar gaan we ... Na een half uurtje rijden hadden we toch wat onze bedenkingen bij het adres waar we terecht kwamen. Nog eens het huurcontract erop nagelezen. Het klopt toch echt. Zouden ze het kantooradres op het contract hebben gezet? Het staat toch echt bij drop-off adress. Zo eigenwijs als we zijn besloten we de weg naar de hoofingang van het vliegveld te nemen. Dat was wel een half uurtje rijden en we kwamen helemaal aan de andere kant van waar we eerst stonden. Rent a car drop off location zagen we boven de weg verschijnen. Ja hoor, echt? Niet de logica zoeken, gewoon het bord volgen dan kom je vanzelf de naam van het verhuurbedrijf ergens tegen. Omdat we wisten dat tegenwoordig alle verhuurbedrijven op eenzelfde locatie op de airport zijn hadden we er alle vertrouwen in. Nadat de auto was ingeleverd zijn we in de metro gestapt die ons naar de airport bracht. Ondanks dat we nog een uur of vijf moesten wachten konden we wel alvast de koffers kwijt bij de incheckbalie. De dame van American Airlines die zag dat Ben militair was adviseerde ons om te wachten in de military lounge. Militairen behoren verwend te worden, dat snappen ze prima in de States. We werden ontvangen door een hostes die onze tickets controleerde en natuurlijk Ben zijn military ID. We kregen een korte rondleiding. Een lounge met heerlijke stoelen, een apart gedeelte met computers en zelfs een ruimte om te slapen mocht je moe zijn. Eten en drinken waren all inclusive, wat een verwennerij. Zie je haar zitten daar links in de hoek, helemaal relaxt. Om half 7 zou de vlucht vertrekken, maar dat werd iets later. Maar goed dat we niet op het voorstel van de buurman zijn ingegaan om ons op te halen van Hato. We waren om half 12 pas op Curacao. Dat was onze vakantie in de States. We zijn blij dat we de zuidelijke staten hebben gezien. Er staat nog van alles op ons lijstje wat de VS betreft, maar eerst weer even wat tropisch. Het volgende plan is Medellin Colombia, misschien in combinatie met een bezoek aan Bogota. Bedankt voor het lezen.

Kennedy Space-center (FL)

Het schiet op met de vakantie, we zijn ruim drie weken onderweg, nog een paar dagen en dan zit het er al weer op. In 1986 is Ben de laatste keer bij het spacecenter geweest vlak na het noodlottige ongeval met de Challenger. Er zal ongetwijfeld veel zijn veranderd was onze eerste gedachteen dat klopte ook, er zijn een groot aantal attracties bijgekomen. De entree met de Apolloraketten is nog hetzelfde gebleven. In 1986 was de spaceshuttelperiode nog actueel. Intussen is deze ook afgesloten. De brandstofcapsule die onder de spaceshuttel hing heeft een prominente plaats gekregen voor het expositiegebouw over het spaceshutteltijdperk. In de huidige tijd richt de ruimtevaart zich op een nieuwe topic; exploration of Mars. In 1965 zijn er al close-up opnames gemaakt van deze naar de Romeinse god van de oorlog genoemd planeet. Inmiddels weten we ook dat er op Mars ijskappen zijn en vulkanen en zelfs seizoenen, maar is er ook leven? Er is water gevonden en dat zou kunnen duiden op leven. Op elk plekje op Aarde waar water is gevonden was ook leven aanwezig, dus waarom niet op Mars. Eind 2018 gaat er weer een ruimtevaartuig die kant op voor onderzoek, maar mensen op Mars zetten is wat anders. Het is 10 maanden vliegen enkele reis, maar wat doet het met je gezondheid. Een voorzichtige prognose zegt 2025 en er zijn inmiddels al 1000 liefhebbers om zich daar te vestigen volgens NASA, maar wij gaan niet mee. De foto hiernaast is van een oude Apolloraket en geeft enigszins aan hoe groot zo'n vaartuig is. Nu ligt de Apollotijd al weer lang achter ons, maar de raketten zijn er niet echt kleiner op geworden hebben we gezien. Het was een leerzame dag. Tegen sluitingstijd hebben we op onze Mc-methode via Hotwire een hotel gezocht en geboekt in Lantana, Boytonbeacharea. Omdat we nog niet hadden gegeten hebben we, na de koffers te hebben gedropt, bij de supermarkt twee magnetronmaaltijden gehaald en heerlijk opgepeuzeld op de kamer. Altijd handig zo'n magnetron op de kamer. De laatste nacht wordt Miami, maar eerst nog een dagje shoppen als afsluiter.

Savannah en St. Augustine

Het is 23 december en we hebben bedacht om kerstavond te vieren in Savannah. Omdat het ruim zes uur rijden is besloten we de afstand in twee stukken te knippen. Het is drie uur rijden naar het plaatsje Chattanooga. Dankzij google kwamen we er achter wat er te doen is in dit plaatsje met de mooie Indianennaam. Nabij het stadje bevindt zich een grottenstelsel in de berg genaamd Lookout mountain. Leo lambert was een grottenkenner en wist dat er een gangenstelsel in deze berg aanwezig was. Hij wilde het exploiteren en besloot de gangen gedeeltelijk op te blazen om ruimte te creeeren. Tijdens de werkzaamheden vond hij met z'n team in 1928 op 400 meter diepte een ondergrondse waterval met een verval van 30 meter. Hij noemde de waterval naar zijn vrouw Ruby, vandaar Ruby falls. We overnachten in een plaatselijk hotel.


Omdat we nog niet hadden gegeten besloten we onze vriend Google te raadplegen. Dicht in de buurt was een mexicaans winkeltje. Op de website van tripadvisor las Petra dat ze er ook uitstekende Burrito's maakten. Dat er alleen Spaans werd gesproken vond ze natuurlijk niet erg. Er is geen woord van gelogen, de burrito's waren uitzonderlijk goed. De volgende morgen regende het pijpenstelen, maar we moesten op weg naar Savannah. Pas in de buurt van dit oude stadje vlak onder de grens van South Carolina werd het droog.
Savannah heeft een mooie oude riverfront, maar wat echt bijzonder is voor een Amerikaanse stad, het heeft een district met zeer veel pleinen (squares) zoals je in Spanje veel ziet. Deze pleinen zijn middels een enkele straat aaneengesloten. In een van deze twintig squares stond de kathedraal waar we op kerstnacht naar de kerstnachtdienst zijn gegeaan. Het historisch district is met koppelstones geplaveid en de tuintjes van de huizen die doorgaans uit de tijd van de Amerikaanse burgeroorlog stammen zijn prachtig aangelegd. Gesproken over oude stadjes, op eerste kerstdag zijn we onderweg gegaan naar St Augustine wat bekend staat als het oudste stadje van de VS en dat geld ook voor dit schooltje. De laatste examenklas was van 1840.
We hebben nu wel genoeg oud stadjes en historische dieptepunten gezien, het wordt tijd voor iets meer avontuurlijks. Als je in de zuidelijke staten bent en zeker in Florida moet je een keer een aligatorfarm hebben bezocht. We wisten niet dat er zoveel krokodillensoorten bestonden. Hoogtepunt van de dag was het voedermoment. Overal kwamen die prehistorische beesten vandaan. Ze kregen over het algemeen visballen gevoerd maar ook een enkele rat. Er werd ook gedemonstreerd hoever een krokodil uit het water kan springen voor een lekker hapje waarbij een rat aan een soort hengel boven het gespuis werd gehangen. Rond de vijver en aansluitende beekjes stond overigens een hek, maar was slechts 150 cm hoog. We vroegen en vragen ons af of een ieder altijd aan de veilige kant van het hek is gebleven. In het bijzonder klouterende kinderen. Tijd om weer onderweg te gaan. Next stop: Kennedy spacecenter.

Mystic Falls of Covington

Je moet het maar weten dat de naam Mystic Falls afkomstig is van de serie 'the Vampire Diaries' en 'the originals'. Deze Netflix serie is opgenomen in het plaatsje Covington in de staat Georgia. Vanuit Nashville zijn we via Atlanta doorgestoken naar Covington. Het is een prachtig plaatsje zoals je kent van eerdergenoemde series en films zoals back to the future, die zich afspelen in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw. Deze mooie tekening is afkomstig uit het archief van de kamer van koophandel van de stad. In de serie Vampire Diaries was de taverne van het plaatsje de plek van samenkomst van de lokale jeugd, leerkrachten van de highschool en de vampierbroeders Damon en Stefan Salvatore. De broers woonden in een oud Georgia mansion. We herinnerden ons dat het een prachtig landhuis was. We zijn er naar op zoek gegaan en troffen het prachtige witte gebouw dat op dit moment een bed and breakfast is. Er zijn in de zuidelijke staten veel plantagehuizen en mansions en we hebben er al veel gezien maar ze blijven prachtig en soms zijn ze nog mooier als je de geschiedenis achter het gebouw kent. We hebben even buiten Covigton een hotel geboekt en zijn de volgende morgen op tijd richting het oude stadje Savannah gegaan met een tussenstop nabij Ruby Falls.

Nashville, City of music

Ondanks het slechte weer, het heeft weer de gehele dag geregend, zijn we via Memphis direkt doorgereden naar Nashville. We kwamen rond een uur of vijf aan en het begon net donker te worden. Zoals gebruikelijk stopten we bij de Mac omdat we daar internetverbinding hebben. Laten we verklappen hoe we onze hotels boeken. Via de website van 'Hotwire'. Op deze website krijg je per prijsklasse een overzicht van beschikbare hotels. Hotwire laat je zien uit welke hotels een keuze wordt gemaakt. Goed gelezen, 'Hotwire' maakt de keus. Hierdoor wordt de prijs gedrukt omdat meestal kamers worden gereserveerd die nog beschikbaar zijn. Het voordeel hiervan is dat je soms een hotel in een hogere prijsklasse krijgt. Het is soms verrassend welk hotel je "krijgt". Terug naar de Mac. We hebben de wifi-verbinding geopend en via de website de hotels opgevraagd in de 'Vanderbiltregio'. O ja, vergeten te vertellen, je kunt ook een regio aangeven, dus wij gaven een regio aan dicht bij het centrum zodat we mogelijk lopend naar het centrum (downtown) konden. Gelukt! 20 minuten lopen naar downtown. Tien minuten later waren we al ingechekt, de koffers op de kamer gezet en hup met de benenwagen naar het centrum. We kregen als tip van het hotel om te eten bij eetgelegenheid Jack's. De zaak bleek een selfservice bbq te zijn maar het eten was inderdaad voortreffelijk. De 'ribs', best ever! Na het eten te hebben laten zakken door een wandeling, hebben we weer een advies opgevolgd. Deze keer een bar met livemuziek;'Roberts'. Tijdens onze wandeling zagen we vele mensen lopen met gitaarkoffers. Allemaal onderweg naar Roberts? Nee, in bijna alle bars is livemuziek de gehele middag, avond en nacht. Van al dat gewandel krijg je dorst. Op de kaart stonden vele biersoorten. Ook Heineken en Amstel, maar dat is zo gewoon. We kozen voor een onbekend lokaal biertje. En bijzondere ietwat zoete smaak. Petra vond haar witbiertje niet zo lekker, Ben was wat minder kieskeurig.
De volgende dag is een wandeldag geworden. De donderdag zou de beste dag van de week worden dus zijn we nog een dag gebleven. Je geloofd het niet, maar we werden getrakteerd op wat sneeuw. Het was heel weinig, de vlokken waren bijna te tellen, maar wij hebben sneeuw gehad in de aanloop naar kerst. In Nashville zijn veel winkels waar je laarzen kunt kopen. Wij houden allebei van laarzen met als consequentie dat Petra nu nieuwe laarzen heeft. Altijd leuk als kerstcadeau. Helaas zat er voor Ben niets tussen, althans niet voor een schappelijke prijs. $700,- voor een paar laarzen is net even te gek. We zijn 's middags niet teruggewandeld naar het hotel maar besloten in de stad wat te eten. Wij zijn gek van Nacho's. U weet wel, nachochips met gehakt, paprika, jalapenos en gegratineerd met kaas. Nu zijn we ervan op de hoogte dat alles in Amerika groot moet zijn, maar dat het ook voor de nacho's zou gelden wisten wij niet. Het is maar goed dat we een bord hebben gedeeld. Op een map met informatie over Nashville lazen we dat een bekende countryartiest, waarvan wij ook muziek hebben, een bar heeft geopend met de naam AJ's wat staat voor Alan Jackson. Deze bar bevindt zich in de uitgaansstraat van Nashville, Broadway. Alan Jackson vond het een goed idee om een plek in de countryhoofdstad van de wereld te creeren waar talenten de mogelijkheid kunnen krijgen om echte countrymuziek te laten horen en hiermee hun kans te vergroten op een baan in de muziekindustrie. Als u goed kijkt ziet u op bovenstaande foto de naam Alan Jackson op het uithangbord staan en op onderstaande foto's voor de betreffende artiest(en) een emmer. Hier hoort een verhaal bij.
Voor tien jaar geleden was Broadway nog een smalle straat met ongure kroegen en peepshow's. Om music-city Nashville beter op de kaart te zetten werd besloten de straat een metamorfose te geven. Toen de renovatie gereed was besloot countryartiest Willy Nelson in en paar kroegen zijn muziek te laten horen. Natuurlijk kon geen enkele kroegeigenaar deze artiest betalen en Willy besloot een emmer op het podium te zetten om zo de bezoekers de mogelijkheid te geven een vergoeding voor de muziek te geven waarvan men genoot. Vandaag de dag is dit een gebruik gebleven. De artiest in de dop krijgt de kans op bekendheid, ontvangt tipgeld, mag ook zijn cd's aanprijzen en verkopen en de uitbater heeft gratis live muziek wat weer klanten trekt.

Natchez - Nashville

Het is niet zoals de titel misschien doet vermoeden dat we van Natchez naar Nashville zijn gereden. De route is wel gereden, maar met enige tussenstops. De eerste track was van Natchez naar Vicksburg. Voor dat we de snelweg opgingen brachten we een bezoek aan de Melrose estate. In de vroege 19e eeuw werden in ieder geval twee type landhuizen gebouwd. Het type dat bij de grote plantages stond en het type mansion zoals melrose dat enkel en alleen werd gebouwd om te laten zien hoe vermogend de eigenaar was. Zoals eerder opgemerkt had Natchez het grootste aantal millionairs van Mississippi. John Mc Murran had een goed lopende rechten praktijk en kocht in 1841 een groot stuk land even buiten Natchez. Slaven en vrije bouwvakkers bouwden het landhuis en de bijbehorende gebouwen. Voordat we in het huis gaan kijken eerst iets over slaven. Niet alle slaven werden slecht behandeld en ook niet alle slaven werkten op de katoen plantages. Wist u dat de sterkste slaven destijds voor $3000 werden verkocht. Dat was toen heel veel geld. De slaven op het Mansion Estate waren zogeheten huisslaven.







Mc Murran had 35 slaven, 10 werkten er in de grote mansion en 25 onderhielden het terrein, verzorgden de paarden en traden op als "chauffeur". Wanneer de slaven niet aan het werk waren bevonden zij zich in het huis waarin zij met z'n allen woonden. Met betrekking tot showen hoe vermogend je bent, in de ruimte waarin de gasten werden ontvangen werd zoveel mogelijk gewerkt met 24 karaat goud. Dat moet indruk hebben gemaakt lijkt ons.
Onderweg naar Vicksburg besloten we de toeristische route te nemen. Dat ging heel lang goed totdat we het volgende bord op de weg aantroffen.
Na de kaart bestudeerd te hebben kwamen we tot de ontdekking dat er niets anders op zat dan dezelfde weg weer terug te rijden. Op de plek waar de afzetting stond was ook een visitors center. Misschien dat ze daar weten welke andere route we kunnen nemen. Het was echter heel stil. Kennelijk komen hier alleen jagers - het jachtseizoen is gesloten - en moeten hier hun vergunning halen. Voor de bezoekers van het bos is het soms nodig om een waarschuwing achter te laten. De straffen voor jagen op verboden wild liegen er niet om. Nadat we weer terug waren op de hoofdweg vervolgden we onze route naar Vicksburg. Deze stad staat onder andere bekend om haar tragische ervaringen met de overstromingen van de Mississippi, maar is daar niet uniek in. Uniek is de stad wel m.b.t. haar rol in de Amerikaanse burgeroorlog. Vicksburg was een strategisch belangrijke plaats aan de Mississippi. De Noordelijken hadden de rivier o.a. nodig voor bevoorrading van de noordelijke staten, maar ook om via het water Texas en Louisiana te bereiken. Wanneer de Federalen probeerden om Vicksburg te passeren werden de schepen beschoten. Omdat de stad wat hoger was gelegen met een goed zicht op de rivier konden zij zich ook goed verdedigen. Uiteindelijk hebben de mannen van Vicksburg de Federalen 46 dagen buiten de deur weten te houden. Omdat rondom de stad beide partijen loopgraven hadden gegraven van waaruit offensief en defensief strijd werd gevoerd kon Vicksburg ook niet worden bevoorraad en waren de eerste levensbehoeften uitgeput en gaven de Confederalen zich op. In het 'National Military Park', wat we hebben bezocht, werd alles duidelijk uitgelegd. Na hier een paar uur Amerikaanse geschiedenis te hebben opgesnoven, hebben we onze weg vervolgd naar Nashville dat we na een overnachting in Batesville vanwege slecht weer en een stop in Memphis - wat tegen viel - op 20 december hebben bereikt. Twee dagen zijn we er gebleven. Later meer over ons bezoek aan de geboorteplaats van countrymuziek.

Lake Charles (LA) en Natchez (MS)

Van New Orleans zijn we naar Lake Charles gereden. We waren voornemens om nog een excursie door de moerassen te ondernemen, maar het regende bij vertrek uit NOLA. De snelweg naar lake Charles voerde ons over een immens lange brug over de moerassen. Het wegdek bestond uit betonplaten met als gevolg dat er een monotone dreun door de auto ging bij elke plaat waarover we reden. Na 3,5 uur waren we blij dat we het plaatsje inreden. We hadden van Diana een route beschrijving gekregen en zo was het niet moeilijk om het huis te vinden. We kwamen bij het huis aan en op de parkeerplaats stonden twee auto's. Onze eerste aanname was; ze is in ieder geval thuis. We parkeerden onze auto naast de andere en werden verwelkomt door de waakhond. Een grote Husky stond blaffend voor het hek. We belden aan maar er was geen respons. Na vijf minuten nogmaals gebeld. Onze gastvrouw voor de komende twee dagen was in slaap gevallen en had ons niet gehoord en kennelijk ook niet de blaffende waakhond. Het huis was, zoals de meeste Amerikaanse huizen binnen mooi versierd en had een grote kerstboom. Diana staat bekend om haar kookkunsten en dat hebben we geweten. We hebben heerlijk gegeten. De volgende morgen hebben we het e.e.a. van Lake Charles bekeken met onze private tourguide. Het is een klein gemoedelijk plaatsje waar niet veel gebeurd. Een prettige plek om je oude dag te slijten. Zondag zijn we weer vertrokken naar een ander rustig plaatsje, Natchez. Het is een prachtig historisch plaatsje aan de rivier de mississippi. Er wordt wel gezegd dat het de geboorteplaats is van de staat mississippi. De Natchez indianen waren de oorspronkelijke bewoners, Franse ontdekkingsreizigers vestigden zich op een vreedzame wijze in het gebied en sloten vriendschap met de indianen. Korte tijd later - iets minder vriendschappelijk - werden door de Fransen Afrikaanse slaven naar Natchez overgebracht. Deze slaven zijn verantwoordelijk geweest voor de grote economische groei in het gebied. Natchez stond op een gegeven moment bekend om het grootste aantal millionairs in de staat Mississippi. De Fransen, maar inmiddels ook de Spanjaarden en de Britten bouwden huizen en mansions in de stijl die zij gewend waren in hun moederland. In het volgende blog besteden we aandacht aan een van deze mansions en de slaven die daar werkten. Als voorproefje een foto van de toegang tot het terrein van de mansion. Tijdens onze trip naar Vicksburg hebben we hier een bezoek aan gebracht.

New Orleans dag 2

Op aanraden van Kathe hebben we koffie gedronken in het oudste koffiehuis van New Orleans. Cafe Dumonde is een begrip in New Orleans, zowel voor de toerist als de lokalen. Het huis staat bekend om z'n beignets of zoals ze het zelf noemen French doughnuts. De zaak was afgeladen, bedienend personeel, veelal Filipijnen, liepen af en aan. Schuin tegenover cafe Dumonde bevindt zich Jackson Square. In de 18e en 19e eeuw stonden hier diverse galgen waaraan opstandige slaven werden opgehangen. Tegenwoordig heeft het een belangrijke verbintenis gekregen met kunstenaars en musici. We liepen langs de kunstenaars naar het St Louis kathedraal alwaar diverse muzikanten hun muzikale jazzklanken laten horen en dit is lang niet de enige plek in de stad.
Op vele plekken zien we straatmuzikanten. De muziek varieert van jazz naar blues en zelfs dixieland. Het zijn veelal Afro-Amerikaanse mucisi maar we hebben een enkele keer ook een groepje blanke muzikanten zien jammen. We hebben twee filmpjes ge-upload, we hopen dat de hyperlinks werken.
klik hier voor filmpje 1 "O when the saints"
klik hier voor filmpje 2 "Dixieland"
Om 12:30 moesten we gereed staan bij het ophaalpunt voor de citytour. We hadden nog de tijd om een kop koffie te halen en toen op naar Canal street. We werden opgehaald met een kleine bus waarin maximaal 20 personen konden zitten. De gids woont zijn leven lang al in de Big Easy zoals New Orleans ook wel wordt genoemd. Na een aantal andere geinteresseerden te hebben opgehaald bij hun hotel kon de tour beginnen. Het French Quarter hadden we al voor een deel gezien, maar nog niet waar de locals wonen. De armsten werden in 2005 zwaar getroffen door hurricane Katrina, de huizen kwamen vrijwel in het geheel onder water te staan. Om gered te kunnen worden nam men gekleurde dekens, kleding en verf mee naar het dak zodat de reddingswerkers in de helikopters hen zouden herkennen. Tijdens het rijzen van het water was het van groot belang dat op hoog tempo gewerkt zou worden. Tot vandaag de dag ondervinden de bewoners nog de nadelige gevolgen van de orkaan. Muziek is voor de bewoners, en in het bijzonder de arme bevolking van New Orleans, een 'way of life'. Tijdens en na de orkaan zijn veel huizen van vooraanstaande muzikanten uit de buurt vernietigd. De muzikanten Harry Connick Jr. en Branford Marsalis hebben een organisatie opgezet samen met Habitat for Humanity International en New orleans Area habitat for Humanity om een wijk te bouwen voor de muzikanten die hun huis zijn kwijt geraakt door Katrina. De kleurrijke woningen werden onderdeel van het grootste post Katrina bouwproject van New Orleans.
New Orleans wordt ook wel 'city of the death' genoemd. De begraafplaats St. Louis is de grootste begraafplaats van de stad. Omdat de overledenen niet onder de grond begraven mochten worden vanwege het regelmatig stijgende water werden tombes gebouwd ten grote van kleine woningen. Vanwege het grote aantal inwoners van de stad was en is het niet te doen om iedereen in een kist in en tombe te zetten. Een ieder wordt na een jaar en een dag uit de kist gehaald. De botten worden in een zak gedaan en weer opgeslagen. Op de foto is zichtbaar hoeveel overledenen in een tombe kunnen worden opgeslagen. De kisten worden overigens altijd vernietigd omdat hergebruik bij wet verboden is. Wist u dat de "overledenen" in het zuiden werden voorzien van een belletje een hun lichaam. Ze noemden dat een 'deathringer'. Omdat men gemerkt had dat mensen waarvan men had verwacht dat zij waren overleden aan gele koorts eigenlijk slechts in coma waren en soms hieruit ontwaakten, werd het nodig geacht om onterechte begrafenissen zoveel mogelijk te voorkomen.
Voordat aan de tour een einde kwam liet de gids ons nog een aantal typisch zuidelijke huizen zien van voor de Amerikaanse burgeroorlog. Waarom is dat nu zo bijzonder? Deze huizen zijn allemaal gebouwd van hout. Doordat het hout afkomstig was van cipressen bleven de huizen in zo'n goede staat. Met deze wetenschap werden later vele huizen op deze manier gebouwd en blijft de typisch zuidelijke bouwkunst in stand.

New Orleans dag 1

In de zuidelijke staten is veel armoede en zo ook hier in New Orleans. Pas als je in downtown aangekomen bent wordt de relatieve rijkdom zichtbaar in de vorm van grote hotelketens zoals Marriot, Hilton, Sheraton. We stapten uit de bus op de hoek van Broad en Canal Street wandelen een paar honderd meter en wachten op de cablecar om ons verder te brengen naar French Quarter. In deze wijk is alles, kan alles en gebeurt alles zoals de bewoners van New Orleans zeggen. Bourbonstreet was onze halte, we stapten over de rails, maakte een foto van de wachtende tram waar we uit kwamen en liepen Bourbonstreet in. In deze straat zijn vooral veel kroegen en restaurants en overal is livemuziek te horen. Deze wijk werd vroeger 'Vieux Carre' genoemd. De meeste gebouwen zijn van het eind van de 18e eeuw en vreemd genoeg in deze tijd van Spaanse overheersing kregen de gebouwen aan deze kant van Canal street Franse namen zoals hotel Monteleone zoals zichtbaar aan de rechter zijde, Cafe Dumond en Place d'Ármes of zoals het tegenwoordig wordt genoemd Jackson Square. Daar we aan het eind van de middag pas naar downtown gingen begonnen onze magen al snel te rommelen. In Bourbonstreet vonden we het te druk en probeerde men ons naar binnen te lokken.
Op de hoek van Chartresstreet vonden we een locaal Cajun restaurant genaamd Pierre Maspero's. Het gebouw is een van de oudste van New Orleans, is gebouwd in 1788 en was van origine een koffiehuis. In het populaire restaurant was nog een enkel tafeltje beschikbaar met onze naam erop. We kozen voor een typisch cajun style menu en het was heerlijk. Het was inmiddels laat geworden en vanwege het risico om in de wijk van ons hotel hard te moeten lopen om de lokale criminelen te ontlopen kozen we voor een taxi. We hebben geprobeerd om een taxi via Uber te bemachtigen maar daarvoor moesten we de app van uber downloaden. Geen probleem zou je zeggen maar we moesten ons telefoonnummer doorgeven en ons curacaonummer werd niet geaccepteerd. Dan maar op de ouderwetse manier een taxi aanhouden op straat. Na 20 minuten waren we terug in ons hotel. dat was dag 1 in New Orleans. Morgen gaan we naar het door Kathe aangeraden cafe Du Monde en met een citytour om de wijken te bewonderen waar de lokale - arme en rijke - bevolking woont, de gevolgen van de hurricane Katrina te zien en te horen en zien waarom New Orleans ook wel city of the death wordt genoemd. Als we de indruk hebben gewekt dat de citytour met een To be continued (...)

Onderweg naar New Orleans

Van Pensacola via Mobile Alabama naar New Orleans oftewel NOLA zoals ze het hier noemen, New Orleans LouisiAna. Voordat we iets gaan vertellen over ons bezoek aan New Orleans, eerst iets over ons eerste deel van de trip. Van Pensacola Florida naar Mobile was het ongeveer anderhalf uur rijden. We namen de interstate I10. Het adres van het hotel ingevoerd in onze navigatieapp Maps.Me en here we go! Na een uur werden we van de interstate geleid naar een lokale weg. Op een gegeven moment gaf ons navigatiesysteen aan dat we nog vier kilomater van ons eindpunt verwijdert waren en we bevonden ons in een wijk waar veel slechte huizen stonden, verlaten winkels en alleen maar donkere mensen. We hebben niets tegen donkere Amerikanen maar met de wetenschap hoe de blanke Amerikanen omgaan met hun donkere medelanders in de zuidelijke staten, voelden we ons iets minder op ons gemak. Achteraf was het niets vergeleken met wat we in New Orleans mee zouden maken maar later meer daar over. Na enkele kilometers zag de buurt er iets verzorgder uit en kwamen we aan op ons eindpunt. We werden goed ontvangen en onze kamer was zelfs nog beter. We hebben de koffers op onze kamer gezet en zijn weer richting lobby gegaan. We kregen als tip om via de Highway naar de Interstate 90 te rijden en dan de afslag Airport AV te nemen alwaar we een grote Mall tegen zouden komen. Hier was geen woord van gelogen, een supergrote Mall met een grote diversiteit aan winkels gaf ons de mogelijkheid om op zoek te gaan naar nieuwe wandelschoenen voor Petra en een paar instappers van Toms voor Ben om op Curacao te dragen. Allebei geslaagd en ook nog heerlijk Maderin gegeten.
Na een goede nachtrust de volgende morgen onderweg gegeaan naar New Orleans. Via de staat Mississippi reden we op de I10 de staat Louisiana binnen en zijn langs de interstate gestopt bij een informatiecentrum. Als je in de VS via de interstate een andere staat binnen rijdt is het eerste wat je tegenkomt een rustplaats met een informatiekantoor waar van allerlei informatie en foldermateriaal is te verkrijgen van de te bezoeken staat. Na een stapeltje brochures te hebben verzameld kwamen we in gesprek met een oudere dame aan de balie die ons van alles vertelde over ons bezoek aan New Orleans. Maar toen we haar vertelde dat we in het Noord-oosten van de stad aan de old gentillyroad ons hotel hadden geboekt vertrok haar gezicht. Ze hoopte voor ons dat het hotel een shuttelbus zou hebben om ons naar Downtown te brengen en weer terug, want het is geen beste buurt. Gaat er dan geen gewone stadsbus was onze vraag. Die gaat er wel maar daar wil je niet in zitten maakte ze ons duidelijk. We zijn niet zo snel bang te maken, dus namen we het verhaal met een korreltje zout en vervolgende onze weg. Omdat we in ons navigatiesysteem niet het huisnummer konden invoeren hebben we ons beperkt tot de straatnaam, niet wetende dat het een zeer lange straat is die begint in een industriegebied met zeer beroerd onderhouden wegen. In de middel of nowhere zagen we een klein winkeltje. Hier zijn geen hotels in de buurt werd ons medegedeeld door een behulpzame klant, dan moet u de highway weer op, de I10 naar het noorden en dan de afslag Old Gentilyroad nemen. Zo gezegd zo gedaan, maar het werd er niet beter op en we kwamen zelfs in een verlaten gebied aan waar de weg onder water stond. Nu werd het tijd voor eigen inzicht in combinatie met google maps en een kaartje van het informatiepunt aan de grens. We hebben nog een keer de weg gevraagd toen de buurt wat meer bevolkt werd - niet dat het er verzorgder uit zag - en kwamen uiteindelijk bij ons hotel aan. De wijk was "donker" en nog eens "donker" terwijl het buiten nog zonnig was. Rara! Het hotel is prima, het personeel is aardig dus de start was goed. Met eigen auto naar downtown was volgens de indiase hotelmanager geen goed idee. Je kunt 'Uber' bellen (dat internationale "taxibedrijf") zei hij en die rijden jullie wel op en neer. En de citybus dan vroegen wij. Ja die stopt naast de Wallmart een blok verderop. Over hoe we weer terug konden komen was hij niet helemaal duidelijk en waarom, werd ons duidelijk toen we bij de bushalte een andere Indiase jongen spraken die ook op de bus stond te wachten. Laten we de volgende samenvatting geven van zijn verhaal: 95% van de bewoners in deze buurt is zwart, er woont geen enkel blank Amerikaanse gezin in deze buurt en Sjerees - zoals hij heet - is 's-avonds al twee keer overvallen. Zoals we al zeiden, we laten ons niet snel afschrikken en namen de bus. We kochten twee 24 uurs kaartjes van 3 dollar en de buschauffeur zou ons een seintje geven als we in de buurt van onze bestemming aan zouden komen om over te stappen op de kabelcar (tram) naar French quarter, downtown New Orleans. To be continued (...)

Sightseeing with Kathe and Frank

Na het ontbijt wat Kathe ons vanmorgen aanbood zijn we onderweg gegaan naar de Golf van Mexico.
Na een stop bij de de historische huizen rond het meer bij de Funiaks was het 45 minuten rijden naar Crayton beach. In de zomer is het hier afgeladen en is het vrijwel niet mogelijk een parkeerplaats te vinden. Vandaag was het, ondanks het weekend, een rustige dag en was er weinig te doen op het strand. Ook in het nabij gelegen shopping resort was het heel rustig. Na koffie gedronken te hebben zijn we terug gereden. We hebben onze zinnen gezet op een ritje naar Alabama de volgende dag. Het valt duidelijk op als je naar de kwaliteit van de weg kijkt wanneer je Alabama in rijdt. Het is een arme staat wat inhoud dat er ook minder inkomsten zijn om de wegen te onderhouden. Het valt tevens op dat er veel trailers staan en slecht onderhouden huizen met veel rommel in de tuin. Het lijkt een beetje op de arme buurten in Curacao.
Met een bezoek aan de Botanische tuinen sloten we ons bezoek aan Alabama af, maar pas op voor de slangen. Na thuiskomst werden we getrakteerd op een voortreffelijke Italiaanse maaltijd compleet met de juiste muziek. We zijn enorm in de watten gelegd. De volgende morgen de huurauto gecontroleerd op bandenspanning en vloeistoffen, Kathe en Frank hartelijk bedankt voor hun gastvrijheid de afgelopen drie dagen en onderweg gegaan naar Pensacola. Onze vriend John die zakelijk eerder een bezoek had gebracht aan Pensacola adviseerde ons het museum of Naval Aviation te bezoeken. Een tour langs alle vliegtuigen, zowel helikopters als fixed wing gaf een goed inzicht in het enorme arsenaal een vliegtuigen wat de US Navy heeft gebruikt door de jaren heen. Op dit moment werken we aan onze website in een hotel in de stad Mobile. Morgen hopen we in New Orleans aan te komen. Het is nu nog even een hotel zoeken voor een dag of twee. De boekingssites hotwire- en bookings.com geven inzicht in de verschillende regio's waar enigszins betaalbare hotels zijn nabij downtown New Orleans. Vrij parkeren bij de Hotels is niet mogelijk, dus maar op zoek naar een hotel iets verder weg en onderzoeken hoe het gesteld is met het openbaar vervoer in de stad.

9 december, naar de Funiak Springs

Na genoten te hebben van een continental breakfast met warme wafels en fruit zijn we op weg gegaan naar Tallehassee. Het museum van de Mission San Luis ligt vlak buiten Tallahassee. Het grootste deel bevindt zich buiten waar op het grote landgoed de 'gebouwen' zijn nagebouwd waar zowel de Spanjaarden als de Apalachee indianen leefden. Wat ons opviel was de vorm van de huizen. De Apalachee bouwden hun huizen rond, gemaakt van hout en de Spanjaarden van leem. Bovendien waren de huizen van de indianen rond van vorm daar waar de huizen van de Spanjaarden rechthoeking waren zoals ook vandaag de dag. Binnen bestonden de huizen van resp. de Indianen en de Spanjaarden uit een grote ruimte met op de grond van palmbladen geweven matten en onderscheiden ruimtes met meubilair. Er was ook een gemeenschappelijke ruimte waar handel werd gedreven, recht werd gesproken en overleg werd gevoerd tussen de verschillende leider. Zoals op de foto zichtbaar was ook deze ruimte rond van vorm. Het dak was open zodat daar de rook van het open vuur naar buiten kon. Op de tafels langs het middenstuk lagen goederen die verhandeld werden en waar ook producten werden gemaakt. Rondom aan de buitenzijden waren nisjes gemaakt alwaar bezoekers mochten slapen zoals tegenwoordig in een hotel/herberg met dit verschil dat het destijds gratis was. Bleef men echter te lang dan werd verwacht dat er werk werd verricht waarvan de opbrengst ten goede kwam aan de gemeenschap. Na een kleine drie kwartier rond gelopen te hebben waren we door en door koud. Aan vijf graden en een snijdende wind zijn we kennelijk niet meer gewend. Na drie koppen koffie in een nabij gelegen restaurant waren we weer opgewarmd en hebben we onze weg vervolgd naar Funiak Springs. We hadden afgesproken dat we bij de afslag van de interstate I10 zouden bellen waarna Frank zou komen om ons naar hun huis te gidsen. Zo gezegd zo gedaan en om ongeveer 15:00 kwamen we aan op het punt waar we hadden afgesproken. We belden Kathe en ze stuurde Frank om ons tegemoet te rijden. Na een kwartiertje zagen we Frank en reden we achter hem aan naar het huis. Na heerlijk gegeten te hebben - Kathe had verse Paella gemaakt - zijn we naar een een toneelstuk gegaan opgevoerd door de jeugd van de Funiak Springs genaamd 'een crazy cranky christmas'. Het was leuk om iets lokaals mee te maken. We hebben de avond afgesloten met een rit rond een meer met allemaal prachtig verlichte huizen.

Van Punta Gorda via Silver Springs naar Tallahassee

voordat we Punta Gorda verlieten hebben we ons nog eventjes vergaapt aan de prachtige oude huizen aan de historische westkust. Vanwege een afzetting namen we een omweg richting Tampa. Geen straf omdat we zo de skybridge over Tampa-bay konden nemen. Tampa staat bekend om Busch Garden, een themapark met ruim 2000 exotische dieren in een soort dierentuin, maar ook om z'n vele achtbanen en andere spannende attracties. We hebben deze 13 jaar geleden al gezien met Nethanja en waarschijnlijk komen we hier nog wel een keer de komende jaren met Nethanja haar gezinnetje. Het werd een lange tocht naar Silver Springs. Het was onderweg slecht weer, veel regen en kou, maar we vonden het gelukkig zonder omweg. De volgende morgen een bezoek gebracht aan het, tegenover het hotel gelegen, State park Silver Springs. Omdat het laag seizoen is was het heerlijk rustig. Het park opgericht in 1870 en was de eerste toeristische attractie van Florida. Een natuurlijke bron zorgt voor het kristal heldere water. Er is een mogeljkheid om met een glasbodemboot een korte excursie te ondernemen en je kunt ook met een kano over het Silver Springriviertje, maar pas op voor de krokodillen of beter gezegd alligators. Hoe dan ook, als ze in je bootje springen heb je bij allebei een probleem. No swimming, stay in the boat. Goed idee! Na onze wandeling zijn we doorgereden naar Monticello nabij Tallahassee. Op dit moment regent het weer pijpenstelen. Laten we hopen dat het morgen beter is als we de Mission San Luis Apalachee bezoeken in Tallahassee, een museum over het leven van de Amerikaanse autochtone Indianen in een periode (vroeg 1700) waarin zij samenleefden met de Spanjaarden. We continueren onze reis daarna met een bezoek aan Kathe en Frank in de Funiak Springs waar we het weekend verblijven.

De VS, een vakantieland bij uitstek

Op 4 december zijn we om 06:30 de deur uitgegaan om op 07:00 in te checken op HATO airport. Om 09:00 vertrok het vliegtuig van American Airlines in noorderlijke richting. Een prachtige vlucht bracht ons langs de kust van Haiti, de Turks en Caicos eilanden over de Bahama's naar Florida. Vanuit de lucht kregen we een prachtig zicht op Miami.
Even later werd de landing ingezet. Zoals gebruikelijk op deze immens grote luchthaven duurde het een tijdje voor we door de immigratie waren, de koffers van de band hebben gehaald en op weg waren naar het autoverhuurbedrijf. Een uur later waren we op de weg. Het werd nog wel even een speurtocht om Miami uit te komen omdat we niet via de tolweg wilden rijden. Uiteindelijk ontkwamen we er niet aan om via Alligator alley - een tolweg van oost naar west Florida - naar Naples te rijden. Om vier uur kwamen we aan bij het hotel. Via 'maps.me' op onze telefoon was het prima te vinden.
Na de koffers op de kamer gelegd te hebben zijn we een stukje gaan wandelen. In deze tijd van het jaar is 5th Avenue verlicht met kerstverlichting en versiert met van alles wat je kunt verzinnen in deze tijd tijd van het jaar. Na een hapje gegeten te hebben bij een Italiaans restaurant zijn we weer teruggewandeld. De volgende morgen wachte op ons een continental breakfast. Dat beloofd wat zou je denken maar, Amerikanen zijn niet van het uitgebreide ontbijten en we moesten het doen met sinaasappels, bagels, muffins en wat te drinken.
Marco island is een schiereiland een kleine drie kwartier rijden ten zuiden van Naples. Voor de mooie natuur van de everglades moet je ergens anders zijn. Het is er erg luxe en gericht op de toeristen die aan het strand willen liggen. Het mooie witte strand is niet wat we zochten, dat hebben we thuis op Curacao ook. De westkust van Florida is naar onze mening toch veel van hetzelfde. Mooie grote huizen, witte stranden, veel restaurants en wat iets meer zij. De natuur kent wel enige verrassingen, maar op de verschillende locaties zie je wat betreft flora en fauna veel gelijkenis. Begrijp ons niet verkeerd, een alligator die met je mee zwemt en je aan blijft kijken als je langs het water loopt is niet iets wat je elke dag meemaakt hier in Florida. De reis van vandaag ging van Naples naar het noordwesten. Onderweg nog een stukje gewandeld in een natuurgebied alwaar we onze prehistorische vriend tegen kwamen, een slang, wat schildpadden en vooral veel vogels en toen door naar Punta Gorda. In dit plaatsje troffen we een fishersmanvillage die prachtig was versierd, zowel van binnen als buiten en we moeten zeggen, ook de vis was prima.
Op dit moment is Petra in de omgeving van Ocala op zoek naar een hotel. Het komende weekend willen we in The Funiak Springs zijn bij onze familie Kathe en Frank. Omdat we niet langer willen rijden dan een uurtje of drie moeten we sprongsgewijs naar Tallahassee waar vandaan het nog twee uurtjes rijden is naar de Funiak Springs. Morgen zien we onderweg wel waar we gaan ontbijten. Het PG waterfront hotel waar we nu zitten biedt deze service niet. Voor we onderweg gaan willen we eerst nog een paar authentieke Amerikaanse houten huizen bezoeken. Je herkent ze wel van oude films. Bij de volgende upload zullen we een foto van zo'n huis als titelfoto van deze site instellen. Tot de volgende (...) <